Η Ειρήνη Γεωργαλλά δοκιμάζει τα εστιατόρια της Κύπρου και καταγράφει τις εμπειρίες της.

Συνήθως αποφεύγω να επισκέπτομαι εστιατόρια από πρώτο καιρό λειτουργίας τους ή αν τα επισκεφθώ, δίνω περιθώριο για μια δεύτερη δοκιμή προτού μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου. Ο λόγος είναι απλός κι έχει να κάνει με την πίστωση χρόνου που οφείλουμε να δίνουμε στις νέες αφίξεις μέχρι να βρουν το βηματισμό τους. Στην περίπτωση του Scale όμως, του εστιατορίου του νέου Map boutique hotel της πρωτεύουσας (πρώην Zoo club), αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση. Κι αυτό γιατί στον απόηχο εκείνης της βραδιάς, δεν βρίσκω τίποτα ουσιαστικό να προσάψω που δεν θα αντιμετωπιστεί με την πάροδο χρόνου.

Το εστιατόριο βρίσκεται στο ισόγειο του ξενοδοχείου και πρόκειται για ένα εκλεπτυσμένο χώρο με μοντέρνα διακόσμηση και ζεστούς χρωματισμούς και φωτισμό. Ο εξωτερικός χώρος αξιοποιείται εξίσου με τον εσωτερικό και τα τραπέζια είναι στην πλειοψηφία τους άνετα με επαρκή απόσταση μεταξύ τους. Η μουσική υπόκρουση είναι χαμηλή, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για dining.

Ακολουθώντας την τάση της εποχής με «μπόλιασμα» της εστιατορικής σκηνής της Κύπρου με σεφ εξ Ελλάδος, τα ηνία της κουζίνας βρίσκονται στα χέρια του καταξιωμένου σεφ Διονύση Ζαχαρόπουλου, με βιογραφικό που καταγράφει αξιόλογη πείρα και συνεργασίες με ηχηρά ονόματα, όπως αυτό του Γιάννη Μπαξεβάνη. Μελετώντας τον κατάλογο που έχει στήσει ο σεφ, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «ισορροπία», που εφαρμόζεται τόσο στη δομή, όσο και στην εκπροσώπηση πρώτων υλών από ξηρά και θάλασσα. Η κουζίνα είναι μεσογειακή και τα πιάτα μοντέρνας αισθητικής, με ψηλές επιδόσεις όσον αφορά στην εκτέλεση.

Η σαλάτα με τα παντζάρια, λούντζα, γρανίτα από εσπεριδοειδή, γιαούρτι και μια vinaigrette από κόκκινα μούρα ήταν αξεπέραστη, με την καπνώδη γεύση της λούντζας να συνδυάζεται άψογα με τη γήινη γεύση των παντζαριών.

Από τα ορεκτικά, το ραγού άγριων μανιταριών, σερβίρεται με βάση ένα «ριζότο» πατάτας, σάλτσα καπνιστού τυριού, μαύρη τρούφα και μελάτο κρόκο.

Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό πιάτο με comfort γεύσεις, στο οποίο θα προτιμούσα μια επιπλέον δόση έντασης. Ενδιαφέρον είχε και ο μουσακάς, σε μια αποδομημένη εκδοχή με μοσχαρίσια ουρά, γλυκόξινη μελιτζάνα, κρέμα κρεμμυδιού και αφρό μπεσαμέλ, η οποία όμως γευστικά απείχε από την παραδοσιακή συνταγή.

Από τα κυρίως, η χοιρινή πανσέτα έρχεται με γερή δόση λίπους και μια πεντανόστιμη τραγανή κρούστα, που μπορεί να μην είναι για όλα τα γούστα, αλλά είναι ένα πιάτο εκτελεσμένο στην εντέλεια. Συνοδεύεται με τερίνα πατάτας, καμένο πράσο, πουρέ κυδωνιού και σάλτσα αρμπαρόριζας.

Το λαυράκι έρχεται με κρούστα αντζούγιας και συνοδεύεται με κριθάρι σε σάλτσα σπανάκι, τρυφερό καλαμάρι και σάλτσα σκόρδου και είναι ένα πιάτο με εναλλαγές ανάμεσα σε γεμάτες και αναζωογονητικές γεύσεις.

Το γεύμα έκλεισε ευχάριστα με «κρέμα σοκολάτας» ένα πολυδιάστατο επιδόρπιο με ταχίνι, κομποτέ ginger και αχλαδιού, κέικ σοκολάτας ατμού κι ένα κορυφαίο σορμπέ αχλαδιού-ζιβανίας. Οι τιμές είναι ελαφρώς τσιμπημένες με ένα πλήρες γεύμα να στοιχίζει περίπου €40 το άτομο χωρίς ποτά.

Η λίστα κρασιών είναι επιλεκτική με καλή εκπροσώπηση από κυπριακές ετικέτες.

Όσον αφορά στην εξυπηρέτηση, υπήρξαν καθυστερήσεις στα ορεκτικά. Παρόλα αυτά, ενημερωθήκαμε για το χρόνο που απομένει μέχρι να φτάσουν, ενώ το θέμα αναγνωρίστηκε από τον manager στο τέλος του δείπνου. Τα πιάτα επεξηγούνται με το που φτάνουν στο τραπέζι και γενικότερα υπάρχει άψογη επικοινωνία με το προσωπικό.

Συνολικά, το Scale κάνει ντεμπούτο με πολύ καλές εντυπώσεις και θεωρώ ότι οι όποιες αδυναμίες θα αντιμετωπιστούν σε βάθος χρόνου, καθιστώντας το εστιατόριο ως must γαστρονομικό προορισμό της πρωτεύουσας.

Βαθμολογία: 4/5

Για τη συγγραφή του κειμένου η επίσκεψη έγινε χωρίς γνωστοποίηση και χωρίς διαφημιστικό σκοπό. Ο λογαριασμός πληρώθηκε από την κα Γεωργαλλά.