Στο GPS αναγράφεται «Επισκοπή, Κύπρος» αλλά εννοούμε το χωριό της Πάφου, όχι της Λεμεσού. Πώς σου φαίνεται η ιδέα να βρεθείς στη μέση του πουθενά; Ξεκινήσαμε με προορισμό το χωριό αυτό, ακολουθώντας πιστά το GPS γιατί από ένα σημείο και μετά, δεξιά και αριστερά του ασφαλτόδρομου, βλέπεις φύση. Μόνο φύση. Χάνουμε την έξοδο, επαναπροσδιορίζεται το κινητό και μας καθοδηγεί στην επόμενη. Μη χάσεις την πρώτη έξοδο, φιλική συμβουλή. Ο δεύτερος δρόμος μάς παίρνει από τη βουνοπλαγιά, από χωματόδρομους με μεγάλες λακκούβες, που ίσα-ίσα χωρεί ένα αυτοκίνητο αλλά είναι διπλής κατεύθυνσης, χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα ή οτιδήποτε άλλο θα σου εξασφαλίσει μια ασφάλεια αν βγεις εκτός πορείας, και κρατάει για αρκετή ώρα.

Οι βράχοι της Επισκοπής φαίνονται από μακριά, δεν θα μπορούσαν αλλιώς. Εβδομήντα μέτρα ύψος που απέκτησαν το σημερινό τους σχήμα μετά τον μεγάλο σεισμό του 1953 – όπως βρίσκω με μια γρήγορη έρευνα – όταν κατέρρευσε μέρος των βράχων. Πλέον στέκουν επιβλητικοί, σαν τα «Μετέωρα της Κύπρου», όπως τα αποκαλούν. Κάθεσαι κάτω, στην πλακόστρωτη πλατεία και θαυμάζεις το μεγαλείο αυτό, παρατηρείς τις αποχρώσεις που αλλάζουν, τα παράξενα σχήματα που έμειναν στο πλάι, και την απότομη κορυφή. Επάνω δε, βρίσκεται κτισμένη η εκκλησία του χωριού, αφιερωμένη στον Άγιο Ιλαρίωνα τον Μέγα. Ενδιάμεσα, αυθόρμητα σκέφτεσαι πόσο παράξενη είναι η φύση, πόσα καρφωμένα βλέμματα χαρίσαμε σε βράχους και λες «χαλάλι», γιατί αυτό είναι η φύση. Απολαμβάνεις κυπριακό καφέ στο καφενείο του χωριού, ανάμεσα σε ντόπιους που κάνουν το ίδιο, παίζοντας τάβλι και ανταλλάζοντας κουβέντες, αυτές των καφενείων που αγαπάς να ακούς. Εκεί, στη μέση του πουθενά, παίρνεις ανάσα και συνεχίζεις στον επόμενο προορισμό.