Της Αφροδίτης Δερματά
 
Απόγευμα Πέμπτης στη Λευκωσία, το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο η άδεια αργεί, σχολάω και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω social media, δεν θέλω youtube και δεν θέλω τηλεόραση γυρισμένη προς τη βεράντα. Επαναστατώ ενάντια στη ρουτίνα, ανοίγω το WiZ στο κινητό, κοιτάω την ατζέντα και ένας τίτλος μου τραβάει την προσοχή… «Στην ηλικία μου ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω» . Αυτό θέλω να κάνω σήμερα το βράδυ λοιπόν! Όχι, βέβαια, να κρυφτώ για να καπνίσω… αλλά να δω μια ταινία σε ένα θερινό σινεμά.
 
Παίρνω το αυτοκίνητο και βρίσκομαι στο Κωνστάντια στην Παλλουριώτισσα. Μια ευχάριστη έκπληξη με περιμένει. Η αυλή είναι κατάμεστη από κόσμο, και λέω ευχάριστη γιατί χαίρομαι πολύ που οι Λευκωσιάτες τιμούν τον θεσμό. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ πόσο έχω νοσταλγήσει τα θερινά σινεμά. Παλιότερα στην Αθήνα καλοκαίρι χωρίς θερινό δεν «έλεγε». Αγοράζω παγωμένη μπίρα, κρακεράκια (ποπ κορν δεν είχε) βολεύομαι στη θέση μου και η ταινία ξεκινάει. 
 
Το έργο διαδραματίζεται κάπου στο Αλγέρι, γυναίκες καταπιεσμένες κάτω από μπούργκες απελευθερώνονται μέσα σ’ ένα χαμάμ, καπνίζουν, μιλάνε για τα προβλήματα τους, το σεξ και τους άνδρες, μακριά από τα βλέμματα μιας κοινωνίας που τις θέλει κομπάρσους στην ίδια τους τη ζωή. Προβληματίζει και σε πάει αλλού, σε χώρες που η ισότητα των δυο φύλων μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός.
 
Τελειώνοντας μού άφησε μια αίσθηση γλυκόπικρη και ένιωσα ότι για λίγο τουλάχιστον δραπέτευσα από τον μικρόκοσμό μου παίρνοντας μαζί μου φεύγοντας «δουλειά για το σπίτι». 
 
Είναι περασμένες 23.00 και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, νιώθω απέραντη ικανοποίηση που μετά από πέντε (ήταν πολλά τελικά) χρόνια κατάφερα να πάω θερινό κινηματογράφο και να δω και ωραία ταινία. Υπόσχομαι λοιπόν στον εαυτό μου ότι τα καλοκαίρια θα καθιερώσω αυτό το «ταξίδι» και θα αφήνω τα καλύτερα μου χρόνια να φεύγουν συνοδευόμενα από τον πολιτισμό που προσφέρουν τα θερινά τα σινεμά.