Μια συζήτηση για τους δίπλα μας κοντινούς και μακρινούς, για το γιατί και το πώς της συγγραφής καθώς και για όσα προκύψουν από τη συζήτηση και από τις ερωτήσεις του κοινού.

«[…] Πράγματα τόσο ελαφριά ώστε μόνο εσείς κι εγώ τα προσέχουμε», γράφει κάπου στην Αναζήτηση ο Μαρσέλ Προυστ και είναι μια από τις φράσεις-κοτρόνια που χτίζουν αυτή τη μικρή πολιτεία των δεκαεπτά διηγημάτων του Αντώνη Γεωργίου στην Ανάσα των Δίπλα. Ένα σύνολο πολύμορφο, χειροπιαστό και φορτισμένο με συγκίνηση που προκύπτει αβίαστα από λόγο συνειρμικό, κοντινό στο ανθρώπινο σώμα, φυτρωμένο στην πνευματική γη του αφηγητή —διαβάσματα, ταξίδια, ακούσματα— μα και ποτισμένο από την αγάπη, σαν μοναδικό γνωστικό εργαλείο της αδυναμίας και του πόνου των δίπλα. Μπορεί η αγαπητική ματιά να σου μάθει κάτι για τον «πλησίον» και κατ’ επέκταση για τον εαυτό σου, αυτή την terra incognita που ούτε με τα χέρια σου δεν έχεις τολμήσει να ψηλαφήσεις ολόκληρη;» (από δελτίο τύπου για το βιβλίο).

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία, από τις Εκδόσεις το Ροδακιό, της τελευταίας συλλογής διηγημάτων του Αντώνη Γεωργίου που τιτλοφορείται «Η ανάσα των δίπλα», ο συγγραφέας συναντά στη Λεμεσό τους Μερόπη Μωυσέως και Παντελή Μάκη (έγινε Στο δρόμο, στις 15 Μαρτίου) και στη Λευκωσία τη Μαρία Α. Ιωάννου και συζητούν για τους δίπλα μας κοντινούς και μακρινούς, για το γιατί και το πώς της συγγραφής καθώς και για όσα προκύψουν από τη συζήτηση και από τις ερωτήσεις του κοινού.

«Η ανάσα των δίπλα φτάνει σε μας κάποτε μέσα από τον τοίχο του διπλανού διαμερίσματος και μπορεί να είναι ερωτική, άλλες φορές είναι η ανάσα των παιδιών μας που την ακούμε πριν αποκοιμηθούμε κουρασμένοι, κάποτε η ανάσα των φίλων που μας νοιάζονται, οι ανάσες όσων ανώνυμων συναντούμε για λίγο στις μεγαλουπόλεις των ταξιδιών μας. Συχνά η ανάσα των δίπλα φτάνει σε μας τρομαγμένη, βαριά από πόνο ή αγωνία ή λαχανιασμένη όπως τρέχουν κάποιοι να ξεφύγουν. Κάποτε βγαίνει αργά μέχρι να σβήσει η ζωή. Η ζωή είναι ζωή, γλυκιά βέβαια αλλά και σκληρή, για κάποιους πολύ σκληρή, αβάσταχτη, τους παρατηρώ και νιώθω την ανάγκη να γράψω για αυτούς, τους δίπλα μου, κοντινούς και μακρινούς, γράφω για να μην είναι αόρατος ο πόνος τους, για να μην είναι αόρατη η σκληρή καθημερινότητά τους. Ταυτόχρονα, γράφοντας για αυτούς, γράφω για την κοινωνία, για το σύστημα που συχνά εκτρέφει, αναπαράγει και συντηρεί στερεότυπα και προκαταλήψεις που προκαλούν αυτή την αγωνία, ενίοτε και τον θάνατο» (από συνέντευξη του συγγραφέα στο ελληνικό περιοδικό Lifo).

Info
Πέμπτη 30 Μαρτίου 2023
Καφενείο Πρόζακ, 19.00
Μέδωντος 3Α, Λευκωσία