Μίκης… εφ’ όλης της ύλης.

«Καλά, πόσα πράγματα μπορεί να γράψει κάποιος για το Yellow;», αναρωτιέται με ένα κάπως αφελές ύφος ο Μίκης λίγο πριν ξεκινήσω να ηχογραφώ την κουβέντα μας, στην πρώτη ουσιαστικά συνέντευξη που δίνει στα σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας του θρυλικού μαγαζιού στο κέντρο της Λευκωσίας.

Συναντηθήκαμε ένα πρωί Σαββάτου. Μου είχε ζητήσει αν μπορώ να πάω πρωί, κατά τις 8, μετά που θα τέλειωνε τη δουλειά του. Από το 1996 που υπάρχει το Yellow Submarine, αλλά και πιο πριν στα Four Seasons και Quick Stop (με ένα διάλειμμα όταν πήγε για σπουδές αρχιτεκτονικής στη Ρωσία) δουλεύει κάθε μέρα, σχεδόν 365 μέρες τον χρόνο, μέχρι τα ξημερώματα.

Παρά τα 67 του χρόνια μού λέει πως ποτέ δεν μέτρησε τις δυνάμεις του και να πει ότι κουράστηκε και θα φύγει. «Τη βρίσκω εδώ. Είναι η δουλειά μου, τη σέβομαι, την αγαπώ, μου αρέσει αυτό που κάνω. Δεν μπορώ να φανταστώ εύκολα τον εαυτό μου έξω από αυτό το πράγμα. Από την άλλη όμως είναι θέμα φυσικών ικανοτήτων, να είσαι καλά να μπορείς να ανταπεξέλθεις».

Η συζήτηση με έναν άνθρωπο όπως ο Μίκης Σαματάς ο οποίος έχει ταΐσει όλη τη Λευκωσία μετά από clubbing είναι σίγουρα απολαυστική. Εκτός από τους ξενύχτηδες όμως καθημερινά ταΐζει και τα γατιά στον δρόμο, τόσο με τροφή όσο και με ψιλοκομμένα αλλαντικά από την κουζίνα!

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη λοιπόν με τον άνθρωπο ο οποίος στη ζωή του η φράση που έχει ακούσει περισσότερο κι απ' το «Καλημέρα» είναι το «Μίκη, ένα Regular» και του οποίου η trademark κίνηση με το κάρφωμα του πλαστικού πιρουνιού στις πατάτες είναι πιο γρήγορη κι από εκκίνηση σπρίντερ.

Φωτογραφίες: Ντέμης Σιρανίδης

Μίκη, από τι ώρα είσαι εδώ στο μαγαζί;
Από τις 7 το βράδυ.

Και είναι σχεδόν 8.30 το πρωί. Τώρα που μιλάμε έχεις ακόμα αντοχές;
Βέβαια.

Τι θα κάνεις φεύγοντας;
Θα πάω σπίτι, να κάνω το μπάνιο μου, να φάω και να χαλαρώσω στο tablet ώσπου να με πάρει ο ύπνος.

Μου είπες ότι άργησες να σχολάσεις σήμερα επειδή είχες κόσμο. Συνήθως τι ώρα φεύγει ο κόσμος;
Ξημερώματα Σαββάτου και ξημερώματα Κυριακής εξακολουθούν έρχονται ως τις 6.00-6.30.

Είναι αρκετοί;
Παλιά ήταν πάρα πολλοί. Τώρα είναι πιο περιορισμένος ο κόσμος, αλλά πάλι έχει κίνηση.

Και πώς είναι να πηγαίνεις για ύπνο την ώρα που οι πιο πολλοί πάνε στη δουλειά;
Τούτη είναι η φυσιολογική μου ζωή. Έχει από το ‘77 που είμαι μέσα στη νύχτα αδιαλείπτως. Είχαμε και τη Four Seasons, την πιτσαρία. Έκανα ένα διάλειμμα, φυσικά, όταν πήγα για σπουδές και από το 85 είμαι μέσα στη νύχτα.

Άρα είναι κάτι πολύ φυσιολογικό για σένα;
Ναι. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου διαφορετικά, έτσι έμαθα.

Δεν σκέφτηκες ποτέ να βρεις μια πρωινή δουλειά;
Όχι φυσικά (γέλια).

Μεταξύ 1999 και 2023 η φήμη του Yellow ήταν στο top. Ήταν μια περίοδος που παρακαλούσα να ανοίξουν άλλα μαγαζιά για να φύγει κόσμος, δεν άντεχα.

