Υπάρχουν δυο εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας Στρόβολος. Η μια υποστηρίζει ότι προέρχεται από τους ανεμοστρόβιλους που δημιουργούνταν στην περιοχή και η άλλη από το αρχαίο όνομα ενός πεύκου που φυτρώνει εκεί το οποίο ονομαζόταν Στρόβιλος.

Ο Στρόβολος είναι η «γειτονιά μου». Χρόνια τώρα κάνω την ίδια διαδρομή τα πρωινά για να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στο γυμναστήριο μου και μετά στην δουλειά. Κατεβαίνω στην Στροβόλου, στρίβω αριστερά στην Αλεξανδρουπόλεως (ο δρόμος που διασχίζει τον Πεδιαίο και που πάντα γίνεται χαμός από κίνηση στην έξοδο του για Στροβόλου) κάνω έναν «πονηρό» ελιγμό και στρίβω δεξιά κατά μήκος του Πεδιαίου και μέσα από τα στενάκια βγαίνω στον ιστορικό πυρήνα Στροβόλου, στην εκκλησία της Παναγιάς της Χρυσαλεούσης. Έτσι ξαφνικά, με το που περνάω την εκκλησία νιώθω ότι ξεκινάω ένα μικρό ταξίδι στον χωροχρόνο. Διασχίζοντας την Aρχιεπισκόπου Κυπριανού με τα μαγαζάκια της να απλώνονται δεξιά και αριστερά στον δρόμο είναι σαν να γυρνάω 4 δεκαετίες πίσω.

Eδώ και χρόνια καθημερινά λέω από μέσα μου ότι πρέπει κάποια στιγμή να κατέβω να το περπατήσω. Σήμερα ένιωσα ότι ήγγικεν η ώρα. Ο καιρός ήταν όμορφος, είχα περίσσευμα χρόνου οπότε πάρκαρα σε μια άκρη το αυτοκίνητο μου και βγήκα στον δρόμο. Με διάθεση τουρίστα κοιτούσα τριγύρω την γειτονιά σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά και άρχισα να φωτογραφίζω. Ψησταριές, ένας παραδοσιακός φούρνος, ένα μαγαζάκι με ρούχα που κοιτώντας την βιτρίνα του μεταφερόσουν αυτόματα στα 80s, ένα ψιλικατζίδικο το οποίο μου θύμισε εκείνα που βρίσκονται κρυμμένα στις γειτονιές της Αθήνας. «Πενήντα χρόνια λειτουργεί στο ίδιο σημείο», με ενημέρωσε η σύζυγος του ιδιοκτήτη, «αλλά δεν έχει πια τόση δουλειά». Η ταμπέλα απέξω έγραφε κρύα σάντουιτς αλλά μάλλον αφορούσε σε άλλες εποχές. Μέσα, μεταξύ άλλων πουλάει σακούλες με φρέσκα καρύδια και ξηρούς καρπούς που προέρχονταν από κάποιον μικρό τοπικό παραγωγό. Ρολόγια, κομπολόγια, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, απορρυπαντικά, μπρελόκ, σνακ και γενικά λίγα από όλα .

Στην γωνιά στέκεται το επιπλοποιείο του Γιάννου Φυλακτού, τρεις κύριοι καθισμένοι στα σκαλιά έπιναν τον κυπριακό τους. Τους καλημέρισα και ανταποκρίθηκαν κάπως παραξενεμένοι! Σπάνια βλέπουν κάποιον να περπατάει αυτόν τον δρόμο. Το επιπλοποιείο λειτουργεί τα τελευταία 30 χρόνια μου είπαν και μου πρότειναν να πάω να πάω να φωτογραφήσω το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο διπλανό στενό. Για την ιστορία το εκκλησάκι χτίστηκε τον 19ο αιώνα από τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό ο οποίος το οικοδόμησε κρυφά, περιφράσσοντας τον χώρο γύρω από αυτόν με ξηρούς θάμνους. Όταν τελείωσε την ανέγερση του έργου δωροδόκησε τους Τούρκους κατακτητές έτσι ώστε να μην προκαλέσουν οποιεσδήποτε ζημιές.

Απέναντι από το ξυλουργείο σύμφωνα με πληροφορίες βρισκόταν το καφενείο του Μούγια και λίγο πιο πέρα η Ταβέρνα Ειρηνιά. Στα δυο μαγαζιά γινόταν το αδιαχώρητο στην Ειρηνιά μάλιστα έφαγαν μεζέδες διάσημοι επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Ύστερα από την σύντομη βόλτα μου βγαίνω από το χρονοντούλαπο και επιστρέφω γεμάτη εικόνες στο αυτοκίνητο. Υπόσχομαι στον εαυτό μου όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο να χτενίσω την περιοχή και να μιλήσω λίγο παραπάνω με τους ανθρώπους της ώστε να μάθω τις ιστορίες της που κρύβονται στις γειτονιές της.

Παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου