«Δεν έχω σπίτι πίσω για να’ ρθώ, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ, δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά να περπατήσω μια Πρωτομαγιά. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.» Ακούγεται στο ηχείο η απαγγελία από μια φωνή απόκοσμη του παρελθόντος, η μικροσκοπική -μαυροφορεμένη όπως πάντα- φιγούρα του Σταύρου Ξαρχάκου εμφανίζεται στην σκηνή και το κατάμεστο από κόσμο αμφιθέατρο ξεκινάει να χειροκροτεί θερμά με δέος, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη. Αυτό ακριβώς είναι το κοινό αίσθημα που μας διακατέχει όλους τους θεατές, απέναντι σε αυτό τον άνθρωπο που έδωσε τόσα πολλά στην ελληνική μουσική γενικότερα και στην ψυχή των απανταχού Ελλήνων ειδικότερα. «Η φωνή που μόλις ακούσατε ήταν του Νίκου Γκάτσου» μας ενημερώνει και αυτόματα μας προετοιμάζει για το μεγαλείο που θα ακολουθήσει. Από εκεί και έπειτα όλα τα όργανα και οι φωνές συντονίζονται σε πλήρη αρμονία ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες του «αρχηγού» και με έναν τρόπο μαγικό κάθε νότα που απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα νομίζεις ότι περικλείει μέσα της όλη την Ελλάδα, όλο τον έρωτα, την θρησκευτικότητα, την αρχαία τραγωδία, την ολότητα του πνεύματος ενός λαού που έχει ξεριζωθεί έχει μεταναστεύσει έχει πονέσει, έχει ερωτευτεί, έχει προσευχηθεί και κάθε συναίσθημά του έχει μετουσιωθεί σε μελωδία.

«Το πρακτορείο θολό και κρύο κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές και το ταξίδι σαν άγριο φίδι γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές» απαγγέλει ο Σταυρός Ξαρχάκος, ο λυγμός και το μεγαλείο του τραγουδιού με ανατριχιάζει. «Αυτό είναι μουσική» σκέφτομαι και κοιτώντας τους θεατές μαγεμένους τριγύρω μου να παρακολουθουν σε μια συνωμοτική - καθηλωτική σιωπή αισθάνομαι βαθιά ικανοποίηση. Που υπάρχει κόσμος –σε αυτή την πεζή εποχή που όλα είναι επιφανειακά- που ξέρει να εκτιμάει το βάθος της τέχνης. Που παρ’ όλο τον εμπορικό καταιγισμό σάχλας που δέχεται από τα μίντια, σόσιαλ και μη, μπορεί να αντιληφθεί τελικά τι αξίζει, τι είναι σημαντικό και τι μπορεί να κάνει καλό στην ψυχή του. Και η αλήθεια είναι ότι στην χθεσινή συναυλία δεν πρέπει να υπήρχε άνθρωπος που έφυγε χωρίς να νιώσει ότι η ψυχή του είναι κάποια -έστω απειροελάχιστα- γραμμάρια πιο ελαφριά.

Μια σύγχρονη κομπανία, ένα άψογο «κέντημα» από διάφορες φωνές με κεντρικούς ήρωες τον Ζαχαρία Καρούνη και την Ηρώ Σαΐα υπό την καθοδήγηση του μαέστρου που παρεμπιπτόντως τραγούδησε και ο ίδιος, έφεραν στ’ αυτιά μας ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Η μοναδική γυναικεία φωνή, της Ηρώς, αναδυόταν όπως και όταν έπρεπε και ξεχώριζε σαν δροσερή ήρεμη πηγή ανάμεσα στις χειμαρρώδεις αντρικές φωνές που άλλαζαν μαζί με κάθε καινούργιο τραγούδι που ακουγόταν.

Χθες το βράδυ, στο Αμφιθέατρο σχολής τυφλών, οι εμβληματικές μελωδίες του θρυλικού "Ρεμπέτικου" του Σταύρου Ξαρχάκου μας θύμισαν πως ή τέχνη είναι σαν το καλό κρασί που όσο παλιώνει τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η αξία του. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που 41 χρόνια μετά παρέμεινε σύγχρονο και ριζωμένο στις καρδιές καταφέρνοντας με ένα μεγαλειώδη τρόπο να εκφράσει τα μύχια της ψυχής μας.

Κύριε Ξαρχάκο σ' ευχαριστούμε για όσα χάρισες στην ελληνική μουσική, σε ευχαριστούμε για χθες για σήμερα για αύριο και για πάντα.

Η ιστορία:

Ήταν το 1983 όταν o Κώστας Φέρρης σκηνοθέτησε και παρουσίασε, σε σενάριο του ίδιου και της Σωτηρίας Λεονάρδου, την ταινία «Ρεμπέτικο», μια ταινία ορόσημο, η οποία με αφορμή την πορεία μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου (υπονοείται η Μαρίκα Νίνου), κατέγραψε την Ελλάδα του μεσοπολέμου, τα ρεμπέτικα, τη ζωή των καλλιτεχνών, τη ζωή στα προσφυγικά.
Για τις ανάγκες της ταινίας ο Σταύρος Ξαρχάκος δημιούργησε νέα τραγούδια φτιαγμένα με παλιά συνταγή που έδιναν την αίσθηση ότι πρόκειται για παλιά ρεμπέτικα.

Ο δίσκος ''Ρεμπέτικο'' από τότε γνώρισε πολλές επανακυκλοφορίες και τεράστια αποδοχή, πούλησε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα και έδωσε νέα ώθηση στο ρεμπέτικο.

Τα τραγούδια «Καίγομαι», «Μάνα Μου Ελλάς», «Το Δίχτυ», «Το Πρακτορείο», «Στου Θώμα», «Στης Πίκρας Τα Ξερόνησα», «Μπουρνοβολιά», «Στην Αμφιάλη», γνώρισαν ευρύτατη αποδοχή, κηρύχτηκαν διαχρονικά και έγραψαν τη δική τους αυτόνομη ιστορία. Από τότε μέχρι σήμερα άλλωστε τα έχουμε ακούσει σε άπειρες διασκευές και εκδοχές, από καλλιτέχνες όλων των ειδών, Έλληνες και όχι μόνο.

Το ρεμπέτικο θα παρουσιαστεί σήμερα το βράδυ στην Λεμεσό Πληροφορίες ΕΔΩ

 Χορηγοί επικοινωνίας: Love fm 100.7, H Kαθημερινή,  Wiz Guide