Τι μπορεί να σκεφτείς αν σου αναφέρει κάποιος την Λάρνακα; Οι περίπατοι στις Φοινικούδες είναι από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των Κυπρίων, πλάι στη θάλασσα ή αράζοντας σε ένα κρεβατάκι στον ήλιο, με παγωτό στο χέρι ή χαλαρά σε ένα καφέ. Η πόλη στα φόρτε της τις ημέρες του Κατακλυσμού με συναυλίες, άλλες χρονιές όχι εν καιρώ κορωνοϊού, κοσμοσυρροή, κιόσκια με προϊόντα χειροποίητα ή εμπορεύματα, βραδιές με παρέα ή οικογενειακά με καζαντί και μαλλί της γριάς. Όλα αυτά όμως σε έναν δρόμο. Τον ίδιο δρόμο που σκέφτεσαι αν σε ρωτήσει κάποιος τι έχει η Λάρνακα να προσφέρει.

Η πόλη της νοτιοανατολικής ακτής της Κύπρου, γενέτειρα του αρχαίου φιλόσοφου Ζήνωνα μπορεί να θεωρηθεί μία από τις ομορφότερες πόλεις με φυσική ομορφιά, έχει άλλωστε δύο φυσικές λίμνες, την Αλυκή και τη Λίμνη της Ορόκλινης) αλλά και το hotspot της νυχτερινής ζωής στην περιοχή Μακένζι με πολλές επιλογές από καφετέριες, εστιατόρια, beach bars και κλαμπ. Στη διαδρομή, επικρατέστερος προορισμός για εκκίνηση είναι η πλατεία του Αγίου Λαζάρου, εκεί που τα τελευταία χρόνια συγκεντρώνει κόσμο όλων των ηλικιών, με μαγαζάκια, μπαρ και εστιατόρια.

Οι σταθερές αξίες

Τελικά ο πρώτος μας σταθμός είναι οι Καμάρες. Το πετρόκτηστο υδραγωγείο στον δρόμο που κατευθύνεται προς την Λεμεσό, χτισμένο από το 1746 από τον Τούρκο κυβερνήτη της Λάρνακας Bekir Pasha, που το χρηματοδότησε για να μεταφέρει νερό στη Λάρνακα από μια πηγή που βρισκόταν δέκα χιλιόμετρα μακριά. Πλέον έχει γίνει αγαπημένος προορισμός των ντόπιων για περπάτημα και χαλάρωση, με πλακόστρωτο, παγκάκια αλλά και ένα μονοπάτι που συνδέεται με την Αλυκή. Ακόμα ένα σημείο που ξεχωρίζει στην πόλη. Με έκταση που ξεπερνά τα δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 1997 ανακηρύχθηκε προστατευόμενη περιοχή βάσει της κυπριακής νομοθεσίας περί Προστασίας και Διαχείρισης της Φύσης και της Άγριας Ζωής και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Οδηγία για τους οικοτόπους.

Περιλαμβάνεται επίσης στο δίκτυο NATURA 2000 σαν προστατευόμενη περιοχή, και ετησίως φιλοξενεί χιλιάδες φλαμίνγκο από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάρτιο αλλά και άλλα υδρόβια πτηνά. Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την φύση είτε περπατώντας την διαδρομή μέχρι το τέμενος Hala Sultan Tekke ή από την απέναντι πλευρά, καθιστός στο παρατηρητήριο. Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό είναι πως στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα τεσσάρων λιμνών, της Αλυκής, της Ορφανής, την Σόρος και του αεροδρομίου. Ό,τι κι αν γνωρίζεις όμως για την Αλυκή, ξέρεις σίγουρα πως πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα φυσικά αξιοθέατα της πόλης, που σε αναζωογονεί και σε γεμίζει με ηρεμία.

