Ένα από τα πιο δημοφιλή beach bars στο νησί -το πρώτο μη ιαπωνικό εστιατόριο που σέρβιρε sushi-, μοιράζεται την ιστορία του και μας λέει πώς ξεκίνησαν όλα, πριν από 20 ολόκληρα χρόνια.

Πιο κάτω η ιστορία του Ammos Beach Bar, στο Μακένζι:

Ένα ταξίδι από δοκιμασίες, όνειρα και μοίρα

Πώς ξεκίνησαν όλα: Μια απρόσμενη επιστροφή στην Κύπρο

Το Ammos Beach Bar δεν ήταν ποτέ μέρος του σχεδίου. Ο αδερφός μου, ο Μάριος, η καλή μας φίλη Τόνια και εγώ (σ.σ. Παναγιώτης) είχαμε χτίσει τις ζωές μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όλα άλλαξαν. Οι περιορισμοί στις πράσινες κάρτες μάς ανάγκασαν να φύγουμε και ξαφνικά επιστρέψαμε στην Κύπρο -όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη.

Γυρίσαμε πίσω χωρίς τίποτα. Χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς ξεκάθαρο μέλλον. Ήμουν 32, ο Μάριος 32 και η Τόνια 25. Για χρόνια, ζούσαμε στο σπίτι των γονιών μας, νιώθοντας χαμένοι. Βοηθούσαμε στο μικρό καφενείο του πατέρα μας, βγάζοντας μόλις τα απαραίτητα. Τα βράδια ξάπλωνα στο κρεβάτι και αναρωτιόμουν: «Τι θα γίνει με εμάς;».

Η Κύπρος τότε έβγαινε από μια σοβαρή οικονομική κρίση και οι δουλειές ήταν σπάνιες. Έκανα αιτήσεις σε φαρμακευτικές εταιρείες, παρά την απέχθειά μου για τον κλάδο. Έψαχνα επιχειρηματικές ευκαιρίες, αλλά χωρίς χρήματα, τίποτα δεν ήταν εφικτό.

Μακένζι: Ένας ερημωμένος τόπος και μια αχτίδα ελπίδας

Εκείνη την εποχή, η παραλία Μακένζι ήταν έρημη. Τα εστιατόρια έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Η παραλία είχε χάσει τη γοητεία της και κανείς δεν προσέφερε κάτι νέο ή συναρπαστικό.

Ένα από αυτά τα εγκαταλελειμμένα εστιατόρια ήταν το Κοράλι, ιδιοκτησία του Ιάκωβου. Οι γονείς μου ήταν τακτικοί πελάτες του και έτσι τον γνώριζα καλά. Με τα χρόνια, γίναμε φίλοι. Όμως, η ζωή του ήταν δύσκολη -είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, παλεύοντας με ασθένειες και διατηρώντας το εστιατόριο μόνος του. Μερικές φορές, όταν δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, τον βοηθούσα εγώ.

Μια μέρα, έγινε το μοιραίο. Ο Ιάκωβος πέθανε.

Μετά τον θάνατό του, το εστιατόριο παρέμεινε κλειστό. Η ηλικιωμένη μητέρα του αρνούνταν να το νοικιάσει σε οποιονδήποτε.

Όμως ο Μάριος είχε ένα όραμα. Με έπεισε να προσεγγίσουμε τη μητέρα του και να τη ρωτήσουμε αν θα μας εμπιστευόταν το χώρο. Όταν τελικά της μιλήσαμε, είπε:

«Δεν έχω καρδιά να το δώσω σε οποιονδήποτε. Αλλά αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσα να εμπιστευτώ, είστε εσείς. Ξέρω πόσο πολύ σας αγαπούσε ο γιος μου».

Ήταν σαν σημάδι. Βρήκαμε το μέρος. Αλλά υπήρχε ένα τεράστιο πρόβλημα, δεν είχαμε χρήματα.

Ξύνοντας και το τελευταίο σεντ

Ζητήσαμε από τον πατέρα μας 10.000 λίρες Κύπρου για να ξεκινήσουμε. Στην αρχή, αρνήθηκε.

«Αυτή η δουλειά δεν είναι για εσάς», είπε. «Είναι πολύ ριψοκίνδυνη».

Ήταν συντριπτικό. Όμως, μετά από μέρες επιμονής, τελικά δέχτηκε.

Καλέσαμε την Τόνια, που ήταν ακόμα στις ΗΠΑ. Οι γονείς της ήθελαν να επιστρέψει στην Κύπρο και είδαμε μια ευκαιρία. Της είπαμε το πλάνο μας και της ζητήσαμε να μαζέψει 5.000 λίρες. Συμφώνησε.

Με μόλις 15.000 λίρες, ξεκινήσαμε ένα ταξίδι που έμοιαζε αδύνατο.

Η στιγμή που τα άλλαξε όλα: Ένας άγνωστος και μια επαναστατική ιδέα

Λίγες μέρες πριν το άνοιγμα, συνέβη κάτι απίστευτο.

Καθώς οδηγούσα προς Λευκωσία, είδα έναν άντρα να κάνει ωτοστόπ. Τον πήρα μαζί μου και αρχίσαμε να μιλάμε. Δούλευε στο KFC στην Αγία Νάπα αλλά ήθελε να φύγει.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, μου αποκάλυψε ότι παλιότερα ήταν σεφ σούσι στο Holiday Inn.

Πάτησα απότομα φρένο.

«Αποκλείεται!», του φώναξα.

Πάντα ονειρευόμουν να σερβίρω σούσι, αλλά δεν ήξερα πώς. Του πρότεινα διπλάσιο μισθό για να έρθει στο Ammos.

Αντί να τον πάω στη Λευκωσία, τον γύρισα πίσω στη Λάρνακα. Μόλις είδε το μέρος, το λάτρεψε. Και έτσι, το Ammos έγινε το πρώτο μη ιαπωνικό εστιατόριο στην Κύπρο που σέρβιρε σούσι.

Αντιδράσεις, προκλήσεις και η μεταμόρφωση του Μακένζι

Όταν ανοίξαμε το Ammos Beach Bar, δεν ήταν όλοι χαρούμενοι με την ιδέα μας.

Οι Αρχές, ο δήμος, άλλοι επιχειρηματίες, ακόμα και κάτοικοι της περιοχής αντιδρούσαν. Μας έβαλαν πρόστιμα, μας απείλησαν, μας έστειλαν δικαστικά χαρτιά.

Όμως δεν τα παρατήσαμε.

Με τον καιρό, η επιτυχία του Ammos ενέπνευσε άλλους. Περισσότερα beach bars άνοιξαν στο Μακένζι, προσπαθώντας να μας μιμηθούν. Στην αρχή, ένιωθα αδικία. Αλλά ένας φίλος μου, ένας Αφροαμερικανός χορευτής, μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ:

«Αν σε αντιγράφουν, σημαίνει ότι κάνεις κάτι σπουδαίο».

Είχε δίκιο. Το Ammos άλλαξε το Μακένζι για πάντα.

20 χρόνια Ammos: Ένα φως που δεν σβήνει

Φέτος, το Ammos κλείνει 20 χρόνια.

Δεν ήταν ποτέ απλά μια επιχείρηση. Ήταν ένα όνειρο, ένα σύμβολο αντοχής και πάθους.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ερωτευτεί, παντρευτεί, κάνουν οικογένεια και ζήσει αξέχαστες στιγμές εδώ.

Ευχαριστώ από καρδιάς κάθε άνθρωπο που πέρασε από το Ammos.

Είστε μέρος αυτής της ιστορίας.