Επέστρεψα στην Πάφο σαν τουρίστας, μετά από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Είχα σχεδόν ξεχάσει τα πιο όμορφα σημεία της Κύπρου. Αν το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, μπορεί να πέρασαν είκοσι από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, στην Πέτρα του Ρωμιού (ή της Αφροδίτης), εκεί που σύμφωνα με τη μυθολογία αναδύθηκε η Αφροδίτη ή όπου ο Διγενής Ακρίτας έριξε τον βράχο από το Τρόοδος για να αποκρούσει την εισβολή των Σαρακηνών.

Έχω ακόμα στο μυαλό μου τη στιγμή που κάναμε στάση στο περίπτερο και βλέπαμε τη θάλασσα απέναντι, στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. Θυμάμαι κάτω το σκοτεινό πέρασμα και τους φόβους που μου προκαλούσε το φαινομενικά ατέλειωτο σκοτάδι, θυμάμαι ακόμα και παγωτό, λιωμένο στο έδαφος, κομπλέ με το χωνάκι ανάποδα, κάπου στη μέση, με τα διάφορα έντομα να ασελγούν πάνω του σαν να μην υπάρχει αύριο. Φτάνουμε στο σήμερα, στη μετά- καραντίνα εποχή. Πλησιάζουμε στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Πάφου, στο περίπτερο που στέκει ακόμα μια χαρά. Περνάμε το υπόγειο πέρασμα που τώρα είναι ακόμα ολοσκότεινο αλλά όχι ατέλειωτο και βγαίνουμε στην παραλία. Συγχωρείς τις πέτρες αντί της άμμου που μπαίνουν άτσαλα στις πατούσες σου όσο περπατάς γιατί αυτό που βλέπεις παραμένει ασύγκριτο, τόσα χρόνια μετά.

Ο βράχος; Ναι, ο πελώριος βράχος της Αφροδίτης, που αν τον δεις από μακριά νιώθεις πως βρέθηκες σε έναν άλλο πλανήτη. Ηρεμία, γιατί ακόμα δεν ήταν οι μέρες των φίλων της θάλασσας, ο ήχος των κυμάτων σκάει στους βράχους και βλέπεις το νερό να γίνεται αφρός, αυτός που ξέβρασε τη θεά του έρωτα. Αυτά τα βλέπεις μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Η θάλασσα δεν προσφέρεται για κολύμπι, ή τουλάχιστον δεν το συνιστούν, όσο δελεαστικά κι αν είναι τα κρυστάλλινα νερά, όσο κι αν θέλεις να πέσεις μέσα μια ζεστή μέρα. Καθόμαστε στα βότσαλα και παραδινόμαστε στη θέα της άγριας θάλασσας και, για κάποιο λόγο, αυτό είναι αρκετό. Κάπου ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, γεννήθηκε ξανά η αγάπη μου για όσα έχει η Πάφος να προσφέρει, όσον αφορά στη φυσική ομορφιά.

Με ένα παγωτό χωνάκι φράουλα- λεμόνι στο χέρι, κάνουμε δεύτερο σταθμό παραδίπλα, στα «Δέκα Σημεία Όρασης» του γλύπτη Κώστα Τσόκλη, που είναι ουσιαστικά δέκα μεταλλικά κάδρα-installations, μέσα από τα οποία μπορείς να δεις δέκα κομμάτια της φύσης, συμπεριλαμβανομένης και της Πέτρας του Ρωμιού και, φυσικά, της θάλασσας. Αυτής της απέραντης θάλασσας που έκανε χρόνια να με δει ξανά.