Τι έχει η νύχτα που δεν έχει η μέρα;
Δεν είναι θέμα αν έχει κάτι. Είναι τρόπος ζωής για μένα.

Ο κόσμος της νύχτας είναι διαφορετικός;
Μέχρι κάποια ώρα είναι ο φυσιολογικός κόσμος. Από κάποια ώρα και μετά, γύρω στις 2.00-2.30, αγριεύει το πράγμα. Άμα όμως είσαι καλός μαζί τους, είναι κι αυτοί καλοί μαζί σου.

Δουλεύεις και γιορτές και αργίες;
Πάντα. 365 μέρες τον χρόνο. Τα τελευταία χρόνια κλείνουμε μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Δουλεύουμε μέχρι τις 21.00 και ανοίγουμε ξανά στις 17.00 την 1η του χρόνου.

Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς ποιο είναι;
Κανένα. Εκτός φυσικά από τους πελάτες που βγαίνουν εκτός ορίου, είτε επειδή είναι πολύ μεθυσμένοι είτε επειδή σαχλαμαρίζουν περισσότερο από το κανονικό.

Και το πιο ευχάριστο; Τι χαίρεσαι περισσότερο;
Όταν έχει πολλή δουλειά. Δεν εννοώ το οικονομικό κομμάτι, αλλά το να υπάρχει μια ροή μέσα στο βράδυ. Είναι σίγουρα πιο ευχάριστη η δουλειά, είναι ωραίο να νιώθεις ότι εξυπηρετείς κόσμο σωρηδόν.

Όσο είσαι στο μαγαζί βάζεις να ακούσεις  μουσική;
Όχι, δεν έχουμε μουσική. Δεν βάζω γιατί ξέρω ότι θα έχουμε θέματα με τους πελάτες, εννοώντας τις διαφορετικές προτιμήσεις του καθενός. Συνήθως βλέπω τηλεόραση, καμιά ελληνική σειρά ή καμιά εκπομπή.

Είπες ότι ξεκίνησες το ‘77 και μετά πήγες για σπουδές. Ποιο είναι το ακαδημαϊκό background σου;
Είμαι αρχιτέκτονας, πολεοδόμος. Όταν τέλειωσα το μεταπτυχιακό μου, για κάποια χρόνια είχα και το αρχιτεκτονικό γραφείο μαζί με τον αδερφό μου και ταυτόχρονα δουλεύαμε και τη Four Seasons. Σε κάποια φάση έκλεισε το γραφείο και αφοσιώθηκα σε αυτά. Four Seasons,  μετά 1,5 χρόνο μαζί με τον αδερφό μου τον Λούλλη (Κυριάκο) στο Quick Stop και μετά έκανα το Yellow.

Γιατί άφησες εντελώς την αρχιτεκτονική;
Ήταν μια περίοδος που δεν πήγαιναν πολύ καλά οι δουλειές και αποφάσισα να προχωρήσω με την εστίαση.

Πόσα χρόνια εξάσκησες το επάγγελμα; Μετανιώνεις που το άφησες;
Γύρω στα 7 χρόνια. Όχι, δεν μετάνιωσα ποτέ μου.

Η αρχιτεκτονική βρίσκει εφαρμογή στη δουλειά που κάνεις;
Βρήκε όταν έπλαθα το μαγαζί. Όλα, ό,τι βλέπεις εδώ, εγώ τα σχεδίασα.

Η κόρη μου είναι ζωγράφος, τελειωμένη στην Αθήνα, στην Καλών Τεχνών. Μπήκε με άριστα και βγήκε με άριστα. Είναι πολύ καλή. Αν δεν είχα το κατάστημα, σίγουρα θα ήμουν με την κόρη μου να δουλεύω μαζί της. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Και η γυναίκα μου είναι καλλιτεχνική φύση.

Με το Yellow πότε ξεκίνησες;
Ιούλιο του 1996. Δεν τα μετρώ, νομίζω είναι 28 χρόνια (γέλια).

