Της Αφροδίτης Δερματά

Ημέρα καραντίνας … Δεν ξέρω δεν τις μετράω. Άλλωστε προσπαθώ να τηρώ το ρητό που λέει «μη μετράς τις μέρες, κάνε τις μέρες να μετρούν». Όχι ότι τα καταφέρνω πάντα. Κάθομαι εδώ στο γραφείο του σπιτιού μου και διαβάζω email.  Δίπλα στον υπολογιστή μου στέκεται ένα βάζο γεμάτο μαργαρίτες. Αυτές τις μέρες δεν αφήνω ποτέ το βάζο άδειο, μόλις μαραθεί το μπουκέτο βγαίνω στο χωράφι δίπλα να μαζέψω το επόμενο που θα το αντικαταστήσει. Αυτό το γεμάτο άνοιξη βάζο με γεμίζει αισιοδοξία και παρηγορεί  λίγο την καταπιεσμένη ανάγκη μου να βρεθώ στη φύση. Αυτό και ένα βαζάκι κοχύλια στην βιβλιοθήκη να μου θυμίζει θάλασσα και καλοκαίρι .  Όταν πάω να πέσω ψυχολογικά σκέφτομαι ότι ευτυχώς έχω έναν κήπο χρωματιστό γεμάτο γεράνια να κάθομαι και να πίνω τον καφέ μου το πρωί και έπειτα  σκέφτομαι ότι δεν είμαι μόνη. Όλος ο κόσμος βιώνει αυτή την περίεργη κατάσταση, άλλος πιο εύκολα άλλος πιο δύσκολα, άλλος μόνος, άλλος με παρέα. Η Ελλάδα, η Κύπρος, το  Μεξικό η Νότια Αφρική, η Γερμανία, η Αγγλία, η Αμερική υποτάχτηκαν στην παγκόσμια «παγοποίηση» ως συνέπεια της καραντίνας. Παρόμοια ψυχολογία, σχεδόν ίδιες σκέψεις σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση με έναν κοινό παρονομαστή, την στέρηση της ελευθερίας και την οικονομική αβεβαιότητα. Στέλνω μηνύματα σε φίλους στο εξωτερικό. Γράψτε μου τι κάνετε; Πως περνάτε την μέρα σας; Στείλτε μου φωτογραφίες, τι βλέπετε από τα παράθυρά σας; Προσπαθώ να ταυτιστώ, να νιώσω, να ζήσω νοερά τις δικές τους ζωές που αυτές τις μέρες δεν διαφέρουν και πολύ από την δική μου…Οι απαντήσεις έρχονται γρήγορα. Άλλωστε χρόνος υπάρχει άπλετος.  Νιώθω ότι ειμαστε όλοι τόσο μακριά αλλά και τόσο κόντα.

Eλένη  Βrighton, Aγγλία 16/4/2020

Μένω στο Brighton που βρίσκεται νότια του Λονδίνου, με τον άντρα μου και τον δύο χρονών γιο μας. Κάθε μέρα της μαρμότας (λέγε με καραντίνα) ξεκινάει και τελειώνει με παιχνίδια, διάβασμα, ζωγραφική, παιδικά και ξανά από την αρχή. Το πρώτο μας ξύπνημα είναι στις 6:30 με το πρώτο φως (εκτός από ήλιο δεν έχουμε ούτε παντζούρια στο Ηνωμένο Βασίλειο), χουζούρι μέχρι τις  8:30 και πρωινό. Εγώ μαγειρεύω και ο μικρός τριγυρίζει παίζοντας αφού πρώτα ποτίσει τον μικρό μας κήπο στο σαλόνι με τον μπαμπά του. Ο μπαμπάς είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο,  διδάσκει σχεδιασμό ηλεκτρονικών παιχνιδιών και όταν δεν έχει online μάθημα και meetings ή δεν τρέχει από σούπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ για να βρει τα βασικά όπως αβγά, χαρτί υγείας, αλεύρι (ακόμα και τώρα που τέλειωσε το panic buy) παίζει κι αυτός μαζί μας. Με την πρώτη ευκαιρία θα πάρουμε τηλέφωνο τους παππούδες να πούμε καλημέρα. Μια φορά την εβδομάδα μπορεί να βγούμε για έναν περίπατο στο κοντινό πάρκο ή στην παραλία (εδώ δεν χρειάζεται να στείλουμε sms). Μετά το φαγητό ο μικρός συνήθως κοιμάται οπότε είναι και το «διάλειμμά» μου και θα διαβάσω ή θα δω ταινία -σε δόσεις εννοείται- ή καμία σειρά. Το απόγευμα θα δούμε παιδικά, θα παίξουμε, θα ξαναπάρουμε τους high tech παππούδες στο Skype αυτή τη φορά για να πούμε καληνύχτα, θα κάνουμε μπάνιο και κατά τις 10 (εάν είμαστε τυχεροί) ο μικρός θα κοιμηθεί και μετά από λίγο κι εγώ γιατί μας περιμένει πρωινό ξύπνημα. Ο μπαμπάς θα συνεχίσει να δουλεύει και το βράδυ παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια ή αλλιώς κάνει «έρευνα» για τη δουλειά του.

Δημήτρης, Γιοχάννεσμπουργκ, Νότια Αφρική 20/4/2020

06:30…  Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά, παρόλο που είμαστε στα μέσα Φθινοπώρου (είμαστε στο νότιο ημισφαίριο περίπου 300 χιλιόμετρα από τον τροπικό το Αιγόκερω).
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι καθημερινή ή Σαββατοκύριακο, στο Γιοχάννεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής η ζωή ξεκινάει πολύ νωρίς, αλλά δεν έχω κάποιο συνειδητό άγχος να ετοιμαστώ και να προλάβω την κίνηση στους δρόμους. Η γυναίκα μου έχει το ατελιέ ζωγραφικής της στο σπίτι (οπότε η δουλειά της έτσι και αλλιώς δεν περιελάμβανε μετακινήσεις), αλλά εγώ τις τελευταίες 4 εβδομάδες δουλεύω ολοκληρωτικά από το σπίτι. Ο λόγος φυσικά δεν είναι άλλος από το επίσημο Lockdown λόγω της πανδημίας του Covid-19.
Η καραντίνα σε όλη τη χώρα είναι πολύ αυστηρή. Εκτός από σούπερ μάρκετ, φαρμακεία και καταστήματα τραπεζών για βασικές συναλλαγές, τίποτα άλλο δεν είναι ανοικτό. Δεν επιτρέπεται καμία άλλη «άσκοπη» κυκλοφορία στους δρόμους, συμπεριλαμβανομένης της οποιαδήποτε βόλτας, άσκησης (π.χ. τρεξίματος), ακόμα και βόλτας για τις ανάγκες των κατοικίδιων. Για πολλούς η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη, αλλά ακόμα χειρότερη για αυτούς που η εργασία τους και κατ’ επέκταση το εισόδημά τους έχει πληγεί.
Εμείς, ευτυχώς, είμαστε από τους τυχερούς, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα, γιατί η φύση της δουλειάς μας μας επιτρέπει να δουλεύουμε από το σπίτι (η γυναίκα μου ως ζωγράφος και εγώ ως τραπεζικός σύμβουλος στον τομέα του πιστωτικού κινδύνου, διαδικασιών και ψηφιακού μετασχηματισμού). Δεύτερον, γιατί έχουμε κήπο, η φροντίδα του οποίου είναι ένα από τα χόμπι μας (κυρίως της γυναίκας μου) – βγάζει ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, μαρούλια, λάχανα, σκόρδα, σέλινο, μαϊντανό, κόλιανδρο, άνηθο, θυμάρι, βασιλικό, δεντρολίβανο. Σχεδόν ό,τι χρειαζόμαστε για το καθημερινό μας μαγείρεμα.
Ξυπνάμε νωρίς, αρχίζουμε τη μέρα με ‘καφεδάκι’ (το έχουμε περιορίσει στο ένα φλιτζάνι την ημέρα). Καθιερωμένη επιθεώρηση στο μποστάνι και μετά ξεκινάμε και οι δύο δουλειά. Κάνουμε διάλειμμα γύρω στις 12:00 για μεσημεριανό (μέσα στην εβδομάδα κυρίως όσπρια και σούπες με λαχανικά). Συνεχίζουμε τη δουλειά μέχρι το απόγευμα (η γυναίκα μου ανάλογα με το φως της ημέρας και εγώ ανάλογα με τις υποχρεώσεις απέναντι στους πελάτες). Ακολουθεί μία ώρα γυμναστικής στο σπίτι - ασκήσεις εδάφους ακολουθώντας καθημερινά διαφορετικές ρουτίνες και γυμναστές στο youtube.
Το βράδυ περνάμε περισσότερη ώρα στην κουζίνα. Ετοιμάζουμε τη βραδινή σαλάτα από τον κήπο, επιλέγουμε συνταγές για την επόμενη ημέρα και μαγειρεύουμε μαζί (συνήθως συνοδεία κάποιας σειράς στο Netflix στην οθόνη του λάπτοπ). Μετά το φαγητό, η μέρα κλείνει στον καναπέ, μπροστά στο τζάκι όταν έχει κρύο τα βράδια, και αγκαλιά με κάποιο βιβλίο ή online άρθρα (ιστορία, λογοτεχνία, γεωπολιτική, κλπ.)  μέχρι περίπου τις 23:00. Και στις 06:30, πάλι από την αρχή!
Είναι αδύνατο να φανταστούμε πόσο σοβαρά έχουν επηρεαστεί ήδη πολλοί από τους συνανθρώπους μας και πόσο θα επηρεαστούμε όλοι στο εγγύς μέλλον. Δουλεύουμε ακόμα σκληρά και επικεντρωνόμαστε μόνο σε ότι μας κάνει χαρούμενους μέσα στην ημέρα (καφεδάκι, κήπος, γυμναστική, διάβασμα, τζάκι). Το Σάββατο έχουμε έξοδο… θα πάμε σούπερ μάρκετ

