Του Χρήστου Παρίδη

Να τι μπορεί να πάθει ο Αρθούρος όταν τον αναλαμβάνει στο σινεμά ένας σκηνοθέτης σαν τον Guy Ritchie! Καταρχήν ένας λόγος που το ανέλαβε ο Ritchie ήταν προφανώς ώστε να τον μεταφέρει σε μία σημερινή οπτική εμπειρία. Ο γνωστός «εθνικός» μύθος της Αγγλίας, εκείνος του Κάμελοτ, προσφέρει δυνατότητες να γίνει πιο «ελκυστικός» ώστε να παραμείνει ένας μύθος αντάξιος της μεγάλης παράδοσης αλλά και να φρεσκαριστεί δεόντως. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να εκσυγχρονιστεί παρά να συμβεί υπογείως. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία παραμένει ως έχει αλλά αναβαθμίζεται σε ένα γιγάντιο κόμικ με καταιγιστικά οπτικά εφέ.

Ο κακός και ζηλόφθονος Βόρτιγκερ σκοτώνει τον βασιλιά-αδελφό Ούρθερ μαζί και την ίδια του τη γυναίκα-θυσία στις θεότητες της λίμνης και μετατρέπεται σε τύραννο του Κάμελοτ. Έλα όμως που ο λιλιπούτειος διάδοχος ανιψιός κατάφερε και απέδρασε!

Ο ανέμελος από βασιλικά καθήκοντα Αρθούρος μεγαλώνει στα μπορδέλα του Λοντόνιουμ μαθαίνοντας τη ζωή μέσα σε αυτά ενώ παίζει καράτε στους δρόμους με τους συνομήλικους του αλητάμπουρες. Κάτι ελάχιστες μνήμες έχουν μείνει από το βασιλιά πατέρα και τη στιγμή του φόνου του αλλά τις έχει θάψει και δεν επρόκειτο να τις φέρει στην επιφάνεια αν δεν τις προκαλούσε κάτι.

3 more

Βάζει ο θείος του λιτούς και δεμένους να τον βρουν. Γιατί; Μα, γιατί τρέμει το πεπρωμένο που σύμφωνα με τις μοίρες, λέει ότι μια μέρα θα πάρει την εξουσία και θέλει να το ανατρέψει. Εντέλει το προκαλεί ο ίδιος. Μαζεύει όλους τους άντρες της ηλικίας του Αρθούρου και τους βάζει να δοκιμάσουν να κρατήσουν το μαγικό ξίφος Εξκάλιμπερ. Ο Αρθούρος ανυποψίαστος, με το που το πιάνει κυριεύεται από υπερφυσικές δυνάμεις και προδίδεται. Κι από δω και πέρα όσο προσπαθεί να αποδράσει της μοίρας του και να αποφύγει την εξόντωση, του τόσο περισσότερο εμπλέκεται με τον αγώνα του λαού να απελευθερωθεί από το δυνάστη του, τόσο περισσότερο γίνεται υποχείριος του ριζικού του.

Ο Αρθούρος του Charlie Hunnam είναι ένας μαγκάκος των δρόμων, γοητευτικός χαβαλετζής με γυμνασμένο στέρνο και αρκετή τεστοστερόνη να ξεχειλίζει σε αντίθεση με το υποκριτικό ταλέντο του οποίου δε διαθέτει και πολλά αποθέματα για να αντλήσει. Αντιθέτως ο Jude Law που διαθέτει και ταλέντο και κινηματογραφική πείρα, ως Βόρτιγκερ περιορίζεται σε αναπαραγωγή του σαρδόνιου ύφους που ανέπτυξε στο «The Young Pope» του Σορεντίνο υποτιμώντας την υποκριτική του μεγάλη γκάμα.

Πάντως η μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, μεταξύ σκοταδιού και φωτός, μεταξύ μαγείας και ανθρώπινης δύναμης, μεταξύ μεταφυσικών παρεμβάσεων και γενναίων αγώνων, δίνουν και παίρνουν, χρησιμοποιούνται όλα τα πιθανά και απίθανα ειδικά εφέ, οι γνωστοί φρενήρεις ρυθμοί του Γκάι Ρίτσι, σε σημείο να σου έρχονται αυθόρμητα εικόνες από παλιότερες ταινίες του όπως το «Snatch» και οι «Δυο Καπνισμένες Κάννες», χιουμοριστικά τερτίπια με το μοντάζ, καράτε, αισθητική κόμικς, Σαιξπηρική αύρα, σύγκρουση συμμοριών, ο David Beckham  σε μια σύντομη εμφάνιση, σκηνές γουέστερν, μαγεία και σκοτεινοί δαίμονες, δικαίωση στο τέλος για το λαό και την Αγγλία, μια υπερπαραγωγή με τα όλα της!

Αν ο στόχος του «King Arthur: Legend of the Sword» είναι να κερδίσει το νεανικό κοινό, προσκρούει σε ένα αναπόφευκτο πρόβλημα. Οι εικοσάρηδες σήμερα περνάνε πολύ καλύτερα με τα video games που τη μάχη του καλού και του κακού, των δράκων και των τεράτων με τους πολεμιστές, τους δίνουν οι ίδιοι, όπως και τις νίκες της μιας ή της άλλης πλευράς. Ίσως βέβαια τα video games να μην τους μαθαίνουν μεσαιωνική ιστορία, αλλά είναι δυνατόν να τους τη διδάξουν ταινίες σαν αυτή;