Βγαίνει στην άλλη άκρη της γραμμής με την ευγένεια που πάντα τη χαρακτηρίζει και μου ζητά να της δώσω άλλα δέκα λεπτά από το προκαθορισμένο ραντεβού μας. Για να τελειώσει την πρόβα της.

Τελειώνοντας τη συνέντευξη και συνειδητοποιώντας πόσο ενθουσιώδης είναι μιλώντας για την καθημερινότητά της που γέμισε ξανά (με την Τέχνη της), έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό και πόσο μη δεδομένο είναι τελικά ένα δεκάλεπτο καλλιτεχνικής έκφρασης για έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει μέσω της μουσικής ή μέσω οποιασδήποτε άλλης μορφής τέχνης.

«Όσο κι αν ακούγεται περίεργο και υπερβολικό, το να ξυπνάς το πρωί και να μη μπορείς να δεις ποιο θα είναι το μέλλον, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Και αυτό είναι κάτι που το ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, ενώ μέσα στην πανδημία κορυφώθηκε. Στην πανδημία νοιώθαμε πως δεν υπήρχε διαφυγή. Οπότε, βγαίνοντας περιοδεία ξανά, νοιώθεις και πάλι ότι έχεις μία ευκαιρία», μου λέει μεταξύ άλλων.

Με αυτή της τη δήλωση, η Νατάσα Μποφίλιου ουσιαστικά επιβεβαιώνει πως το επερχόμενο live στο νησί, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 20χρονα του RED, αυτή η «ευκαιρία» που έχει να βρεθεί και πάλι με το κυπριακό κοινό -το οποίο όπως η ίδια λέει της προσφέρει ασφάλεια-, θα χαρακτηρίζεται και πάλι από μια «έκρηξη».

Φωτογραφίες: Κώστας Αυγούλης

Πώς είναι το αίσθημα να ταξιδεύεις ξανά για να τραγουδήσεις;
Αυτό που μου έχει λείψει είναι να ξαναθυμηθούμε και να ξανααισθανθούμε ότι υπάρχει μέλλον για εμάς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο και υπερβολικό, το να ξυπνάς το πρωί και να μη μπορείς να δεις ποιο θα είναι το μέλλον, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Και αυτό είναι κάτι που το ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, ενώ μέσα στην πανδημία κορυφώθηκε. Απλώς στην πανδημία δεν υπήρχε διαφυγή. Ήσουνα εγκλωβισμένος μέσα σε αυτό, δεν ήξερες τι θα σου ξημερώσει αύριο, εμείς οι καλλιτέχνες φτάσαμε σε σημείο να αναρωτιόμαστε γιατί επιλέξαμε αυτό το επάγγελμα και λέγαμε «δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο στη ζωή μας;». Πολύ περίεργη κατάσταση. Οπότε, βγαίνοντας περιοδεία ξανά, νοιώθεις και πάλι ότι έχεις μία ευκαιρία.

Τόσο έντονα το βιώσατε, σαν να μην υπάρχει διαφυγή;
Πολλοί έχουν την αίσθηση ότι οι καλλιτέχνες τρώνε με χρυσά κουτάλια, ότι έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα και απλώς ξεκουράζονται όταν δεν δουλεύουν. Δεν είναι έτσι όμως. Υπάρχουν κάποια, πολύ λίγα ονόματα -δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτά-, που ως ένα βαθμό έχουν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα, αλλά οι περισσότεροι είναι άνθρωποι οι οποίοι αν δεν εργαστούν δεν μπορούν να επιβιώσουν. Πολλές φορές στεκόμαστε στην κορυφή του παγόβουνου που αποτελείται από 5-6 ανθρώπους οι οποίοι τα καταφέρνουν τέλεια, αλλά οι καλλιτέχνες είναι 100.000. Δεν είναι χόμπι η τέχνη, είναι επάγγελμα.

Παρόλο που οι Τέχνες δεν στηρίχθηκαν όσο αναμενόταν, εντούτοις οι πλείστοι αναγνωρίσαμε πόσο σημαντικές είναι για τους ανθρώπους, ειδικά σε περιόδους δύσκολες.
Προσωπικά, επειδή αναπνέω και υπάρχω μέσα από αυτό, ήξερα από πάντα ότι χωρίς την τέχνη δεν μπορώ να ζήσω. Και ως επαγγελματίας και ως ύπαρξη. Είμαι καλλιτέχνης, οπότε προφανώς αυτός είναι ο τρόπος να εντάσσω τον εαυτό μου μέσα στον κόσμο. Άρα δεν μπορώ να πω ότι διαπίστωσα κάτι που δεν ήξερα μέχρι χθες. Αυτό όμως που διαπίστωσα, που πάλι το ήξερα απλώς τώρα το είδα με πολύ γυμνά μάτια, είναι πως το να είσαι καλλιτέχνης και να ασχολείσαι με την τέχνη δεν είναι κοινωνικά τοποθετημένο στο μυαλό αρκετών ανθρώπων ότι είναι επάγγελμα και μέσο επιβίωσης. Πολλές φορές ρωτάς ένα νέο παιδί «τι δουλειά κάνεις;» και σου λέει «είμαι μουσικός». «Και για να ζεις, τι δουλειά κάνεις;» είναι η επόμενη ερώτηση.

