Του Απόστολου Κουρουπάκη 

Ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Θέατρο Χώρα, από την Ομάδα Σόλο για Τρεις η παράσταση «Πασατέμπο», σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου και κείμενο Κώστα Μαννούρη. Τον ομώνυμο ρόλο υποδύεται ο ηθοποιός Χάρης Αττώνης.

Η ιστορία της Σεραφίνας Πασατέμπο είναι ουσιαστικά η ιστορία του προσώπου που γεννήθηκε σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας ως Αντώνης, αλλά προχώρησε στη ζωή ως Σεραφίνα, ως ένας άνθρωπος που το θέατρο του προσέφερε την κάλυψη για να ζήσει ως γυναίκα, παίζοντας όμως σε όλη την καριέρα της δεύτερους και τρίτους ρόλους.

Ο Κώστας Σιλβέστρος έφτιαξε μία συγκροτημένη προσωπικότητα, που έχει αποδεχθεί τη μοίρα της, την επαγγελματική κυρίως, με τον Χάρη Αττώνη να ερμηνεύει με εξαιρετικό τρόπο τη Σεραφίνα Πασατέμπου, που μεταμορφώθηκε από αγόρι σε θεατρίνα πολύ γρήγορα. Έλειπε ίσως επί σκηνής η περίοδος εκκόλαψης…

Από την αφήγηση της ζωής της Σεραφίνας, όπως τη διάβασε ο Κώστας Σιλβέστρος, αισθάνομαι ότι από τον χαρακτήρα έλειπε η βεβαιότητα της επιλογής των δεύτερων και των τρίτων ρόλων, αλλά και η κατάκτηση του πιο βασικού ρόλου ολόκληρης της ζωής της, που δεν ήταν άλλος από το να ζήσει σε ολόκληρη τη ζωή της ως Σεραφίνα, ως γυναίκα, έχοντας αφήσει πίσω της τον Αντώνη, που στέναζε πριν η τύχη στείλει στο χωριό της το μπουλούκι. Εν ολίγοις θα ήθελα μία πιο στιβαρή Σεραφίνα, μία Σεραφίνα που δεν θα βρισκόταν σε εσωτερική αντιπαλότητα, σε μία προσωπική –αν θέλετε– αβεβαιότητα για τις επιλογές της, αλλά μια Σεραφίνα που έπιασε από τα μαλλιά την τύχη και το όραμα μιας σαλεμένης κατά το χωριό γυναίκας. Θα ήθελα επίσης να έβλεπα το θέμα της ταυτότητας της Σεραφίνας πιο ευδιάκριτα, και όχι τόσο υπονοημένο.

Ο Χάρης Αττώνης υποδύθηκε τη Σεραφίνα, ενός άντρα που επιλέγει να ζήσει ως γυναίκα, με αρτιότητα, μακριά από κάθε λογής θεατρινισμούς ή εύκολες λύσεις, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σιλβέστρου, βάζοντας όμως και τη δική του υποκριτική γλώσσα. Ο Σιλβέστρος τοποθέτησε τη Σεραφίνα μπροστά από μία κουίντα στην αρχή, στο κέντρο της σκηνής, σε μία πολυθρόνα στη συνέχεια, δείχνοντας στο κοινό μία περσόνα που αποφάσισε να είναι δεύτερη, και τρίτη, παρά αποδιωγμένη, ή ως άλλη σαλή... Χωρίς να θέλει να εκμαιεύσει συγκίνηση ή συμπάθεια από το κοινό η Σεραφίνα, σκηνοθέτης και ηθοποιός τη συγκράτησαν... αν και επαναλαμβάνω λίγη περισσότερη ένταση θα μου περίγραφε πιο καθαρά τη Σεραφίνα, που άφησε πίσω της για πάντα τον Αντώνη και πλέον πρωταγωνιστεί στη ζωή της!

Σημαντικές παράμετροι στην παράσταση ήταν ο προσεγμένος σχεδιασμός φωτισμού από την Καρολίνα Σπύρου, ο οποίος λειτουργούσε σε απόλυτη αρμονία με ό,τι γινόταν επί σκηνής, όπως και οι μουσικές που επιμελήθηκε ο Αντώνης Αντωνίου. Εξαιρετικό το σκηνικό της Κωνσταντίνας Ανδρέου, το οποίο έδινε ακριβώς την εντύπωση της μέτριας ζωής μιας δευτεροτρίτης ηθοποιού ή μιας ξεχασμένης θείας. Ίσως, η

Θέαση της Σεραφίνας ως μέτριας ιδιοσυγκρασίας προσωπικότητας, να επιβλήθηκε από το σκηνικό.

Κλείνοντας η παράσταση «Πασατέμπο», το κείμενο του Κώστα Μαννούρη, η σκηνοθεσία του Κώστα Σιλβέστρου, και η ερμηνεία του Χάρη Αττώνη μάς συστήνουν με ένα πρόσωπο που αλλιώς γεννήθηκε, αλλιώς έζησε, και αλλιώς ίσως να ήθελε να είναι η ζωή της. Μας έδειξαν έναν κόσμο που ακόμα είναι ταμπού να συζητάμε.