Κατερίνα Σικάγο, Ιλινόις 19/4/2020

Μένω στο Σικάγο, στο Ιλινόις. Έχω δύο γιούς, τον Μιχάλη που είναι 13 και τον Νίκο που είναι 11. Ο κορωνοιός έχει αλλάξει την ζωή μας εντελώς. Η αναγκαστική παραμονή μας στο σπίτι μας έχει δυσκολέψει πολύ.  Δυσκολευόμαστε να αναπροσαρμόσουμε την πολυάσχολη ζωή μας και των παιδιών μας που ήταν πάντα έντονη και γεμάτη από μαθήματα και αθλήματα. Αν και το καθημερινό μας πρόγραμμα μεταβάλλεται διαρκώς μπορώ να σας περιγράψω μια μέρα μας. Τα αγόρια μέχρι τις 9, πρέπει να έχουν σηκωθεί από το κρεβάτι να έχουν ντυθεί να έχουν πλύνει τα δόντια τους, να έχουν στρώσει τα κρεβάτια τους και να κάθονται στα γραφεία τους για να παρακολουθήσουν online  τα  μαθήματα τους. Οι δασκάλες τους αναθέτουν διαφορετικές εργασίες κάθε βράδυ. Ο σύζυγος μου εργάζεται από το σπίτι και περνάει όλη του την μέρα σε τηλεδιασκέψεις! Ημουν έτοιμη να ξεκινήσω μια καινούργια δουλειά αλλά λόγω των συνθηκών η διαδικασία έχει παγώσει.  Το μόνο που κάνω αυτό τον καιρό, είναι να καθαρίζω, να μαγειρεύω και να κυνηγάω τα παιδιά μου από πίσω λέγοντας τους να σταματήσουν να ασχολούνται με τις ηλεκτρονικές συσκευές με τις ώρες. Βγαίνω από το σπίτι τουλάχιστον μια φορά την μέρα για να πάω στην υπεραγορά αλλιώς νομίζω ότι θα τρελαθώ. Τα αγόρια είναι κλεισμένα μέσα στο σπίτι και έχουν τόση ενέργεια που τα βάζω σχεδόν με το ζόρι να βγαίνουν έξω και να παίζουν. Επίσης τους έχω πρόγραμμα με τις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Πρέπει να κάνουν δουλειές, να διπλώνουν τα ρούχα τους, να βγάζουν τα σκουπίδια έξω, να σκουπίζουν και να καθαρίζουν τον κήπο, να  στρώνουν το τραπέζι και να καθαρίζουν μετά το δείπνο. Η μόνη ώρα που περνάμε μαζί οικογενειακά χρόνο είναι όταν τρώμε. Μετά το βραδινό πάμε για ύπνο. Αυτός ο καινούργιος τρόπος ζωής μας έχει δυσκολέψει αρκετά και μας έχει αποδιοργανώσει. Τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς και αυτό με κάνει να ανησυχώ για την εκπαίδευση και τις αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών μου διότι έχουν δουλέψει σκληρά και για τα δύο.

