Της Αφροδίτης Δερματά

Kυριακή ο μήνας έχει -με το δικό μου ημερολόγιο- 33 Αυγούστου και, με σύμμαχο τη ζέστη και την υγρασία, το καλοκαίρι μοιάζει να μην έχει καμία διάθεση να μας εγκαταλείψει.

Τα υπαίθρια φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη του νησιού επιβεβαιώνουν ότι ο Σεπτέμβρης ανήκει δικαιωματικά στους καλοκαιρινούς μήνες και μας φωνάζουν να βγούμε από το σπίτι να αλητέψουμε και να διασκεδάσουμε, προτού οι υποχρεώσεις αρχίσουν να μας τραβάνε από τα μαλλιά και πριν οι πρώτες βροχές μας εγκλωβίσουν μέσα σε τέσσερις τοίχους

Κάπως έτσι με «φώναξε» επιβλητικά το SeptemberFest στην Αγλαντζιά και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κανένα λόγο να αρνηθώ. Φυσικά και δε λες όχι σε μια ροκ βραδιά γεμάτη με μυρωδιές βύνης από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Γύρω στις 21.00 βρέθηκα στο πάρκο Αγλαντζιάς και έψαχνα για παρκινγκ σε ρυθμούς ροκ. Ανυπομονούσα να παρκάρω και να «κάνω μακροβούτι» μέσα στις μουσικές και ευτυχώς δεν ήταν δύσκολο παρά την μεγάλη προσέλευση του κόσμου (γι’ αυτό, άλλωστε, αγαπώ αυτή την πόλη).

Μπαίνω στο πάρκο, στα μεγάφωνα ακούγεται το τραγούδι «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» από τα Υπόγεια Ρεύματα ενώ εκατοντάδες Λευκωσιάτες απολαμβάνουν τη μουσική μ’ ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι. Από τη μια, παιδιά που τρέχουν και παλαίμαχοι ροκάδες που «χτυπιούνται» παραδομένοι στους ρυθμούς της ροκ κι, από την άλλη, φοιτητές και ζευγαράκια αγκαλιασμένα να συνθέτουν το σκηνικό μιας μουσικής λαοθάλασσας.

Κοιτάζοντάς τους σκέφτομαι πως μ’ αρέσει αυτή η εναλλακτική Κύπρος. Η Κύπρος που διασκεδάζει χωρίς να φοράει τα καλά της, χωρίς να έχει πάει κομμωτήριο χωρίς να έχει φορέσει ψηλά τακούνια. Λατρεύω τη ροκ πλευρά αυτού του νησιού που διασκεδάζει με σκισμένα τζιν, μαύρα t-shirt, All Star και ένα πλαστικό ποτήρι μπύρα στο χέρι.

Oι Magic De Spell ανεβαίνουν στη σκηνή και ξεσηκώνουν το κοινό με μια εμφάνιση μοναδική και απόλυτα δυναμική. Ο «θάνατος πάει διακοπές στο Σεράγιεβο» και οι fan τους διακτινίζονται νοητά στο καλοκαίρι του 1993 όταν πρωτοβγήκε το εν λόγω τραγούδι. Το συγκρότημα κλείνει με το μελοποιημένο ποίημα της Κατερίνας Γώγου «Εμένα οι φίλοι μου» ενώ ένας υπόκωφος ενθουσιασμός συγκινεί και σηκώνει όρθιο και τον πιο «βαρύ» ακροατή. Κινητά λαμπυρίζουν παντού, παλμοί ανεβαίνουν και η ατμόσφαιρα γίνεται… ανατριχιαστική.

Η ώρα είναι 23.30, οι παλμοί έχουν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα και έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Δευτέρα γαρ αύριο και δεν είμαστε και τίποτα πάρτυ άνιμαλς. Στη σκηνή εκείνη την ώρα ανεβαίνει το νέο (και οφείλω να ομολογήσω) πολλά υποσχόμενο ροκ συγκρότημα Fuse, το οποίο κάνει την πρώτη του live εμφάνιση. Ξαφνικά ένα διαφορετικό, δυναμικό, καθηλωτικό «Sound of Silence» ακούγεται στα μεγάφωνα και καθώς απομακρύνομαι η μουσική με συνοδεύει στο αυτοκίνητο και βαραίνει τα βήματά μου που δεν λένε να κινηθούν προς την έξοδο. Απλά εκπληκτικό...

Μια όμορφη βραδιά έφτασε στο τέλος της, αποκαλύπτοντας μια άλλη πλευρά της πόλης, πιο ροκ και πιο εναλλακτική. Αν μη τι άλλο, πλευρές υπάρχουν κι εμείς δεν έχουμε παρά να τις ανακαλύψουμε, να διαλέξουμε αυτή που μας εκφράζει καλύτερα, να απεγκλωβιστούμε από τα όρια των όμορφων σπιτιών μας και να βγούμε έξω για να συλλέξουμε αναμνήσεις.

Τελικά λατρεύω αυτή την πόλη,  κάθε πλευρά της και κάθε τι καινούργιο που συναντώ το υποδέχομαι ευχάριστα… Γιατί στην τελική τα συστατικά για τη συνταγή της ευτυχίας είναι απλά. Ανακατεύουμε λίγη ευγνωμοσύνη για όσα ζούμε με λίγη θετική ενέργεια και, τέλος, πασπαλίζουμε με λίγη μουσική και…Voila!

«And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence»