Μία από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, αφενός γιατί ήταν η πρώτη μεγάλη ταινία της Anya Taylor-Joy μετά τη σαρωτική επιτυχία του ''The Queen's Gambit'' και αφετέρου γιατί μετά το Φεστιβάλ Βενετίας ο κόσμος όλος μίλαγε για αυτήν. Είτε για καλό, είτε για όχι και τόσο καλό. Προσωπικά την περίμενα πώς και πώς γιατί κάνει check σε όλα τα σημεία που ζητώ εγώ (μυστήριο, time travel, ωραίο καστ, λίγη φαντασία).

Το στόρι: Ένα νεαρό κορίτσι που είναι παθιασμένο με το σχέδιο μόδας, η Eloise, βρίσκει άθελά της έναν μυστηριώδη τρόπο να μεταφέρεται στη δεκαετία του ’60 και όλα ξεκινούν από το δωμάτιο που ενοικιάζει στο Σόχο. Σ’ εκείνη τη διάσταση του χρόνου συναντάει μια φιλόδοξη τραγουδίστρια, την Sandie. Όμως το περιβόητο swinging London του ’60 είναι πολύ διαφορετικό απ' ό,τι περίμενε η ίδια, και οι φιλοδοξίες της Sandie την φέρνουν αντιμέτωπη με τρομακτικές καταστάσεις.

Δες το τρέιλερ και ακολουθεί review με spoilers.

Δεδομένου πως ο σκηνοθέτης, Edgar Wright, έχει στο ενεργητικό του το υπέροχο (για εμένα) ''Baby Driver'', η αναμονή μου για το ''Last Night in Soho'' ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Η χημεία της Thomasin McKenzie και της Anya Taylor-Joy είναι ωραία, η σκηνοθεσία ακόμα πιο ωραία εως και εξαιρετική αν λάβεις υπόψη εκείνη τη σκηνή του χορού, που γυρίστηκε με μόνο δύο cut και βασίστηκε στην ευρηματική χορογραφία και την σκηνοθεσία για να γίνουν οι εναλλαγές μεταξύ των δύο γυναικών. Το ίδιο και με την πρώτη σκηνή του καθρέφτη, όταν η Eloise βλέπει για πρώτη φορά την Sandie σαν είδωλό της.

Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και η ψυχική κατάρρευση της Eloise γίνεται σταδιακά και παρουσιάζεται με ιδιαίτερα καλό τρόπο, ΄άμα σκεφτείς πως πρόκειται για μια φιλόδοξη σχεδιάστρια που ξαφνικά στοιχειώνεται από φαντάσματα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η μεγάλη ανατροπή στο τέλος - την οποία ο Wright ζήτησε από το κοινό της Βενετίας να κρατήσει κρυφή μέχρι να κυκλοφορήσει η ταινία - είναι καλή και έρχεται κάπως απρόσμενα αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή το σενάριο και η σκηνοθεσία φρόντισαν να σε παραπέμψουν αλλού.

Στο τέλος όμως το θέμα χαλάει. Στη διάρκεια της η ταινία σε κάνει να νιώσεις για την Sandie, να στεναχωρηθείς, να σκεφτείς πως στη θέση της υπήρξαν και υπάρχουν πολλές γυναίκες και στην ουσία σου δείχνουν μια ιστορία εκδίκησης, όπου μια γυναίκα σε άθλιες συνθήκες πήρε την κατάσταση στα χέρια της (σε ακραίο σημείο) και στο φινάλε σου το γυρίζει αντίστροφα, δίνοντας στα τρομακτικά φαντάσματα φωνή για να ζητήσουν βοήθεια. Μέχρι ενός σημείου ήταν μια καλογυρισμένη ταινία για μια ταλαιπωρημένη, εξαπατημένη γυναίκα που πήρε την κατάσταση στα χέρια της, και στο τέλος με μερικές σκηνές σταματά να είναι το θύμα και γίνεται ο θύτης. Αχρείαστη κίνηση. Ο διάλογος εξακολουθεί να σε τραβά υπέρ της αλλά η ζημιά έχει γίνει.

Αλλά η ταινία αξίζει. Αν δεν βλέπεις ταινίες ψάχνοντας βαθύτερα νοήματα και αναλύοντας τις λεπτομέρειες, είναι must και εξακολουθώ να την βάζω ψηλά στις ταινίες της χρονιάς. Απλά το τέλος τής στοίχισε.