Eλένη Βερολίνο, Γερμανία 19/4/2020

Ζω με την κόρη μου, τον άντρα μου και το σκύλο μας στο Βερολίνο σε ένα διαμέρισμα περίπου 80τμ. Είμαι 8 μηνών έγκυος.    
Μια ωραία βροχερή Κυριακή καθώς ακούγαμε όλοι μαζί μουσική άρχισα να πονάω. Ήταν  πολύ νωρίς για να γεννήσω και ο γιατρός μου σύστησε να μείνω ξάπλα ώστε να παρατείνουμε τον τοκετό τουλάχιστον έξι εβδομάδες. Καραντίνα, ορμόνες και ξάπλα στο κρεβάτι, καταλαβαίνεις ότι είναι ζόρικη η κατάσταση. Εντωμεταξύ δεν έχω κανέναν άλλον να με βοηθήσει εκτός από τον άντρα μου.  Αναγκαστικά πρέπει κάθε τόσο να οδηγώ εγώ για να πηγαίνω στο γιατρό. Ο άντρας και το παιδί μου απαγορεύεται να έρχονται σε επαφή με κόσμο . Έχουμε αποκτήσει μια ψυχαναγκαστική ρουτίνα. Εγώ με τη μικρή ξυπνάμε το πρωί τρώμε και παίζουμε στο δωμάτιό της, εγώ ξάπλα. Ο μπαμπάς κοιμάται λίγο ακόμα γιατί να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της μέρας, ξαφνικά έχουν πέσει όλα πάνω του. Όταν ξυπνάει τρέχουν σε όλο το σπίτι. Το μεσημέρι εγώ με τη μικρή κοιμόμαστε και αυτός κάνει γυμναστική. Όταν ξυπνάμε βγαίνουμε βόλτα μαζί μέχρι μπαλκόνι για να μας δει ο ήλιος. Μετά ο μπαμπάς κατεβάζει τη μικρή μας μια βόλτα στη γειτονιά. Εγώ ακούω μουσική ή βλέπω επιτέλους λίγο θέατρο στον υπολογιστή. Όταν επιστρέφουν, αυτός μου κάνει πλάκα  πως σε λίγο καιρό θα ξέρει ακριβώς πόσα μυρμήγκια υπάρχουν στο πεζοδρόμιο μας και πόσα λουλουδάκια. Τα μετράνε κάθε μέρα. Το παιδί χαίρεται. Η μικρή ανανεωμένη και ο μπαμπάς ξεθεωμένος. Το πρόγραμμα τώρα μεταφέρεται στο σαλόνι. Έχουμε ένα τραμπολίνο ευτυχώς. Εγώ της βάζω κανένα παιδικό ο μπαμπάς της το κλείνει. Αυτή θέλει να παίξει πάλι με το σκύλο γιατί εξαντλήσαμε όλα τα παιχνίδια της,  ο σκύλος όμως έχει κουραστεί μαζί της και είναι θέμα χρόνου να τη δαγκώσει. Αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Οι ίδιες καταστάσεις κάθε μέρα χωρίς παραλλαγές.  Χρειάζομαι, κάθε πρωί που ξυπνάω κάμποση ώρα για να συνειδητοποιήσω τι μέρα είναι. Εγώ πρέπει να είμαι συνέχεια στο κρεβάτι, δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνω. Έχω ενοχές. Σήμερα χτύπησε κάποιος την πόρτα και του άνοιξα. Ήταν ένα παιδί που για να βγάλει το μεροκάματό του μοίραζε ένα περιοδικό από σουπερμάρκετ που κάνει delivery στο σπίτι. Πήρα το περιοδικό και ένιωσα αμέσως άρρωστη. Φοβήθηκα ότι κόλλησα τον ιό. Αυτή η κατάσταση θα μας αποξενώσει. Θα φοβόμαστε  να πλησιάσουμε άνθρωπο ακόμα και όταν ο ιός θα έχει περάσει. Είμαι μόνη μου σε ξένη χώρα χωρίς τους δικούς μου και είναι τρομακτικό το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση να γεννήσω ολομόναχη μιας και δεν έχουμε κανέναν να μας κρατήσει την μικρή όσο θα είμαι στο νοσοκομείο. Επίσης φοβάμαι πολύ μήπως αρρωστήσω.

