Tου Δημήτρη Λοττίδη
 
Για χρόνια η μουρμούρα στη Λευκωσία ήταν πως όλα τα έργα πάνε στη Λεμεσό, και πως η Λευκωσία είναι ο φτωχός συγγενής. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης οράματος για την πόλη, και έλλειψης ανθρώπων για να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν έργα. Η στασιμότητα στην ανάπτυξη της πόλης ήταν επίσης και αποτέλεσμα σύγκρουσης τζακιών που την ελέγχουν (ή έλεγχαν καλύτερα), τα οποία έριζαν για την κατέυθυνση της ανάπτυξης της. Εν κατακλειδι, η απουσία έργων δεν ηταν αποτέλεσμα έλλειψης χρημάτων.  Σήμερα που η Λευκωσία εξελίσσεται σε ένα τεράστιο εργοτάξιο, η μουρμούρα εξελίχθηκε κι αυτή με τη σειρά της. Μουρμουρα στα καφέ για τις δυσκολίες μετακίνησης, twitter-μουρμούρα γιατί δεν τελειώνει η Πλατεία Ελευθερίας, facebook-μουρμούρα για το κούρεμα των φύκων, και πάει λέγοντας.
 
Ας πάρουμε το θέμα με την Πλατεία. Η Πλατεία ή «το γεφύρι της Άρτας» όπως το αποκαλούν κάποιοι, δόθηκε για να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί σε ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά γραφεία στον κόσμο. Η Ζάχα Χαντίτ και ο συνεργάτης της κύπριος Χρίστος Πασιάς δεν είναι ένα συνηθισμένο αρχιτεκτονικό γραφείο, οι άνθρωποι δημιουργούν τέχνη με την αρχιτεκτονική. Καλώς ή κακώς (εγώ λέω καλώς) δόθηκε το έργο με συνοδεία απο ένα ηγεμονικό συμβόλαιο με πλήρη εκχώρηση στο γραφείο της εξουσίας σχεδιασμού και επίβλεψης υλοποίησης. Κάποιος όταν δει την πλατεία που παίρνει σιγα - σιγα μορφή μπορεί να την χαρακτηρίσει ως ένα τεράστιο γλυπτό, ένα έργο τέχνης. Κάποιος άλλος μπορεί να δει απλά μια γέφυρα με τσιμέντο. Όπως όλα τα μεγάλα έργα με πολύπλοκη αρχιτεκτονική, είτε στην αρχαιότητα, είτε σήμερα, τα πολύπλοκα και προχωρημένα έργα έχουν συνήθως και τον… Μιλτιάδη Νεοφύτου τους που αναλαμβάνει να τα φτιάξει, και στο τέλος τα αφήνει στη μέση και φεύγει. Ποιος άραγε θυμάται πως η ανέγερση του Μουσείου της Ακρόπολης ως ιδέα ξεκίνησε το 1976; Και ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ολοκληρώθηκε το 2001(;) ενώ το κτήριο άνοιξε τις πύλες του το 2009;  Ποιος τα θυμάται αυτά τώρα; Κανείς λοιπόν δεν θα θυμάται τις μουρμούρες και τις καθυστερήσεις για την Πλατεία. Κανείς σε λίγα χρόνια δεν θα θυμάται πως υπήρξε ο Μιλτιάδης εργολάβος της Πλατείας. Και ο Δήμαρχος; Ο καημένος τρώει ξύλο απο ΜΜΕ επειδή έβαλε στυλάκια εξω απο τα σπίτια δημοσιογράφων. Είναι στη μέση αρχιτεκτόνων και εργολάβων. Μόνο τα πλακάκια μού είπαν μπήκαν και βγήκαν τρεις φορες απο το πάτωμα της πλατείας, επειδή δεν άρεσε στον αρχιτέκτονα η φορά της τοποθέτησής τους. Αυτό στο οποίο ίσως φταίει ο Γιωρκάτζης είναι που ενώ δεν είναι στο χέρι του η ολοκλήρωση, λόγω της πίεσης απο τον κόσμο, ανακοίνωνε χρονοδιογράμματα που δεν μπορούσαν τα τηρηθούν. Wishful thinking.
 
Δεν μπορώ, λοιπόν, να αντιληφθώ το μέγεθος της μουρμούρας για τη Λευκωσία – εργοτάξιο. Ένα εργοτάξιο που δεν θα τελειώσει τα επόμενα πέντε χρόνια. Σήμερα φτιάχνεται η Πλατεία, η Λυκαβηττού, η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, η περιοχή της Αρχιγραμματείας, το νέο Δημαρχείο και ο νέος Καθεδρικός Ναός. Αύριο θα ξεκινήσει η ανάπλαση του παλιού Γ.Σ.Π., του Μουσείου, η νέα Βουλή και η ανάπλαση της Μακαρίου. Η μουρμούρα θα συνεχιστεί και είναι για εμένα πιο άσχημη από την ταλαιπωρία που φέρνει στη πόλη η κατασκευή των έργων.
Όταν τελειώσουν όλα σε καμιά πενταετία, η Πόλη θα είναι μια από τις λίγες στον κόσμο που θα φιλοξενεί έργα της Ζάχα Χαντίτ και του Ζαν Νουβέλ.
 
Έτσι κι αλλιώς, ποιος θυμάται τη Λεμεσό που ήταν σκαμμένη για είκοσι χρόνια;
 
ΥΓ. Όσο και να… μουρμουρήσει κάποιος για τις νέες στάσεις - οχτρώματα που τοποθετήθηκαν στην ιστορική πολη εχει δίκαιο. Αισθητική Λιβύης επι Καντάφι. Ντροπή!