Και γιατί εδώ;
Τον καιρό που το έκανα εδώ η περιοχή ήταν αρκετά ζωντανή. Ήταν δίπλα το σφαιριστήριο το Piccadilly, μαζευόταν πάρα πολλή νεολαία, ήταν η Versus, ήταν απέναντι το σινεμά το Diana 4, ήταν και το Zena Palace… Δημιουργείτο μια ωραία ατμόσφαιρα, το ένα μαγαζί συμπλήρωνε το άλλο. Μαθητές από το μεσημέρι και το απόγευμα, μετά ήταν λίγο τα σινεμά, μετά κόσμος περαστικός αφού γενικά η περιοχή αλλά και η Μακαρίου με τα μαγαζιά ήταν αρκετά ζωντανή και ως εκ τούτου γέμιζαν όλες οι ώρες. Τα πρώτα χρόνια είχαμε πάρα πολλή δουλειά και μέρα και νύχτα. Το επιστέγασμα βέβαια ήταν τα club της νύχτας. Και ειδικά η Versus. Το after ήταν το Yellow. Έπρεπε πριν πάνε για ύπνο να περάσουν όλοι από το Yellow να φάνε κάτι.

Γιατί submarine και όχι κάτι άλλο;
Όπως σου είπα, είχαμε τη Four Seasons. Κάναμε τις πίτσες μας, τα χάμπουργκερ μας, συν submarine. Ο αδερφός μου ήταν εξειδικευμένος πάνω στο submarine και όταν δούλεψα και μαζί του κατάλαβα ότι ήταν ένα προϊόν που ήταν πιο εύκολο στη δημιουργία αλλά και στην πώλησή του.

Από τα μέσα των 90s που ξεκινήσατε εδώ έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην πόλη.
Μόνο εγώ έμεινα… (γέλια)

Πόσο άλλαξε το κέντρο;
Σίγουρα άλλαξε πολλά προς το χειρότερο. Το κτύπημα το μεγάλο που δέχτηκε το κέντρο της Λευκωσίας ήταν η δημιουργία των Mall. Τη μέρα που άνοιξε το πρώτο mall, το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, ήταν Σάββατο πρωί, νέκρωσε η Μακαρίου. Είχε ανοίξει το mall και την ίδια μέρα νέκρωσε η Μακαρίου. Δεν υπήρχε άνθρωπος μέσα στον δρόμο. Από την ίδια μέρα. Μου έχει μείνει στο μυαλό αυτή η μέρα. Σιγά σιγά έφυγαν και τα καταστήματα που υπήρχαν γύρω γύρω. Νέκρωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα, αυτά τα έργα που έγιναν σήμερα εδώ είναι και καλά και κακά…

Δηλαδή;
Δημιουργήθηκε μια όμορφη περιοχή, αλλά δεν είναι αρκετό αυτό. Είναι δύσκολη η πρόσβαση, αφού χάλασε το οδικό δίκτυο και αμέσως αντισταθμίζεται το ένα με το άλλο. Τα μπαράκια και τα φαγάδικα που άνοιξαν έλκουν κόσμο μόνο Παρασκευή και Σάββατο. Τις καθημερινές δεν θα θυσιάσει ο άλλος τον χρόνο του για να κάνει αυτές τις παράξενες διαδρομές ώσπου να έρθει ως εδώ, απλώς για να φάει ένα submarine ή για να πιει ένα ποτό. Από τη στιγμή που νέκρωσε η Μακαρίου και οι πάροδοι, χρειάζεσαι gps για να κυκλοφορήσεις.

Οι λευκωσιάτες πόσο άλλαξαν;
Η νεολαία η σημερινή δεν είναι του γλεντιού και των μεγάλων παρεών. Συμπεριφέρονται διαφορετικά εν πάση περιπτώσει…

Δεν υπάρχουν όμως και τα μαγαζιά που υπήρχαν τότε;
Δεν υπάρχουν τα club διότι δεν υπάρχει η πελατεία του club. Αν κάνεις σήμερα ένα club μπορεί να προσελκύσεις λίγο κόσμο, αλλά σίγουρα δεν θα πάει μακριά αφού τα σημερινά μαγαζιά είναι θνησιγενή. Ο κόσμος κάνει τα μαγαζιά, όχι τα μαγαζιά τον κόσμο.

Πολλοί που μου έχουν πει «εματσώθηκες», τους απαντώ πως αν τους βάλω μια νύχτα στο μαγαζί θα φύγουν από την πίσω πόρτα. Διότι αυτοί οι τύποι, συνήθως είναι αυτοί που θα βγουν να πιούνε τα ποτά τους και δεν ξέρουν τίποτε άλλο. Είναι της διασκέδασης, της καλοπέρασης.