Zωή, Τεποζτλαν  Μεξικό 17/4/2020

Μένω στο Μεξικό σε ένα χωριό που το λένε Τεποζτλαν. Είμαι  ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος με ήδη δώρων. Στο χωριό έχουμε μια πυραμίδα που είναι σαν τη δικιά μας τη Παναγιά της Τήνου. Τις καλές   μέρες (πριν τον ιό) είχαμε λαοθάλασσά τουριστών. Τώρα στο δρόμο τα «κουκιάζουμε» που λένε και στο χωριό μου. Οπότε έκλεισα το  μαγαζάκι μου και μένω κι εγώ σπίτι.  Βάζω που λες  ξυπνητήρι το πρωί κατά τις 7.30 και στο τέλος της μέρας έχω κάνει τα μισά απ’ όσα θέλω να κάνω.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής… Ξυπνάω και κάνω διαλογισμό, ξέρεις..ομμμ..τι ωραία ημέρα, ευχαριστώ τον ήλιο τα πουλάκια που κελαηδούν, και συνεχίζω χαρωπή κατηφορίζοντας προς το μπάνιο. Επόμενος σταθμός η καφετιέρα και η ΙΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ του καφέ, που κρατά καμία ώρα μη σου πω και παραπάνω ώστε να καταφέρω να επικοινωνήσω με  το σύμπαν. Βάζω φαγητό στην Εκάτη (το σκυλί μου) και ρίχνω και καμία ματιά στον ρουφιάνο (facebook). Kατόπιν φοράω αθλητική περιβολή και κάνω μια ώρα περπάτημα στο μαγικό χωριό του "Κανένα".  Συναντάω κάποιες λίγες ψυχές  στον δρόμο τις οποίες χαιρετώ όλες ανεξαιρέτως έτσι για το κέφι. Γυρίζοντας σπίτι έχω πρόγραμμα:
-καθάρισμα σπιτιού(συνήθως το αφήνω για αύριο)
-μια ώρα ηλιοθεραπεία στη ταράτσα
- διάβασμα για κάποιες εξετάσεις που έχω να δώσω
- να δω τον εθνικό μας μάγειρα  Άκη και να διαλέξω συνταγή
- να φτιάξω τη συνταγή(σήμερα έφτιαξα σουτζουκάκια με πουρέ.. κόπιασε)
- να φτιάξω νύχια
- να φτιάξω κοσμήματα για το μαγαζί (όταν και αν ξανανοίξουμε)
- να περιποιηθώ τα κηπευτικά μου  ( ντομάτες, παντζάρια,  άνηθο κτλ)
- να μιλήσω με φίλους μέσω κάμερας
- να  δω *Netflix Παναγιά μου..(έχεις να προτείνεις κάτι; έχω ξεμείνει)
Προχτές πήγαμε στη πισίνα του γείτονα, και να σου οι μπύρες και οι μουσικές. Γενικά αυτό το κάνουμε μια φορά την  εβδομάδα. Τελικά όλα δεν είναι άσχημη η καραντίνα, μια χαρά περνάω!