Στις γειτονιές της πόλης

Η επίσημη αρχή γίνεται φυσικά στην πλατεία του Αγίου Λαζάρου. Η εκκλησία στο κέντρο αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά δείγματα βυζαντινής αρχιτεκτονικής στο νησί, χτισμένη από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ τον 9ο αιώνα. Δίπλα της ακριβώς θα βρεις το Βυζαντινό Μουσείο, με θρησκευτικές εικόνες, αντικείμενα και κειμήλια. Αρχίζουμε την βόλτα με μεσημεριανό στο Lazaris BakeryBar. Ένας φούρνος που στεγάζεται σε ένα αναπαλαιωμένο κτήριο στην εν λόγω πλατεία, σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, που εκτός από τα νόστιμα αρτοποιήματα προσφέρει από νωρίς το πρωί μυρωδάτο καφέ, γευστικά σνακ αλλά και κυπριακό πρόγευμα ενώ το μεσημέρι το μενού προσφέρει ιδιαίτερες επιλογές από «αμφίψωμα» (δηλαδή σάντουιτς) και συνεχίζει με ρακόμελα και τσιμπήματα μέχρι αργά το βράδυ. Εμείς, λόγω ώρας, κατευθυνθήκαμε στα σάντουιτς, στην επιλογή «Μάμας».

Πεντανόστιμο προζυμένιο ψωμί με παπαρουνόσπορο, με κοτόπουλο, αβοκάντο, αβγό, τυρί, χαλούμι, τομάτα και μαϊντανό, δύο για το τραπέζι μας και μια σαλάτα ντάκος στη μέση. Η ιδανική εκκίνηση, για να γεμίσουμε μπαταρίες για περπάτημα. Ο κόσμος χαλαρός, απολαμβάνει τον καφέ του με θέα την πλατεία, ενώ στο ενδιάμεσο περνούν ποδηλάτες και πεζοί με κατεύθυνση τους παράδρομους, για ψώνια ή βόλτα. Περπατάμε μέσα στα στενά με προορισμό το Κάστρο. Συμφωνούμε πως από πάντα αυτές οι στιγμές ήταν στην καρδιά μας. Όταν περπατάς στους δρόμους, στα στενά, μια μέρα που υπό κανονικές συνθήκες θα ήσουν πίσω από ένα γραφείο, εκτιμάς ακόμα και τις πιο απλές εικόνες. Τους σερβιτόρους που προετοιμάζουν τα μαγαζιά, τους συνταξιούχους στα καφενεία με τάβλι και κυπριακό καφέ (σε εξωτερικούς χώρους, χωρίς rapid test), τα καταστηματάκια στις γειτονιές, τους ανθρώπους που περπατούν, ο καθένας με δικό του προορισμό.

Με θέα από το Κάστρο

Βγαίνουμε στον κύριο δρόμο και λίγα λεπτά μετά βρισκόμαστε στο Μεσαιωνικό Κάστρο, στου Πιαλέ Πασά, προφανώς με σύντομη στάση στην αποβάθρα στο τέλος του πεζόδρομου. Αυτός ο αέρας της θάλασσας, δεν σταματά ποτέ να σε γεμίζει, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Από την αποβάθρα, σε κερδίζει η αναζωογονητική πανοραμική θέα της παραλίας – με απρόσμενα πολύ κόσμο αν σκεφτείς την ημέρα και τα νέα δεδομένα ζωής – της θάλασσας και του Kάστρου. Πιστεύεται ότι είχε χτιστεί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πήρε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας.

Για να μπεις στο Κάστρο δίνεις είσοδο €2.50 και μπορείς να περιηγηθείς ανάμεσα στα κανόνια και στους θαλάμους ή να ανέβεις πάνω στο φρούριο. Στεγάζει επίσης το μικρό Μεσαιωνικό Μουσείο της Λάρνακας σε τρεις αίθουσες, όπου συναντάς αντικείμενα από την Παλαιοχριστιανική Περίοδο και την Τουρκοκρατία, αλλά και το δωμάτιο της αγχόνης που χρησιμοποιούσαν μέχρι και το 1948. Η θέα από τις πολεμίστρες του Κάστρου αξίζει επίσης της προσοχής σου, αφού ολόκληρη η παραθαλάσσια Λάρνακα απλώνεται μπροστά σου.

Ταξίδι στον Χρόνο

Μετά από μια βόλτα όπου όσα μουσεία και πινακοθήκες είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε ήταν κλειστά, καταλήξαμε στο Δημοτικό Ιστορικό Μουσείο της Λάρνακας που ήταν ανοιχτό εκτάκτως λόγω της Παγκόσμιας Μέρας Μουσείου.