Ποιες είναι οι ηλικίες των πελατών σου;
Μια πλειοψηφία είναι παλιοί πελάτες και οι μεγάλοι σε ηλικία. Και αυτό δεν είναι καλό. Παλιά είχα μόνιμους πελάτες, άτομα ποιο προχωρημένης ηλικίας, αλλά ταυτόχρονα ανανεωνόταν συνέχεια και με νεαρούς πελάτες το πελατολόγιό μου. Ε πλέον οι νεαροί είναι πιο λίγοι απ’ ότι οι παλιοί μου πελάτες. Φυσικά, πλέον υπάρχουν και πολλές επιλογές. Όταν άνοιξα εγώ εδώ ο κόσμος έβγαινε μόνο για ποτό. Όχι μόνο οι Λευκωσιάτες, θα έρχονταν από τα Λατσιά, την Αγλαντζιά, το Παλιομέτοχο. Έρχονταν στο κέντρο να πιούνε τα ποτά τους και να φάνε κάτι. Και το κάτι ήταν είτε στη Ρηγαίνης τα σάντουιτς είτε εδώ. Πλέον δεν υπάρχει αυτό. Πλέον σε κάθε γωνιά υπάρχουν καφετέριες, όπου οι νέοι τη βγάζουν όλο το βράδυ με δυο καφέδες πριν πάνε τελικά για ύπνο. Επίσης, είναι και οι φούρνοι και πάμπολλα σουβλατζίδικα που δεν υπήρχαν τότε.

Εσύ έχεις αγαπημένα στέκια, πας για φαγητό;
Όχι, αν θα βγω σπάνια θα πάω σε καμιά ταβέρνα για σουβλάκι. Δεν είμαι του έξω. Ποτό δεν πίνω καθόλου, ουδέποτε έπινα. Εντάξει, έχω το κακό συνήθειο με το κάπνισμα και τον καφέ. Κυπριακό καφέ. Ούτε αναψυκτικά πίνω. Ακόμα και στο σπίτι, με συγγενείς, οι άλλοι μπορεί να πίνουν ουίσκι ενώ εγώ θα παραγγείλω καφέ, άντε και καμιά coca cola.

Έχεις πάθη;
Όχι. Είμαι λίγο flat.

Χόμπι;
Καλλιτεχνήματα, ζωγραφιές ή άλλες κατασκευές, αλλά με τα ωράριά μου δεν βρίσκω χρόνο. Το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να μπορέσω να ασχοληθώ με αυτά. Η κόρη μου είναι ζωγράφος, τελειωμένη στην Αθήνα, στην Καλών Τεχνών. Μπήκε με άριστα και βγήκε με άριστα. Είναι πολύ καλή. Αν δεν είχα το κατάστημα, σίγουρα θα ήμουν με την κόρη μου να δουλεύω μαζί της. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Και η γυναίκα μου είναι καλλιτεχνική φύση. Μου αρέσει η φωτογραφία επίσης, θεωρώ πως έχω αρκετές ικανότητες σε αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στην Καμέλια, την κόρη σου, αλλά και την κυρία Σούλα, οι δύο αυτές γυναίκες πού είναι μέσα στην εξίσωση της ζωής σου; Δουλεύεις ώρες δύσκολες, τις ώρες που συνήθως είναι ξύπνιες εσύ πας για ύπνο…
Θυμάμαι όταν άνοιξα το κατάστημα, την κόρη μου που ήταν μωρό τότε μπορούσε να μην την έβλεπα καθόλου για κάποιες μέρες συνεχόμενες. Ή την ώρα που πήγαινα εγώ για να φάω το πρωί αυτή ετοιμαζόταν για να πάει στο δημοτικό ή στο νηπιαγωγείο. Μπορεί να την έβλεπα για 5 λεπτά. Και τι να πεις σε 5 λεπτά με το μωρό… Η γυναίκα μου κάθε μέρα με περιμένει να πάω σπίτι, να μου μαγειρέψει… Εντάξει, είμαστε καλά.

Είναι καλή δηλαδή η επικοινωνία;
Πολύ καλή!

Απ’ ότι ξέρω σε βοηθάει και η Καμέλια στο μαγαζί.
Η κόρη μου παλιά δεν ασχολείτο καθόλου. Όταν αρρώστησα, έπαθα ρευματική πολυμυαλγία, και δεν μπορούσα να δουλέψω, ήρθε και κράτησε το μαγαζί πολύ καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έμεινε και στη συνέχεια και με ξεκούραζε, μέχρι τα μεσάνυχτα, μέχρι τις 1-2 και έφευγε. Τους τελευταίους 5-6 μήνες δεν τη χρειάζομαι οπότε δεν έρχεται και πλέον ασχολείται με τα δικά της.

