Η Ειρήνη Γεωργαλλά δοκιμάζει τα εστιατόρια της Κύπρου και καταγράφει τις εμπειρίες της.

Βρίσκεται σε μια από τις πιο προνομιακές τοποθεσίες της πρωτεύουσας, με εκπληκτική πανοραμική θέα ως το μεγαλύτερο του ατού. Το MontParnasse είναι από τα κλασσικά εστιατόρια που κουβαλούν τη στιβαρότητα της «παλιάς κοπής». Η σάλα είναι αρκετά ευρύχωρη, με στρογγυλά τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντηλα, λευκές πετσέτες σε σχήμα βεντάλιας, αναπαυτικά καθίσματα και κρεμαστά φωτιστικά. Το μόνο μειονέκτημα όσον αφορά στην ατμόσφαιρα είναι ορισμένες λεπτομέρειες που έκαναν τον χώρο να μοιάζει «κουρασμένος», όπως λεκέδες στα τζάμια ή γδαρμένα πιάτα που πρόδιδαν πόσο πολύ έχουν χρησιμοποιηθεί.

Η κουζίνα καθορίζεται ως ασιατική fusion και το μενού χωρίζεται σε τρία διαφορετικά μέρη: κινέζικο, ινδικό και ιαπωνικό. Αναπόφευκτα με αυτό τον τρόπο ο κατάλογος καταλήγει να είναι μακροσκελής και πολύπλοκος. Εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη μου επιφύλαξη όσον αφορά τη φιλοσοφία του εστιατορίου. Γιατί fusion για μένα σημαίνει σύντηξη, ανάμειξη ή αμάλγαμα γεύσεων, αρωμάτων ή τεχνικών από διαφορετικές κουζίνες σε μια συνταγή. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, οι τρείς κουζίνες διατηρούνται ξεχωριστά και δεν «επικοινωνούν» μεταξύ τους. Συνεπώς, παρόλο που βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη, λειτουργούν σε πλήρη διάσταση.

Τούτων λεχθέντων, τα πιάτα είναι στην πλειοψηφία τους καλοφτιαγμένα. Η αρωματική κριτσανιστή πάπια για παράδειγμα, είναι ένα πολύ ευχάριστο πιάτο διαχρονικής αξίας από το κινέζικο μενού.

Επίσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα φαγητά πλησιάζουν περισσότερο στην αυθεντική, παρά τη δυτικοποιημένη εκδοχή τους κι αυτό το κατατάσσω στα θετικά στοιχεία. Τέτοιο παράδειγμα είναι το “Junglee Mans” από το ινδικό μενού, ένα εξαιρετικά καυτερό πιάτο για γερά στομάχια, με σοταρισμένα κομμάτια αρνί, κόκκινες πιπεριές και καπνιστό σκόρδο.

Το ιαπωνικό μενού είναι το μικρότερο σε έκταση από τα άλλα δυο κι επικεντρώνεται στο ωμό ψάρι (sashimi, sushi, maki, uramaki, rolls κτλ). Παρόλο που δεν ξεφεύγει από τα όρια του συνηθισμένου, οι πρώτες ύλες είναι καλής ποιότητας και προσφέρονται σε τιμές “value for money”. Ξεχωρίζω ιδιαίτερα το “chasing the dragon”, ένα ρολό με τραγανιστή γαρίδα tempura, χέλι, αγγούρι, αβοκάντο και μια umami σάλτσα από χέλι.

Η λίστα κρασιών είναι ικανοποιητική σε μέγεθος, με περίπου 50 ετικέτες χαμηλής και μεσαίας τιμολόγησης, στην πλειοψηφία τους από Κύπρο και Ελλάδα, και κάποιες από Ιταλία, Γαλλία και Πορτογαλία.

Η εξυπηρέτηση είναι πολύ επιμελής και το προσωπικό ευγενικό, με εξαιρετική γνώση του μενού. Αυτό που μας χάλασε όμως, ήταν όταν γύρω στις 11 η ώρα, ενώ είχαμε τελειώσει το φαγητό και απολαμβάναμε με χαλαρή κουβέντα τις τελευταίες γουλιές απ’ το κρασί, μας ήρθε ο λογαριασμός χωρίς να τον ζητήσουμε, με την ατάκα «αν δεν σας πειράζει να με πληρώσετε γιατί θα κλείσω το ταμείο». Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο.

Για να συνοψίσω, στο MontParnasse δεν θα φας κακό φαγητό. Θα ήθελα να έβλεπα όμως ένα πραγματικό fusion μενού κι εκείνη την προσοχή στις μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες, που θα το έκαναν να ξεχωρίζει.

Βαθμολογία: 3.5/5

Για τη συγγραφή του κειμένου η επίσκεψη έγινε χωρίς γνωστοποίηση και χωρίς διαφημιστικό σκοπό. Ο λογαριασμός πληρώθηκε από την κα Γεωργαλλά.