Το The future is dark which is the best thing a future can be είναι μια performance-επιτραπέζιο παιχνίδι, που αναζητά κριτικούς τρόπους σύνδεσης με την σημερινή πραγματικότητα και ενεργοποιεί εναλλακτικές εικασίες για το μέλλον. Ξεκινώντας από το ερώτημα ‘Τι κάνω/κάνουμε τώρα;’ ως έναυσμα για τον εντοπισμό των συλλογικών ανησυχιών, η κάθε παράσταση εξερευνάει μια καινούργια θεματική. Τρεις περφόρμερς, διαφορετικες κάθε φορά, κινούνται ως πιόνια σε ένα επιδαπέδιο τοπίο από σταθμούς γνώσης/ έννοιες όπως το Παλάτι της Φεμινιστικής Διακυβέρνησης, Ο Βράχος της Ευθύνης, Το Σπήλαιο της Φροντίδας, διαγράφοντας το δικό τους προσωπικό ταξίδι, με τις συμπαίκτριες να στηρίζουν και να ενδυναμώνουν την πορεία τους, προκειμένου να φτάσουν όλες μαζί στην Αρχή/Τέλος του Κόσμου και να νικήσουν. Ενώ η απειλή Dark times are coming καραδοκεί ανα πάσα στιγμή να ανατρέψει το παιχνίδι και να διακόψει την πορεία τους, οι κανόνες του παιχνιδιού καθοδηγούν τις περφορμερ/παίκτριες μέσα από χορογραφικά και δραματουργικά scores στην παραγωγή ποιητικών μανιφέστων, φαντασιακών αφηγήσεων, κριτικών ερωτημάτων και ενσώματων τοπίων.

To προτζεκτ διαμορφώνεται από τη χορογραφική και δραματουργική πρακτική των δύο δημιουργών του, Πέτρου Κονναρή και Ροδιάς Βόμβολου, και ερευνά την σύνδεση μεταξύ της λογικής ενος επιτραπέζιου και της χορογραφική σκέψης, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ παραστατικών τεχνών και καθημερινότητας. Το επιτραπέζιο παιχνίδι ως μια φαντασιακή παραστατική σκηνή προτείνει μια οριζόντια ανακατανομή της αυτενέργειας και των ιεραρχιών εξουσίας, ένα ανοιχτό, ευάλωτο και παιχνιδιάρικο χώρο που φιλοξενεί κριτική σκέψη, διάλογο και αναστοχασμό άμεσα τροφοδοτούμενα από το χορό, τις σωματικές πρακτικές και τη δραματουργία. Ενα τοπίο μέσα στο οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί ένα συλλογικό σκεπτόμενο σώμα ως μια άσκηση στη συνδεσιμότητα, και τελικά ίσως και στη δράση.

Στις 13, 14, 20 και 21 Ιουνίου, το κοινό γίνεται μάρτυρας στην εξέλιξη του παιχνιδιού- performance και συμμετέχει στην επιλογή του θέματος. Επιπλέον, μεταξύ 16 και 19 Ιουνίου, το κοινό έχει τη δυνατότητα να παίξει το παιχνίδι με άλλα άτομα, συζητώντας τις δικές του ανησυχίες για τη σημερινή πραγματικότητα και βιώνοντας από μέσα την ενεργοποίηση μιας συλλογικής, κριτικής ατμόσφαιρας και τη διαπραγμάτευση που προκύπτει παίζοντας.

* Ο τίτλος δανείζεται από μια φράση που έγραψε η Virginia Woolf στο ημερολόγιό της το 1915 ενόψει της αρχής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σαν μια προσπάθεια για διατήρηση της ελπίδας.

Συντελεστές:
Δημιουργία: Πέτρος Κονναρής, Ροδιά Βόμβολου
Σκηνογραφία/ Οπτική Ταυτότητα παιχνιδιού: Χρύσα Γεωργίου
Περφόρμερς: Ελεάνα Αλεξάνδρου, Κωνσταντίνα Σκαλιώντα, Αρετή Χουρδάκη, Κωσταντίνα Πήτερ, Μίριαμ Γκατ
Παιδιά της γνώσης: Μαρίτα Αναστάση, Σέτα Αστραίου− Καρύδη, Ευαγόρας Βανέζης, Ελένη Μυλωνά, Δέσποινα Μιχαηλίδου, Μπελίντα Παπαβασιλείου, Χρήστος Πολυμενάκος, Ροζ, Ελευθερία Σωκράτους
Γραφιστικά: Μαίρη Πηλλακούρη
Επιμέλεια/κατασκευή ηλεκτρολογικών: Γιάννης Πουλάκης
Τεχνική Υποστήριξη: Αντρέας Πέτρου

Info
Παρασκευή 13- Σάββατο 14 Ιουνίου 2025
Παρασκευή 20- Σάββατο 21 Ιουνίου 2025
sic. contemporary culture, 20.00
Διάρκεια παράστασης: 120’
Μέγαρο Μιτσή 3, Λευκωσία
Είσοδος Ελεύθερη!