Του Χρήστου Παρίδη

Πριν κάποιες δεκαετίες, εποχές που οι άνθρωποι διατηρούσαν μια «αθωότητα» που σήμερα έχουμε απολέσει, μία ομήγυρη φίλων που αποτελούταν από τους σταρ και σκηνοθέτες της Φίνος Φιλμ θέλοντας να σκοτώσουν την πλήξη τους αποφάσισαν να παίξουν το κάπως εφηβικό παιχνίδι «θάρρος ή αλήθεια;». Σε αυτό ρωτάει ο ένας τον άλλον με τη σειρά κάποια αδιάκριτη ερώτηση και πρέπει ο ερωτούμενος να απαντήσει με ένα «αλήθεια» ή «θάρρος». Ανάμεσα σε ερωτήματα με πονηρά υπονοούμενα και πολλά γέλια για τις απαντήσεις που δινόντουσαν έπεσε το ερώτημα σε έναν από τους άρρενες αν είχε απατήσει ποτέ τη γυναίκα του. Παρουσία της. Ειλικρινής ο ζεν πρεμιέ, απάντησε «αλήθεια»! Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν μόνο το «έλα να δεις» με τη ζηλιάρα σύζυγο αλλά και ένα μεγαλειώδες διαζύγιο. Κάτι ανάλογο υπαινίσσεται το τρέηλερ ότι θα συμβεί στην ταινία του Θοδωρή Αθερίδη «Τέλειοι ξένοι», διασκευή και μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα ιταλικής κομεντί που έσπασε ταμεία στη γειτονική χώρα.

Μια παρέα φίλων με τις συζύγους τους και έναν εργένη φίλο που περιμένουν πως και πώς να τους φέρει να γνωρίσουν τη νέα του φίλη, συναντιούνται για δείπνο μια νύχτα με φεγγάρι στην Αθήνα της κρίσης. Το τελευταίο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πέρα από το ότι ο πιο Ελληναράς από αυτούς έκλεισε την επιχείρηση του και έβγαλε ταξί για να ζήσει.

Κατά τα άλλα όλοι τους είναι λίγο πολύ επιτυχημένοι μεσοαστοί και μεσήλικες της σύγχρονης Αθήνας με σούπερ σπίτια σαν αυτά που επί ημερών ευμάρειας αποτελούσαν το σκηνικό όλων των ελληνικών σήριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης: σπίτια με εξαιρετική αισθητική, βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία, τέλεια ντιζαϊνάτες κουζίνες και μπάνια. Δηλαδή το μέσο ελληνικό σπίτι! Η παρέα διαθέτει επίσης καλλιέργεια και χιούμορ. Ξέρει από κρασιά και γκουρμέ συνταγές, έχει άποψη για τη ψυχανάλυση και τη σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Και εννοείται ότι είναι απολύτως politically correct στις απόψεις της για τη διαφορετικότητα... Έχουμε λοιπόν και εδώ να κάνουμε με μια τυπική ελληνική ομήγυρη!

Στη μέση του δείπνου, αφού στο μεταξύ έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους ως προς το ποιος είναι τι και ποια η κατάσταση του, αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Θα αφήσουν πάνω στο τραπέζι τα κινητά τους και όποια κλήση έρχεται θα μπαίνει ανοιχτή ακρόαση να ακούνε όλοι. Επίσης θα διαβάζουν όλοι τα μηνύματα και θα βλέπουν τις φωτογραφίες που έρχονται. Τι στο καλό κολλητοί φίλοι είναι αν έχουν μυστικά μεταξύ τους; Ιδανική συνταγή για την τέλεια κωμωδία παρεξηγήσεων. Ή για ένα αποκαλυπτικό κοινωνικό δράμα.

Αν αποφασίσει κανείς να δει την ταινία αυτή σαν μια ευχάριστη κομεντί με αγαπημένους (αν και φθαρμένους από την υπερβολική έκθεση στα ελληνικά ΜΜΕ) ηθοποιούς, πάει καλά. Θα γελάσει και θα διασκεδάσει. Αν αποφασίσει να την πάρει στα σοβαρά (όπως μάλλον κάνει η ίδια) και χρειαστεί να την ξεψαχνίσει, δε θα πάψει να μετράει μικρότερα και μεγαλύτερα προβλήματα που ξεκινάνε από τα στερεότυπα που την κατακλύζουν έως την ηλικιακή διαφορά των πρωταγωνιστών που υποτίθεται ότι μεγάλωσαν παρέα.

Πως είναι δυνατόν, ας πούμε, να περνάει τόσο εξόφθαλμα η προδοσία ενός φίλου απέναντι στον κολλητό του που η γυναίκα του τελευταίου τον απατάει μαζί του και να μην έχει καμία επίπτωση στην πλοκή ή στη ψυχολογία όσων εμπλέκονται; Πως είναι δυνατόν στη μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς να υπάρχει αντίδραση μόνο από ένα μέλος της παρέας; Που βρίσκονται αυτοί οι σύγχρονοι Αθηναίοι; Που αλλού, πέρα από την προ δεκαετίας ελληνική τηλεόραση και στα σήριαλ της Μιρέλλας Παπαοικονόμου; Άξια τέκνα του ΚΛΙΚ και του Nitro. Κατά τα άλλα οι ακομπλεξάριστοι και ώριμοι χαρακτήρες της ταινίας επαναλαμβάνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία τη λέξη «αδερφή» (ως χαρακτηρισμός του γκέι) λες και βρίσκονται σε άλλες εποχές….

Η ταινία ως κωμωδία ηθών δεν πάει ούτε βήμα παραπέρα από το προ δεκαεπτά ετών Safe Sex των Ρέππα-Παπαθανασίου. Το ίδιο και ως κινηματογραφική γραφή. Να σταθούμε πάντως στην καθοριστικότερη σκηνή όπου γίνεται η μεγάλη ανατροπή και ξεκινάει από ένα ξεκαρδιστικό μπέρδεμα. Ομολογουμένως είναι η κορυφαία στιγμή και οφείλεται στους εξαιρετικούς Γιάννο Περλέγκα και Μάκη Παπαδημητρίου. Και για να μην είμαστε άδικοι, όχι μόνο. Το σασπένς και η συγκινητική υπεράσπιση του φίλου προς φίλο είναι κατάκτηση και του σεναρίου και της σκηνοθεσίας. Πάντως είναι η μόνη σκηνή που γελάς αβίαστα σαν να παρακολουθείς καλό θέατρο. Από κει και πέρα ασυνέπειες, κλισέ, αμηχανίες. Και ένα ενδιαφέρον φινάλε. Το οφείλει στον Αθερίδη ή στην ιταλική της μήτρα; 

Υ.Γ. Αλήθεια, τι έγινε το μπριάμ;

*Δείτε σε ποιές αίθουσες παίζεται η νέα ελληνική ταινία στο cinema του What'on