Της Αφροδίτης Δερματά

«Άσε τα ταξίδια να σου ανοίξουν το μυαλό και τις αγάπες να σου ανοίξουν την καρδιά» είχε πει κάποιος. Eίναι γεγονός ότι ένα ταξίδι ανοίγει τους ορίζοντές σου, γνωρίζεις καινούργια μέρη, πολιτισμούς, ανθρώπους, μαθαίνεις να επιβιώνεις και αποκτάς εμπειρίες που κουβαλάς μέσα σου σου για πάντα.

Κυριακή πρωί πίνω καφέ, βολτάροντας στο timeline μου. Τον τελευταίο μήνα έχω χάσει τα βαράκια μου και έχω παραιτηθεί και από το να πάω να αγοράσω άλλα και από το να βρω κάτι άλλο να τα αντικαταστήσει. Ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα βίντεο του Σπύρου, έχει πάρει μια μεγάλη πέτρα αντί για μπάρα και γυμνάζεται με αυτήν κάνοντας καθίσματα. Ο Γιάννης σχολιάζει κάτω από το βίντεο «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, Έλληνα θα βρεις από κάτω». Γελάω… Το βίντεο πάνω γράφει τοποθεσία «San Pedro La Laguna, Guatemala».

Ο Σπύρος είναι απ’ αυτές τις ταξιδιάρες ψυχές που δεν επαναπαύονται! Ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναζητάει το ξεβόλεμα και τη φυγή. Μεγάλωσε στην Ερμιόνη, έφυγε για να μείνει στην Αθήνα και από εκεί έφυγε για να μείνει στο Άμστερνταμ. Ξεκίνησε τη ζωή του εκεί ως εθελοντής κοινωνικού χαρακτήρα για ένα χρόνο. Μόλις έφτασε, την πρώτη μέρα γνώρισε την κοπέλα του με την οποία είναι ακόμα μαζί. Έκανε διάφορες δουλειές μέχρι που κατέληξε να εργάζεται στην ΚLM ως συντηρητής αεροσκαφών. Παρά το γεγονός ότι τα χρήματα που έπαιρνε ήταν καλά και η ζωή στην Ολλανδία ήταν εύκολη, δεν μπορούσε να ησυχάσει και ούτε να βολευτεί μέσα στην προβλεπόμενη καθημερινότητα. Το ίδιο ένιωθε και η κοπέλα του. Αποφάσισαν να κάνουν οικονομία και να ταξιδέψουν στη Λατινική Αμερική για ένα χρόνο.

Όταν ήρθε η ώρα, πήραν το κομπόδεμά τους, παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους και ξεκίνησαν με μοναδικό πλάνο να πάνε από τον Βορρά στον Νότο. Η ιδέα ήταν να ξεκινήσουν από το Μεξικό και να φτάσουν μέχρι τον Νότιο Πόλο. Μετακινούνταν με λεωφορείο και το πρόγραμμα έβγαινε συνήθως το προηγούμενο βράδυ, χωρίς σκέψη και χωρίς λογική. Ο σκοπός τους δεν ήταν να φωτογραφίσουν τα ωραιότερα μέρη αλλά να συλλέξουν τις ομορφότερες στιγμές. Τους τελευταίους δύο μήνες η παύση του κορωνοϊού τούς έχει κρατήσει στο χωριό San Pedro Solola στη Γουατεμάλα. Προ κορωνοϊού ξυπνούσαν νωρίς και προσπαθούσαν να συλλέγουν νέες εμπειρίες.

 

Επειδή το ταξίδι είναι μεγάλο, αποφεύγουν να είναι εξαντλητική η καθημερινότητά τους ώστε να μπορέσει να έχει  διάρκεια. Η μαγειρική έχει γίνει κάτι περισσότερο από ανάγκη και μαγειρεύουν καθημερινά πειραματιζόμενοι με νέα υλικά και φρέσκες ιδέες. Η γυμναστική επίσης είναι μέρος της καθημερινότητας του Σπύρου, ο οποίος προκαλεί τον εαυτό του να γυμνάζεται ανελλιπώς κάθε μέρα σε νέα τοποθεσία.

Σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα, έχουν αντιμετωπίσει από επικίνδυνους οδηγούς λεωφορείων μέχρι και θέματα υγείας. Αλλά το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής πρόβλημα είναι ο κορωνοϊός που τους έχει εγκλωβίσει το τελευταίο δίμηνο στο χωριό. Όχι ότι δεν περνούν καλά, ο χρόνος περνάει αργά, έχουν ηρεμήσει και έχουν μάθει και Ισπανικά.   

Η ομορφότερη στιγμή που έχουν ζήσει στο ταξίδι μέχρι τώρα είναι όταν ανοίχτηκαν με μια βάρκα στα νερά του Ειρηνικού για να ακολουθήσουν φάλαινες που ταξίδευαν.

Ο Σπύρος είναι απ’ αυτούς τους ωραίους τύπους που τρέχει να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του πριν γίνουν μακρινά όνειρα. Κάνοντας αυτό το ταξίδι συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει  η φύση στη ζωή μας και πόσο μακριά έχουμε φύγει από αυτήν και από τον απλό τρόπο ζωής αναζητώντας ευκαιριακές και ανούσιες χαρές.

«Πες μας το μότο σου» του λέω…

«Μείνετε θετικοί και αναζητήστε την ευτυχία σας. Συνήθως τη βρίσκεις ψάχνοντας και όχι περιμένοντας» μου απαντάει.