Τι έκανες σε επίπεδο δημιουργίας μέσα στην πανδημία που ενδεχομένως δεν το έκανες ξανά;
Αυτό που κάναμε είναι ότι είχαμε πολύ χρόνο για να αφοσιωθούμε στο άλμπουμ, στην «Εποχή του θερισμού». Σε όλα τα πράγματα δίναμε πολύ μεγαλύτερο χώρο μέσα στη μέρα και πολύ περισσότερο χρόνο. Και αυτό είναι κάτι που το κρατήσαμε σαν λογική από την περίοδο της πανδημίας. Την επόμενη φορά που θα μπούμε στη διαδικασία να γράψουμε έναν δίσκο, θα προσπαθήσουμε να μη γίνονται χιλιάδες άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Πολλές φορές κάνεις ένα άλμπουμ και το προηγούμενο βράδυ δουλεύεις, ενώ την επόμενη μέρα γράφεις. Ο Θέμης, για παράδειγμα, ενορχήστρωνε Παρασκευή μεσημέρι και το βράδυ έπαιζε στην Καλαμάτα.

Πώς καταφέρνει αυτή η καλλιτεχνική τριάδα να παραμένει πάντα τόσο δεμένη;
Αγαπάμε πάρα πολύ ο ένας τον άλλο και πιστεύουμε πάρα πολύ ο ένας στον άλλο και στο ταλέντο του. Είμαστε 19 χρόνια κολλητοί φίλοι και συνεργάτες, όχι μόνο στη δισκογραφία αλλά και στη σκηνή. Έχουμε αγαπήσει ο ένας τα ελαττώματα του άλλου και ο καθένας από εμάς έχει προσπαθήσει τα ελαττώματά του τα προσωπικά, τα ατομικά, να μην εμποδίζουν το κοινό, συλλογικό, ομαδικό αποτέλεσμα και συμφέρον.

Κινείστε και οι τρεις με την καρδιά και το ένστικτο ή υπάρχει και ο πιο «λογικός» της παρέας;
Εγώ κινούμαι μόνο με το ένστικτο. Αυτός που είναι πιο λογικός απ’ όλους είναι ο Καραμουρατίδης. Και ο Γεράσιμος κινείται εντελώς βάσει του πώς ξύπνησε και του πώς νιώθει. Μάλιστα, αντιμετωπίζει τα πράγματα και με μία μικρή ματαιότητα, το οποίο θεωρώ πως είναι κάτι που του λειτουργεί καλλιτεχνικά, γιατί κατά κάποιο τρόπο μπορεί να κινείται πιο ελεύθερα, αφού δεν ποντάρει τα πάντα πάνω σε αυτό που φτιάχνει. Οπότε δεν έχει το άγχος και ως εκ τούτου αυτό του δίνει μια δυνατότητα να είναι πιο χαλαρός. Και επειδή είναι δημιουργός, αυτό είναι χρήσιμο στην περίπτωσή του. Εγώ και ο Θέμης, από την άλλη, δεν το κάνουμε αυτό. Βγαίνοντας στη σκηνή τα ποντάρουμε όλα, αφού εκεί δεν σε παίρνει να είσαι χαλαρός.

Ποιες στιγμές από τη μέχρι σήμερα συνύπαρξή σας θυμάσαι πιο έντονα;
Θυμάμαι κάποιες στιγμές τρομακτικά έντονα, όπως για παράδειγμα την πρώτη φορά που άκουσα το «Εν Λευκώ», την πρώτη φορά που ακούσαμε στο σπίτι του Θέμη το «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» και εμείς με τον Γεράσιμο χορεύαμε από χαρά, θυμάμαι πάρα πολύ έντονα και πώς φτιάχτηκε το «Κοίτα με», το οποίο αρχικά είχε άλλους στίχους. Συναντηθήκαμε για να το ακούσουμε και να γράψω το demo και ξαφνικά λέει ο Γεράσιμος: «παιδιά έχω σκεφτεί άλλους στίχους» και αρχίζει να μας τους διαβάζει καθώς έπαιζε η μουσική. Πραγματικά, ήταν μια στιγμή συγκλονιστική. Απογειωθήκαμε και οι τρεις. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Έχω την πολυτέλεια να μπορώ να είμαι η πρώτη που αποτελεί το κοινό τους, που ακούω ένα τραγούδι, οπότε όσες στιγμές βρέθηκα μπροστά στη δημιουργία, στη στιγμή που φτιάχνουν κάτι, είναι για μένα κορυφαίες.

Στη συναυλία της Λευκωσίας, εκτός από το υλικό της τελευταίας δουλειάς, τι άλλο θα πείτε;
Θα είναι μια διαδρομή που ξεκινάει από την αρχή της πορείας μας και κτίζει μία συνθήκη και ένα συναίσθημα. Περιλαμβάνει όλες μας τις αγωνίες, τις ανησυχίες, τις τοποθετήσεις, περιλαμβάνει τη χαρά, την ανάγκη για εξωστρέφεια, την ανάγκη για το φως. Περιγράφει όλα αυτά που χρειαζόμαστε και είμαστε αυτή τη δεδομένη στιγμή. Τραγούδια από το 2004 μέχρι και την «Εποχή του Θερισμού».

Με τι συναισθήματα έρχεσαι πάντα στην Κύπρο;
Στην Κύπρο και όχι μόνο, ο λόγος που οι συναυλίες μας έχουν αυτή την έκρηξη, είναι επειδή το κοινό μάς κάνει να νιώθουμε ασφαλείς, οπότε δεν μας νοιάζει το οτιδήποτε. Κι αυτό σε απελευθερώνει κι έτσι μπορείς να νιώσεις τελείως ο εαυτός σου. Ο κόσμος το εισπράττει σαν μια ειλικρίνεια και σαν μια στιγμή απόλυτης συνύπαρξης και συνενοχής σε αυτό που συμβαίνει.

Τι έπεται σε καλλιτεχνικό επίπεδο μετά το φετινό καλοκαίρι;
Δεν έχω ιδέα. Δεν έχουμε ασχοληθεί ακόμα με αυτό, αφού είμαστε τόσο μέσα σε αυτό που κάνουμε τώρα.

Να μη ρωτήσω δηλαδή πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου, καλλιτεχνικά, μέσα στα επόμενα μερικά χρόνια;
Μπορώ να σου απαντήσω σε αυτό. Θα ήθελα να ονειρεύομαι να είμαι ακμαία, να νοιώθω δυνατή, να νοιώθω ελεύθερη και να μπορώ να τραγουδώ αυτά που θέλω, με αυτούς που θέλω, όπου θέλω. Αυτό είναι το όνειρό μου, τίποτε άλλο, σε σχέση με τα καλλιτεχνικά.

Πώς δέχεσαι τα σπουδαία πράγματα που έρχονται στη ζωή σου;
Αρχικά, να πω πως δεν έχω θελήσει πράγματα. Αφήνομαι στη ζωή. Την αφήνω, της επιτρέπω να μου φέρνει τα δώρα της σαν εκπλήξεις. Δεν κολλάει το μυαλό σε κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορώ να ζήσω. Οπότε, όταν κάτι μεγάλο και σπουδαίο έρθει -που μου έχουν συμβεί πράγματα στη ζωή-, έρχεται σε μένα σαν έκπληξη. Μπορώ να κρατήσω την απόλαυση και να ξεχάσω φυσικά το στρες που μου προκαλεί. Γιατί όταν έρχεται κάτι που είναι συγκλονιστικό και φοβερό και το λατρεύω, πρώτα πεθαίνω από το στρες κατά πόσο θα καταφέρω να ανταπεξέλθω και θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και μετά μου μένει μόνο αυτή η τεράστια απόλαυση για αυτό που συνέβη. Οπότε, περιμένω τα μεγάλα πράγματα σαν έκπληξη, δεν τα φαντασιώνομαι.

Μια ευχή για τα 20 χρόνια του RED…
Να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει με τη μουσική, γιατί το RED έχει παίξει ένα μεγάλο ρόλο στο να επικοινωνηθεί η καλή μουσική, που έχει και άλλους στόχους πέραν της εμπορικής επιτυχίας. Είναι τυχεροί στο RED γιατί έχουν και ωραίες μουσικές και εμπορική επιτυχία, οπότε τους εύχομαι να συμβαίνει πάντα αυτό.

Info
Πέμπτη 26 Μαΐου 2022
Κηποθέατρο Λεμεσού «Μάριος Τόκας», 20.30
Εισιτήρια €25
Προπώληση www.tickethour.com.cy & acs courier (77777040)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2022
Σκαλί Αγλαντζιάς, 20.30
Αγίου Γεωργίου 15, Αγλαντζιά
Εισιτήρια €30 & € 25
Προπώληση www.tickethour.com.cy / acs courier (77777040)
Πληροφορίες 99059257

Διαβάστε περισσότερα για τη συναυλία στο RED εδώ