Κλαίρη, Ερμιόνη Ελλάδα 20/4/2020

Ημέρα 35η και κάτι,  έχασα το χρόνο δεν θυμάμαι. Είμαι μόνη μαμά δύο παιδιών και ζούμε στην Ερμιόνη σε ένα μικρό σπίτι 40 τμ.  Εργάζομαι ακόμα για καλή μου τύχη, σε ένα περίπτερο στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα. Η καθημερινότητά μας άλλαξε ξαφνικά. Αναγκάστηκα να στείλω τον μικρό μου στην  μαμά μου γιατί δεν μπορούσε να έρχεται να μου το κρατάει όταν εγώ δουλεύω! Είμαι μόνη λοιπόν στο σπίτι με την 14χρονη κόρη μου. Το πρωί ξυπνάω πίνω τον ωραίο ελληνικό καφέ μου, κάνω τις βασικές δουλειές μου, βλέπω  την κόρη μου και μιλάω στο τηλέφωνο λίγο  με το άλλο το παιδάκι μου που μένει μακριά. Ύστερα φεύγω για τη δουλειά που δεν είναι πια η ίδια και η ώρα δεν περνάει όπως πριν μιας και ο κόσμος δεν κυκλοφορεί και οι πελάτες έχουν λιγοστέψει. Η μόνη μου παρηγοριά είναι να χαζεύω τη  θάλασσα και να  ελπίζω πως ο κόσμος θα βγει σύντομα ξανά στο δρόμο. Το βράδυ γυρίζω σπίτι και συζητάμε τα νέα μας με την κόρη μου η οποία μένει μόνη της όλη μέρα.  Νιώθω τυχερή που ζω σε έναν ευλογημένο τόπο και στον λίγο ελεύθερο χρόνο που μου μένει, μπορώ να δω θάλασσα, ήλιο, πράσινο και γαλάζιο ουρανό. Ότι μπορώ να ακούω τα πουλιά να κελαηδούν ξανά και έτσι ηρεμώ τους τους φόβους μου, γιατί η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι...όχι τόσο μην αρρωστήσω όσο το αν θα έχω δουλειά όταν όλο αυτό τελειώσει. Φοβάμαι μήπως όλο αυτό επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία της έφηβης κόρη μου  και αν ο 10χρονος γιος μου αισθανθεί  ότι μπορεί να τον εγκατέλειψα. Επίσης αναρωτιέμαι  για πόσο καιρό θα φοβόμαστε τις αγκαλιές, το άγγιγμα και τα φιλιά; Θα παραμείνουμε άραγε φοβισμένοι και υποχόνδριοι; Ελπίζω πως όχι γιατί εγώ θέλω να αγκαλιάσω τη μαμά μου που είχα πάψει να το κάνω, θέλω να πάω εκκλησία που είχα πάψει να πηγαίνω, θέλω να μαγειρέψω για φίλους που έχω καιρό να το κάνω. Μήπως τελικά μας βγει και  σε καλό;

Δανάη Παρίσι  Γαλλία 21/4/2020

Ζω στο Παρίσι σε ένα μικρό διαμέρισμα 55 τετραγωνικών χωρίς μπαλκόνι, με το αγόρι μου και τον γάτο μας.

Η ώρα είναι επτάμιση το πρωί. Το ξέρω γιατί κελαηδάνε τα πουλιά. Θα πατήσω « off » όμως σε λίγο και θα επανέλθει μια στοιχειώδης σιωπή. Πρέπει ν’ αλλάξω αυτόν τον ήχο. Θα το κάνω αύριο. Ας κλέψω λίγα λεπτάκια ύπνου ακόμα. Ρίχνω μια τελευταία ματιά προς το παράθυρο απ΄ ότι φαίνεται, θα έχουμε ήλιο πάλι σήμερα. Ευτυχώς.
Μια μικρή χνουδωτή πατούσα μου πατάει το μάγουλο. Νίαου. Το αγνοώ, με ξαναπαίρνει σιγά σιγά ο ύπνος. Η πατούσα πιέζει ξανά το μάγουλο μου, με μια ευγένεια α λα γαλλικά που μεσ΄τη μέθη του ύπνου με εντυπωσιάζει. Χαίρομαι όμως. Της έχω μάθει και ελληνικά. Οι γάτες μπορούν να καταλάβουν πάνω από μία γλώσσα, να το ξέρετε.
Νίαου. Αυτή πεινάει. Μην δίνεις σημασία. Κοιμήσου. Θα περιμένει.
Το ταξίδι του ύπνου όμως έχει πάρει άλλη τροπή. Ξεχειλίζουν ασταμάτητα δυσάρεστες σκέψεις σαν βουλωμένος βόθρος. Τι θα γίνει ; Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό ; Οι γονείς στην Αθήνα είναι καλά ; Θα μπορέσω να γυρίσω το καλοκαίρι ; Σε τι κόσμο ζούμε ; Έλα σταμάτα, μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Κοιμήσου.

Νιάου.
Πουλάκια.
Ξυπνητήρι.
Πατούσα.
Ηλιαχτίδα.
Νιάου.

Εντάξει, κερδίσατε, σηκώθηκα και σήμερα.   Άλλη μια μέρα καραντίνας...