Περπατάς ανάμεσα στην ιστορία της πόλης, με ανακοινώσεις εφημερίδων για τον Κατακλυσμό, vintage ραπτομηχανές και φωτογραφικές κάμερες, θεατρικά φορέματα, αποκόμματα και άλλα, που σε ταξιδεύουν μαγικά σε άλλες εποχές. Ένα μουσείο θησαυρός που, ομολογουμένως δεν είχαμε υπόψη, και λειτουργεί αυτόνομα αλλά και σαν προέκταση της Δημοτικής Πινακοθήκης που ήταν όμως κλειστή. Λίγο πιο κάτω, έξω από το μουσείο, περνάμε από το κτίριο του κινηματογράφου REX, εκεί που κάποτε διέπρεπε ο κινηματογράφος σαν κέντρο πολιτισμού.  

Στάση στο Q

Ο δρόμο της επιστροφής, πάνω – κάτω τα ίδια λημέρια με πριν, μάς κάνει να αντιληφθούμε πως το κέντρο είναι σαν μια μεγάλη γειτονιά. Περνούμε από στενά και στοές, όπου συναντήσαμε και την αντικερί «Little Treasures», που καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον με τα αντικείμενα που εκθέτει στην στοά. Η κόκκινη βαλίτσα σε προσελκύει και το σύνολο σε παρασύρει. Μάλλον επηρεασμένοι από το άλλο ταξίδι στον χρόνο, λίγα λεπτά πριν. Καταλήγουμε στο υπέροχο Q City Center αλλά κάνουμε μικρή παύση έξω, στο άγαλμα του Μιχάλη Κάσσιαλου.

Αυτό που μας προκαλεί εντύπωση είναι το QR Code, με τίτλο Larnaka Storytelling από τον Οργανισμό Τουρισμού Λάρνακας και τον Οργανισμό Νεολαίας Κύπρου. Ένα σήμα που βρίσκεται σε πέντε αγάλματα γύρω της πόλης και αν το σκανάρεις δέχεσαι μια κλείση όπου σου αφηγούνται την ιστορία του συγκεκριμένου αγάλματος. Μέσα στο Q, μετρημένος κόσμος απολαμβάνει τον καφέ του, ή το παγωτό από το Hans & Gretel. Εκεί κατευθυνόμαστε. Ένας πολύχρωμος κόσμος όπου νιώθεις πως περπατάς σε ένα παραμύθι, σε έναν χώρο γεμάτο παγωτά και ζαχαρωτά. Κρέπα σοκολάτα με παγωτό βανίλια και παγωτό σε χωνάκι με μπισκότο, με γεύσεις oreo και φράουλα και δύο μικρά χωνάκια για ντεκόρ σαν απογευματινό σνακ λίγο πριν κατευθυνθούμε στο κλείσιμο της ημέρας μας.

Με θέα το ηλιοβασίλεμα

Πλησιάζοντας στο τέλος της διαδρομής, δεν θα μπορούσαμε να επιλέξουμε καλύτερο χώρο για φινάλε από το Belfry. Ο ήλιος πέφτει δημιουργώντας ενδιαφέρουσες σκιές στην πλατεία του Αγίου Λαζάρου και εσύ παρακολουθείς από ψηλά με ένα ποτό στο χέρι το πανέμορφο θέαμα. Με ένα Aperol Spritz και ένα Mojito στο χέρι, απολαμβάνουμε την δύση. Δεν είναι παράξενο που το Belfry αποτελεί στέκι για τους ντόπιους, η θέα όσο πέφτει το φως είναι όλο και πιο όμορφη, και το μαγαζί προσφέρει διάφορα ποτά κλασικά και signature με νόστιμα πιάτα και πιατέλες.

Περπατώντας μέσα από την Πλατεία Ερμού αντιλαμβανόμαστε πως ο κόσμος έχει αρχίσει να επιστρέφει στην κανονικότητα, τιμώντας τα καφέ της περιοχής αλλά πάντα με την απαραίτητη απόσταση. Η Λάρνακα είναι μια ιδιαίτερη πόλη, αυτό είναι σίγουρο συμπέρασμα. Περπατήσαμε τους ίδιους δρόμους για τις μετακινήσεις μας, όλα είναι γύρω, και «ναι» σου δίνει την αίσθηση μιας μεγάλης γειτονιάς. Γι’ αυτό άλλωστε δεν μπορείς παρά να την αγαπάς.