Tου Ανδρέα Μαλάη

Στη διάρκεια μιας δίωρης και στεγνά ευθύγραμμης αφήγησης, Josie Rourke (σκηνοθεσία) και Beau Willimon (σενάριο) μάς παρουσιάζουν μια μονολιθική «αγιογραφία» της θρυλικής Maria Stuart, που η βιογραφία της και μόνο παρέχει πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές ώστε να στηθεί ένα πολύ πιο βαθύ και αινιγματικό ιστορικό δράμα, από την παρούσα κινηματογραφική μεταφορά που μοιάζει να μην εμπιστεύεται το κοινό της σε κανένα σημείο της ιστορίας. Εάν κάπου το εγχείρημα σώζεται το οφείλει στην 24χρονη τρις υποψήφια για Oscar, Ronan, που «ξεζουμίζει» κυριολεκτικά το σενάριο για να μας χαρίσει μερικές ερμηνευτικές αναλαμπές, με αποκορύφωμα τη συνάντησή της με την, επίσης, αγαπημένη, Margot Robbie, σε μια σκηνή που αδικείται κατάφωρα από μια αναίτια εικαστική παρέμβαση, ασύμβατη με τη ρεαλιστική προσέγγιση που ακολουθεί η ταινία στο μεγαλύτερό της μέρος.

Η ταινία ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας από τη στιγμή που η νεαρή Maria, χήρα ήδη από τον πρώτο της σύζυγο επιστρέφει στη Σκωτία και, φιλοδοξώντας, να σκιαγραφήσει με όσο το δυνατό μεγαλύτερη συνέπεια τον χαρακτήρα της δυναμικής βασίλισσας, περιλαμβάνει με «μαθητική» σχολαστικότητα ένα ευρύτατο φάσμα γεγονότων, που δεν επιτρέπει κανένα περιθώριο εμβάθυνσης. Πρόκειται για ένα ιστορικό δράμα που εξυπηρετεί περισσότερο ως μια πολύ προσεγμένη εν είδει χρονικού βιογραφική αφήγηση παρά ως μια καλλιτεχνική «ερμηνεία» της ιστορίας, κι αν ο στόχος των συντελεστών ήταν ο πρώτος τότε όλα – σχεδόν – συστοιχίζονται εύστοχα προς αυτό τον σκοπό.

Η «άπαντα μιμούμενη τέχνη φορτική εστί» θα μας πει ο πανεπιστήμων Σταγειρίτης και σε αυτή την περίπτωση η πλοκή δεν απέκτησε ποτέ το δέσιμο εκείνο που χρειαζόταν, ώστε η ταινία να αποτελέσει ένα δραματικό αρχιτεκτόνημα που μας «διδάσκει» μια «καθολική» ματιά της πραγματικότητας.