Του Χρήστου Παρίδη

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και με αφορμή όλα αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική με τις ατέλειωτες δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς, την άνοδο των πιο σκοτεινών πολιτικών απόψεων σε πανεθνικό επίπεδο, και κυρίως μετά την εκλογή Τραμπ, ξεπετάχτηκαν από το Χόλιγουντ δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που σχετίζονται με την Αφροαμερικανική κοινότητα. Έτσι, μετά το περίφημο «Moonlight» μας ήρθε το «Get Out» και μας έκανε να τρέξουμε να το δούμε!!

Ο Κρις, ένας νέος Αφροαμερικανός και πετυχημένος φωτογράφος τα έχει με τη Ρόουζ, την απόλυτη λευκή wasp Αμερικάνα. Αριστοκρατικής καταγωγής με καταξιωμένους γονείς και ιδιαίτερα προοδευτικούς που «αν μπορούσαν θα ψήφιζαν και τρίτη φορά Ομπάμα», όπως ακούμε δύο φορές στην αρχή της ταινίας. Έτσι βρέθηκε να ταξιδεύει με τη φίλη του για να συναντήσει για πρώτη φορά την οικογένεια της στην πολυτελή έπαυλη τους.

Τα πράγματα είναι όντως έτσι, αλλά όχι και ακριβώς, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία. Οι γονείς της Ρόουζ, νευροχειρούργος ο πατέρας και ψυχίατρος η μητέρα, δείχνουν φιλόξενοι και με κανέναν ενδοιασμό ως προς το χρώμα του νεαρού φίλου της κόρης τους (σχεδόν το ανάμεναν) αλλά συγχρόνως έχουν στη δούλεψη τους δύο μαύρους υπηρέτες, μια γυναίκα και έναν άντρα που συμπεριφέρονται ιδιαίτερα παράξενα και αλλόκοτα κάθε φορά που πλησιάζουν τον Κρις. Εκείνος παραξενεύεται αλλά αδυνατεί να εξηγήσει εκ πρώτης γιατί οι όμοιοι του λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο και περιφέρονται σαν λοβοτομημένοι ή προγραμματισμένα ρομπότ. Σύντομα θα αποκαλυφθούν όλα βέβαια. Η ταινία «τρέχει» και σε αγχώνει παρακολουθώντας την αφού από πολιτικό σχόλιο για το ρατσισμό (που δε λέει να καταγιάσει), καταλήγει σε ένα πρώτης τάξεως θρίλερ, και στα όρια της μπαλαφάρας όσο πλησιάζει το τέλος….

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον κωμικό Τζόρνταν Πιλ η ταινία δεν αποφεύγει, παρόλο το σκοτεινό «είδος» που υπηρετεί, τις κωμικές πινελιές που όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς καταφέρνουν, χάρη σε μια λεπτή ειρωνεία, να σατιρίσουν την πιο ανατριχιαστική πλούσια Αμερική. Το σόι που ξαφνικά κάνει την εμφάνιση του στην έπαυλη είναι μια γκροτέσκα εκδοχή (αν και όχι τόσο μακριά από την πραγματική) του περιβάλλοντος της κυβέρνησης Τραμπ. Οι λάτρεις των θρίλερ θα αναγνωρίσουν αρκετές αναφορές σε αριστουργήματα του «είδους» όπως τη συνωμοτική σύναξη ομοϊδεατών στο Μωρό της Ρόζμαρι του Πολάνσκι. Ουσιαστικά μια σύναξη ταξικών «βρικολάκων» που ετοιμάζονται να πιουν νέο αίμα. Θα το πιούν;

Η αγωνία κορυφώνεται καθώς τα γεγονότα αποδεικνύονται όλο και πιο φρικιαστικά κι αφού έτσι κι αλλιώς το ύφος της ταινίας μας είχε προετοιμάσει περί αυτού. Η εξέλιξη της ιστορίας που οδηγεί στον τρόμο από ένα σημείο και μετά μοιάζει παιδαριώδης αλλά και αναμενόμενη συνταγή για όσους έχουν εντρυφήσει αρκετά στα θρίλερ. Το πολιτικό σχόλιο όσο πλησιάζουμε στο τέλος εξαφανίζεται, και οι λύσεις αποκτούν και λίγο κωμικό χαρακτήρα. Ίσως γι’αυτό το Τρέξε! κατέκτησε μέσα σε λίγες μέρες αξιοζήλευτη θέση στο box ofiice της Αμερικής.