Του Ανδρέα Μαλάη

Η καρδιά της έβδομης τέχνης κτυπάει στις Κάννες, όπου για 71η χρονιά διεξάγεται το Φεστιβάλ των Καννών, το οποίο άνοιξε η πολυαναμενόμενη ταινία του χαρισματικού Ιρανού σκηνοθέτη Asghar Farhadi («Α separation», «Salesman»). Το ενδιαφέρον, φυσικά, βρίσκεται στο γεγονός πως η ταινία «Τοdos lo saben» είναι ισπανόφωνη  – η δεύτερη μόλις που ανοίγει το φεστιβάλ μετά το «La mala educación» (2004) του Αλμοδοβάρ - και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα συναντήσουμε την Penelope Cruise και τον Javier Bardem. Η ταινία έχει ήδη δεχθεί θετικότατες κριτικές και μένει τώρα να δούμε κατά πόσον θα κερδίσει, εν τέλει τον Φοίνικα.

Mε την Cate Blanchett να είναι μόλις η 12η γυναίκα στην ιστορία του θεσμού που αναλαμβάνει την προεδρία της επιτροπής, το φεστιβάλ ανοίγει την αυλαία του υπό τη σκιά του κινήματος #metoo για τη σεξουαλική κακοποίηση στον χώρο του θεάματος και δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός πως η συγκεκριμένη ηθοποιός υπήρξε από τις πρώτες που μίλησε ανοιχτά κατά του Harvey Weinstein.  

Από τις φετινές συμμετοχές στο διαγωνιστικό μέρος ξεχωρίζουμε:
1.    «Todos lo saben» του Asghar Farhadi, για το ενδιαφέρον που προκαλεί η ισπανική προσέγγιση που επιχειρεί.
2.    «3 faces» του Jafar Panahi, ο οποίος δεν θα παρευρεθεί στο φεστιβάλ, καθώς από το 2010 τού έχει απαγορευτεί η έξοδος από το Ιράν, με την κατηγορία ότι διεξάγει προπαγάνδα κατά του Ισλαμικού κράτους.
3.    «Cold war» του Pawel Pawlikowsk, που επανέρχεται 5 χρόνια μετά την αριστουργηματική «Ιda», με μια ιστορία αγάπης με φόντο τον ψυχρό πόλεμο.
4.    «The Wild Pear Tree», του Τούρκου σκηνοθέτη Nuri Bilge Ceylan, που είχε αναδειχθεί θριαμβευτής στην Κρουαζέτ το 2014 με το εξαιρετικό «Winter sleep», κερδίζοντας τον Φοίνικα.

Μέχρι την τελική ετυμηγορία, όμως, στις 19 του μήνα, εμείς επιλέξαμε και σας προτείνουμε 5 ταινίες που παρουσιάστηκαν ή διακρίθηκαν στην Κρουαζέτ, που αξίζει να παρακολουθήσετε, έαν δεν το έχετε κάνει ήδη:

Από την περσινή διοργάνωση (2017) ξεχωρίζουμε το ιδιαίτερο «The Killing of a Sacred Deer» του Γιώργου Λάνθιμου με πρωταγωνιστές την Nicole Kidman και Colin Farell. H ταινία, αν και δεν απέσπασε τελικά τον Χρυσό Φοίνικα, κατάφερε να προκαλέσει αίσθηση για το πρωτότυπο σενάριό της, ένα δράμα πρώτης τάξεως με αναφορές στη θυσία της Ιφιγένειας. Ένας χειρουργός δημιουργεί στενή φιλία με έναν έφηβο με τον οποίο μοιράζονται μια κοινή ιστορία στο παρελθόν. Όταν, όμως, ο νεαρός έρχεται σε επαφή με την οικογένεια του χειρουργού, τότε η γυναίκα και τα παιδιά του τελευταίου αρρωσταίνουν μυστηριωδώς.

Το 2016 το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να μας χαρίσει καλύτερη κινηματογραφική στιγμή από το – από κάθε άποψη- καταπληκτικό «Elle» του Paul Verhoeven. Μπορεί τελικά η ταινία να μην διακρίθηκε, ωστόσο η Isabelle Huppert κατάφερε να αποδώσει με εξαιρετικά εναργή – και ενίοτε «σχιζοφρενικό»- τρόπο τον ρόλο της Michèle Leblanc, μιας γυναίκας, που μετά τον βιασμό της ένα βράδυ στο σπίτι της, προσπαθεί να εξιχνιάσει μόνη της το έγκλημα. Δεν είναι μυστήριο, δεν είναι δράμα, δεν είναι ψυχολογικό θρίλερ. Είναι μια προσωπογραφία. Από τις καλύτερες που έχετε δει!

Πρόκειται για… κινηματογραφική ποίηση! Η ταινία «Carol» του 2015, σε σκηνοθεσία Todd Haynes και με πρωταγωνίστριες την επιβλητική Cate Blanchett και την εύθραυστη Rooney Mara, διηγείται την ερωτική ιστορία δύο γυναικών διαφορετικής ηλικίας που προσπαθούν να χωρέσουν τα κοινωνικά στερεότυπα σε ένα άμορφο ερωτικό ειδύλλιο. Η Blanchett δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, κάθε πλάνο είναι «κεντημένο στο χέρι» και το τέλος της θα σας αφήσει με έναν μετέωρο κτύπο στην καρδιά.

Είναι έξυπνη, «γρήγορη», διαφορετική και σας υπόσχομαι πως θα την ξαναδείτε! Η ταινία «Wild Tales» (πρωτότυπο: «Relatos salvajes») είναι μια ανθολογία ιστοριών μαύρης κωμωδίας, από αυτές που δεν περιμένεις ότι θα σου αρέσουν. Γι’ αυτό, λοιπόν, αξίζει να την παρακολουθήσετε. Σε σκηνοθεσία Damián Szifron, οι μικρές ιστορίες που αφηγείται, εν είδει μικρών διηγημάτων, ενώνονται με το κοινό θέμα της βίας και της εκδίκησης, επενδυμένες με χιούμορ που ενίοτε σου κλείνει το μάτι. Δεν επαγγέλλεται βαθυστόχαστα νοήματα και ερμηνείες, ωστόσο κατορθώνει να μας αποτυπωθεί μέσα μας τόσο επιφανειακά, που εν τέλει μένει ανεξίτηλα.

Από το 2013 κρατάμε το… παρελθόν του Asghar Farhadi. Το «The Past» (γαλλικά «Le Passé») ήταν η απόδειξη πως το «A Separation» του Farhadi (2011) δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, αλλά η αρχή μιας λαμπρής καριέρας, μιας νέας πρότασης. Ο Ahmad επιστρέφει στη Γαλλιά μετά από τέσσερα χρόνια  για να διευθετήσει και τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου του με τη γυναίκα του Marie, όταν υποχρεώνεται να διαχειριστεί τη σχέση της με τον νέο σύντροφό της Samir. Πρόκειται για μια αργή αλλά ιδιαίτερη ταινία που μας ταξιδεύει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο στην ιστορία του ζευγαριού και όσων εμπλέκονται μαζί του, ενώ σταδιακά αποκαλύπτει πτυχές του παρελθόντος του.

Καλή θέαση!