Θα μπορούσε να το αναλάβει, θα ήθελε;
Νομίζω δεν θα ήθελα εγώ. Πέραν από τις προφανείς δυσκολίες, σε αυτή τη δουλειά γίνεσαι και λίγο αντικοινωνικός. Ενώ έχεις επαφή με 2000 άτομα κάθε βδομάδα, που τους βλέπεις μπροστά σου και μπορεί να μιλάς και μαζί τους, στην ουσία γίνεσαι αντικοινωνικός. Είσαι πίσω από τον πάγκο, ο κόσμος σε βλέπει σαν «τον Μίκη που θα με εξυπηρετήσει για να φάω» και εγώ τους βλέπω σαν πελάτες. Δεν αναπτύσσεται καμιά φιλία, είναι σχέση πελατειακή.

Το κτύπημα το μεγάλο που δέχτηκε το κέντρο της Λευκωσίας ήταν η δημιουργία των Mall. Τη μέρα που άνοιξε το πρώτο mall, το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, ήταν Σάββατο πρωί, νέκρωσε η Μακαρίου. Είχε ανοίξει το mall και την ίδια μέρα νέκρωσε η Μακαρίου. Δεν υπήρχε άνθρωπος μέσα στον δρόμο.

Τυγχάνει όμως να έχεις και ρόλο ψυχολόγου κάποιες φορές;
Για κάποιους ναι.

Τους ακούς;
Αν μου ζητήσει κάποιος να τον βοηθήσω το κάνω, ναι. Και μου αρέσει κιόλας.

Νοιώθεις και ευθύνη κάποιες φορές, πχ αν είναι κάποιος μεθυσμένος και φύγει απ’ εδώ σε κακή κατάσταση;
Όχι, ο καθένας είναι υπεύθυνος του εαυτού του.

Ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο;
Όχι, αλλά σιωπηρά τού αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχει δίκαιο.

Όταν κάποιος είναι αγενής, μπορεί να του μιλήσεις με την ίδια γλώσσα;
Όχι. Εντάξει καμιά φορά μπορεί άθελά σου να βγεις λίγο εκτός των ορίων σου, αλλά νομίζω έχω μια υπομονή γαϊδουρινή και αντέχω πολλά πράγματα. Και βρισιές, και δήθεν παρεξηγήσεις. Ή χαμογελάς, ή θα πεις μια καλή κουβέντα, ή κάποτε κάνεις και τον παλαβό, δεν μπορείς να κάνεις καβγά με τον κόσμο.

Πιστεύεις στη δύναμη της ευγένειας;
Πιστεύω, ναι. Αλλά κάποτε έρχεται εδώ κόσμος που νομίζει ότι είναι δικό του το μαγαζί και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Τα βλέπεις αυτά; Αυτό το design γιατί έγινε, νομίζεις; Γιατί οι πολυθρόνες είναι βιδωμένες στο πάτωμα; Για αυτό τον λόγο, για να μην δίνουν το δικαίωμα σε διάφορους να κάνουν ό,τι θέλουν. Τον καιρό που η δουλειά ήταν στα πολύ πάνω της, όλοι αυτοί της νύχτας που ερχόντουσαν μετά να φάνε, νόμιζαν ότι επειδή ήπιαν 5 ποτά μπορούσαν να ρίχνουν κέτσαπ και μαγιονέζα στους τοίχους για να κάνουν show στην παρέα… Είναι πλακάκι, οπότε καθάριζε εύκολα. Αν ήταν σοβάς, θα έπρεπε να μπογιατίζω πέντε φορές τον χρόνο. Είδα πώς συμπεριφέρονταν στο Quick Stop, οπότε είχα την εμπειρία και ήξερα τι να κάνω.

Πόση αξία δίνεις στη δουλειά που κάνεις;
Να πρέπει να φτιάξεις σε μια νύχτα 1300 submarine και να έχεις να κάνεις με άτομα που μιλούν όλοι μαζί, που φωνάζουν «φέρ’μου τα φαγιά μου», να έρχεται κάποιος από το πλάι που σε ξέρει ή που το χαμογέλασες μια μέρα και να σου λέει «σάσ’με πρώτον», ή ο άλλος να μπαίνει μέσα στο μπαρ και να σε ενοχλεί, και να μην είναι και νηφάλιοι όλοι αυτοί, πρέπει να το έχεις για να μπορείς να ανταπεξέλθεις. Πολλοί που μου έχουν πει «εματσώθηκες», τους απαντώ πως αν τους βάλω μια νύχτα στο μαγαζί θα φύγουν από την πίσω πόρτα. Διότι αυτοί οι τύποι, συνήθως είναι αυτοί που θα βγουν να πιούνε τα ποτά τους και δεν ξέρουν τίποτε άλλο. Είναι της διασκέδασης, της καλοπέρασης, αλλά αν τον βάλεις εκεί να δουλέψει πιστεύω πως δεν θα μπορεί.

Γι’ αυτό σου κάνω αυτή την ερώτηση, ακριβώς γιατί θεωρώ πως κάνεις μια δουλειά που δεν θα μπορούσαν πολλοί να την κάνουν. Να είσαι εδώ για τόσα πολλά χρόνια και οι πελάτες σου να είναι όλοι πάντα ευχαριστημένοι. Είναι σαν λειτούργημα.
Όλες οι δουλειές άμα τις αγαπάς είναι λειτούργημα,

Πού βλέπεις να εξελίσσεται το Yellow στο άμεσο μέλλον;
Είναι στάσιμα τα πράγματα, δεν βλέπω κάποια εξελικτική πορεία. Αλλά παρόλα αυτά εγώ δεν μέτρησα ποτέ τις δυνάμεις μου και να πω ότι κουράστηκα και θα φύγω. Τη βρίσκω εδώ. Είναι η δουλειά μου, τη σέβομαι, την αγαπώ, μου αρέσει αυτό που κάνω. Δεν μπορώ να φανταστώ εύκολα τον εαυτό μου έξω από αυτό το πράγμα. Από την άλλη όμως είναι θέμα φυσικών ικανοτήτων, να είσαι καλά να μπορείς να αντεπεξέλθεις.

Δεν υπάρχουν τα club διότι δεν υπάρχει η πελατεία του club. Αν κάνεις σήμερα ένα club μπορεί να προσελκύσεις λίγο κόσμο, αλλά σίγουρα δεν θα πάει μακριά αφού τα σημερινά μαγαζιά είναι θνησιγενή. Ο κόσμος κάνει τα μαγαζιά, όχι τα μαγαζιά τον κόσμο.

Αν ξεκινούσες ξανά θα έκανες το ίδιο πράγμα;
Ναι, αλλά με πολύ πιο μεγάλη κουζίνα, που θα μας δίνει άλλες δυνατότητες. Θα μπορούσα να κάνω κι άλλα πράγματα εδώ, με ένα πιο ανεπτυγμένο μενού που θα ικανοποιεί κι άλλα γούστα, εκτός από το submarine. Ή που θα είσαι σε μεγαλούπολη που υπάρχει μεγάλη ροή από κόσμο και θα κάνεις μόνο ένα είδος φαγητού, με τα πράγματα να είναι χορταστικά και από πλευράς εισοδημάτων και από πλευράς κίνησης, ή μένεις στη Λευκωσία και αναπτύσσεις το μενού σου για να πιάνεις περισσότερο κόσμο. Και αυτό προϋποθέτει μεγαλύτερους χώρους και μεγαλύτερη κουζίνα. 

Παρόλα αυτά πουλάς μόνο ένα πράγμα και βλέπεις ότι άντεξε σχεδόν 30 χρόνια και πάει ακόμα.
Ναι, αλλά θέλει κάποια στιγμή και μια ενδυνάμωση. Το submarine είναι λίγο ντεμοντέ, με όλα αυτά τα νέα φαγητά, τα sushi κ.λπ. Πρέπει να συμβαδίσεις και εσύ κάπου. Δεν εννοώ τα sushi, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αστείο, αλλά μπορείς να κάνεις πχ ένα σαγανάκι, κανελλόνια, ή πίτσα.

Από τα submarine που προσφέρεις ποιο είναι το best seller;
Το regular και το chicken είναι πρώτα σε πωλήσεις, γιατί είναι το submarine στην πιο απλή μορφή του. Μετά έρχεται το pizza και το yellow και το garlic.

Δικό σου αγαπημένο ποιο είναι;
Εγώ δεν τρώω submarine (γέλια). Αλλά αν τύχει καμιά φορά να φάω, σίγουρα δεν τρώω chicken. Ή vegetarian θα φάω, ή regular ή college.

Και τι τρως όλες τις ώρες που είσαι εδώ;
Εδώ δεν τρώω. Είμαι πιστός σε έναν κανόνα. Τρώω μόνο το πρωί που θα πάω σπίτι, κοιμάμαι, ξυπνώ έρχομαι δουλειά και θα φάω πάλι το επόμενο πρωί. Μια φορά την ημέρα τρώω. Εδώ θα πιώ μόνο τον καφέ μου.

Έχει κάποια μυστική συνταγή το submarine;
Τα καλά υλικά. Αρχικά τα κρέατά μου είναι κυπριακά και φρέσκα. Το burger είναι συνταγή της γυναίκας μου από το 1977, όταν κάναμε τη Four Seasons. Εξακολουθούμε να τα κάνουμε εκεί τα burgers και τα φέρνουμε στο Yellow. Σε σχέση με τα άλλα υλικά μας, το τυρί είναι Edam πολύ καλής ποιότητας (€6.30 το κιλό), τα αλλαντικά μου είναι Γρηγορίου, ενώ το ψωμί είναι συνταγή της γυναίκας μου, το οποίο μας το ψήνει φούρνος αποκλειστικά για εμάς.

Η καλύτερη εποχή για το Yellow ποια ήταν;
Από το 96 μέχρι το 2003 η πορεία ήταν διαρκώς ανοδική. Μεταξύ 1999 και 2023 η φήμη του Yellow ήταν στο top. Ήταν μια περίοδος που παρακαλούσα να ανοίξουν άλλα μαγαζιά για να φύγει κόσμος, δεν άντεχα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι τόσες ώρες συνεχόμενα εδώ. Άμα κάνεις 1300 submarine μέσα σε μια νύχτα, τα οποία θα πρέπει να τα τυλίξει ένα άτομο, έρχεται μια φάση που θα καταρρεύσει. Όπως και έγινε με μια κοπέλα μέσα στην κουζίνα. Όταν όμως μαζεύονται μπροστά από το μπαρ και φωνάζουν και θέλουν φαγητό, δεν μπορείς να τους πεις «φύγετε εσείς και θα εξυπηρετήσω 5 άτομα». Πρέπει να τους κάνεις όλους.

Πόσος κόσμος δουλεύει σήμερα και πόσοι στις καλές εποχές;
Μαζί με μένα σύνολο είμαστε έξι άτομα εδώ, συν άλλοι τέσσερις στο delivery. Παλιά τα άτομα στην κουζίνα ήταν οκτώ, συν ένας εγώ, συν τα άτομα στο delivery.

Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ να ανανεώσεις τον χώρο;
Ανακαίνιση εδώ σημαίνει τα ρίχνεις όλα και κάνεις κάτι άλλο.

Η διακόσμηση είναι ίδια από την αρχή;
Όπως το βλέπεις. Μια φορά είχε έρθει ένας Αμερικάνος αρχιτέκτονας, λίγο μετά που άνοιξα, και κάθισε και φωτογράφιζε τα stools και τα καθίσματα που βλέπεις. Προφανώς του άρεσαν.

Έχουν περάσει και διάσημοι από εδώ;
Ο Φερεντίνος ερχόταν συχνά, τότε που ήταν Κύπρο και έκανε εκπομπή στο Σίγμα. Θυμάμαι ότι παράγγελνε δύο Yellow. Επίσης, η Άννα Βίσση έχει έρθει, ο Μάρκος Παγδατής και αρκετοί Κύπριοι ηθοποιοί.

Μετάνιωσες για κάτι σε όλη αυτή την πορεία;
Όχι. Ειλικρινά το λέω, όχι. Ήταν μια επιλογή που ήρθε στην ώρα της, όταν έπρεπε να κάνω ένα επάγγελμα επικερδές. Είμαι ευχαριστημένος που ακολούθησα τούτον τον δρόμο. Τα τελευταία χρόνια είναι περιορισμένο το κέρδος, αλλά ευτυχώς η επιχείρηση εξακολουθεί να είναι βιώσιμη.

Τι κέρδισες μέσω της δουλειάς σου όλα αυτά τα χρόνια;
Φιλίες πολλές. Και εκτίμηση από τον κόσμο, πολλή εκτίμηση.