Ο ηθοποιός Χάρης Αττώνης μεγάλωσε στην Αθήνα και από το 2019 ζει στη Λευκωσία. Ήρθε βασικά για την παράσταση του ΘΟΚ «Ο Βαφτιστικός» (σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου) και… έμεινε!

Μέσα σε αυτό το διάστημα, όπως μας αποκαλύπτει, ανακάλυψε όμορφες γειτονιές και υπέροχα μαγαζιά που έγιναν οι πρώτες του αναμνήσεις από το νησί. Εντούτοις, σε συνδυασμό με την πανδημία που μας έκλεισε αναγκαστικά σπίτι, αλλά και ένα σοβαρό θέμα υγείας που είχε, το delivery, όπως μας ομολόγησε, έγινε εξίσου καλός του φίλος και τον «καλόμαθε».

Είναι από τη φύση του πιο εσωστρεφής και καθόλου φίλος του ποτού και του ξενυχτιού, οπότε δεν είχε ποτέ «στέκια». Πάντα όμως τον κέρδιζαν οι όμορφοι και φιλόξενοι χώροι και οι χαμογελαστοί άνθρωποι.

Ο Χάρης Αττώνης μάς αποκαλύπτει τους αγαπημένους του χώρους.

ΓΙΑ BRUNCH ΚΑΙ LUNCH Μιας και το πρώτο διάστημα έμεινα στον ΘΟΚ τιμούσα όσα είχε να προσφέρει η τριγύρω περιοχή. Το Silver Pot είναι το διαχρονικά αγαπημένο μου, είτε για brunch είτε για μεσημεριανό, με τις πιο ωραίες σαλάτες (με εξέχουσα, αυτή με το χούμους). Αλλά και το The Boys At Number Five που πήγα «συστημένος» από φίλους από Ελλάδα για καφέ και φαγητό. Το μόνο αρνητικό, ίσως, είναι ότι κλείνουν νωρίς και έτσι οι επιλογές λιγοστεύουν το βράδυ.

ΓΙΑ ΠΟΤΟ Εκεί κοντά είναι και η New Division, όπου η αυλή της είναι από τις πιο όμορφες στη Λευκωσία για χαλαρό ποτό, ενώ μέσα μπορεί να έχει κάποιο live και ο κόσμος να χορεύει ξέφρενα. Το Καφενείο 11, στην παλιά πόλη, μου έκλεψε αμέσως την καρδιά. Τόσο για τον πανέμορφο κήπο του, όσο και για τους υπέροχους ιδιοκτήτες, τη Μιράντα και τον Παναγιώτη, που από το πρωί προσφέρουν καφέ και διάφορους μεζέδες, μέχρι αργά το βράδυ ποτό - ενώ συχνά θα πετύχεις κάποιο live ή performance. Εκεί καταλήγαμε κι εμείς μετά από παραστάσεις, να τραγουδάμε παρεΐστικα, «όπως παλιά». Εκεί δίπλα και το Γρανάζι, με τα πιο απρόσμενα a capella live, που πας για ένα ποτό και παύεις να ασχολείσαι με την παρέα σου, γιατί αφήνεις τη μουσική να σε ταξιδεύει.Λίγο πιο πέρα και το Swimming Birds, με πολύ ωραίους χώρους για καφέ ή κάτι γρήγορο να φας, από νωρίς (ή ποτό πιο αργά), με τα πιο χαμογελαστά κορίτσια της πόλης.

ΓΙΑ ΠΙΤΣΑ στο Da Paolo, με κινηματογραφική αυλή πάνω στα τείχη. Ίσως είμαι και συναισθηματικά δεμένος μιας και ήταν νομίζω το πρώτο μέρος που έφαγα, όταν είχα έρθει διακοπές Κύπρο, πριν πολλά – πολλά χρόνια.

ΓΙΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙ Ο Κήπος της Χρυσαλινιώτισσας, έχει τέλειο σουβλάκι κάτω από τα δέντρα (χαλούμι στην πίτα, εγώ) και δίπλα ο Ορφέας για σουβλάκια και πολύ ωραίους μεζέδες.

ΓΙΑ ΚΑΦΕ Στο A Kxoffee Project της Πινδάρου όπως και στο Serious Black, λίγο πιο πάνω, που τις εποχές που έμενα Λυκαβηττό, τολμούσα να περπατάω μέχρι το ΘΟΚ καθημερινά και εκεί έκανα την απαραίτητη στάση να πάρω καφέ. Τα παιδιά εκεί, επίσης, είναι αφοπλιστικά ευγενικά και ξέρουν να σου φτιάχνουν τη μέρα, κερνώντας πότε-πότε τον καφέ, γιατί έτσι! Στην ίδια γειτονιά και το Καφενείο Πρόζακ για κυπριακό καφέ, μεγάλη ποικιλία από τσάγια και φυσικά ποτό για τους πιο μυημένους, με φιλικό πάντα κλίμα. Τα Caffé Nero, τέλος, της Αγλαντζιάς και της Έγκωμης, λόγω της πολύ ενδιαφέρουσας «σκηνογραφίας» τους, κυρίως τις ώρες μη αιχμής, με χαλαρώνουν, φέρνουν μνήμες από ευρωπαϊκές πόλεις και προσφέρονται για μελέτη και συζητήσεις.

ΓΙΑ ΣΠΙΤΙΚΟ ΦΑΓΗΤΟ Η Στοά του Δημήτρη, με μεγάλη ποικιλία από νωρίς το μεσημέρι, αρκεί να βρεις τραπέζι, αλλά και το

ΓΙΑ ALL DAY ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ Το The Gym στην παλιά πόλη, για καφέ, ποτό, φαγητό ως αργά, σε ένα φιλότεχνο και πολύ όμορφο χώρο.

ΓΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ Σίγουρα το Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, για τα υπέροχα ανοιχτά θέατρα της Κύπρου, κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό και άλλα, που δεν έχω την ευκαιρία να τιμήσω συχνά, λόγω δουλειάς, όπως το Φέγγαρος, το Animafest, το International Short Film Festival. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα φεστιβάλ και θεσμοί που να έδιναν βήμα σε περισσότερους νέους ανθρώπους του θεάτρου ή σε ομάδες, να δοκιμαστούν, να παρουσιάσουν τις δουλειές τους, να γνωριστούν και να εξελιχθούν.

Ο Χάρης Αττώνης μόλις τελείωσε τις παραστάσεις της «Πασατέμπο» του Κώστα Μαννούρη, σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου και στόχος και επιθυμία του όπως μας ομολογεί είναι να επαναληφθούν κάποια στιγμή στο μέλλον . Τώρα παίζει στην παράσταση «Το Σώσε» του Μάικλ Φρέιν, σε διασκευή και σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, στο Θέατρο Διόνυσος. Και μετά θα βρίσκεται σε καλοκαιρινή παράσταση που θα ανακοινωθεί σύντομα.

Instagram: @hartonis