Του Ανδρέα Μαλάη

Κλασική συνταγή ταινίας τρόμου: μονογονεϊκή οικογένεια (μάνα και γιος) μετακομίζει σε απομονωμένο σπίτι στο δάσος. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι το σπίτι «στοιχειωμένο» αλλά το δάσος και, πιο συγκεκριμένα μια τρύπα στο έδαφος που για λόγους σεβασμού προς το «αντιspoiler» σινεφίλ κοινό με υποχρεώνει καταδικαστικά σε σιωπή.

 Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή: η Σάρα μετακομίζει με τον ανήλικο γιο της Κρις σε ένα χωριό της ιρλανδικής επαρχίας μετά το διαζύγιό της για να κάνει – κλασικά – μια νέα αρχή. Οι κάτοικοι του χωριού την υποδέχονται ένθερμα, εκτός από τη Νορίν Μπράντι, η οποία και σκοτεινό παρελθόν έχει και παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά, αφού προσπαθεί να πείσει τη Σάρα πως ο Κρις δεν είναι ο γιος της.

Ο Λι Κρόνιν στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο – υπογράφει και το σενάριο – κατορθώνει με σχετική ευχέρεια να ενσωματώσει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μια επιτυχημένη ταινία τρόμου, η οποία με σχετικά ήπιο τρόπο και σχεδόν νεφελώδη ως προς την εξέλιξη της πλοκής μάς εισάγει βαθμιαία στην υπόθεση. Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης με τη συγκεκριμένη πρόταση εμπιστεύεται ίσως σε υπερβολικό βαθμό το κοινό του, καθώς το δράμα περνά από το δέσιμο στη λύση του εντελώς ανεπαίσθητα και με τρόπο που μάς υποχρεώνει να γυρίσουμε πίσω και να αναζητήσουμε εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που «φυτεύτηκαν» τόσο καλά στην πλοκή – ω! της ειρωνείας - και αποτελούσαν δείκτες που έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Αν κάπου το πράγμα χωλαίνει είναι, δυστυχώς, στην κορύφωσή του, καθώς το αργό και βασανιστικό σύρσιμο της Σάρας αποκλιμακώνει την αγωνία μας στο σημείο εκείνο που είμαστε πρόθυμοι να γκαζώσουμε για την τελική ευθεία. Η ατμόσφαιρα είναι εκεί, το υλικό είναι πρόσφορο, η πλοκή, ωστόσο, πάσχει από ένα «παραλίγο» που δεν είδαμε ποτέ και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μας έλειψε.

Οι σκόπιμες ασάφειες και οι αναφορές στην εκλογικευτική προσπάθεια της Σάρας για όλο αυτό που συμβαίνει παρέχουν εύφορο έδαφος προς όσους επιθυμούν να θεωρήσουν την ταινία μέσα ένα πιο συμβολικό πρίσμα, με αναφορά στους υπαρκτούς κινδύνους δηλαδή που μπορούν να διαβρώσουν τον πιο ισχυρό – σχεδόν υπαρξιακό – δεσμό των ανθρώπων, αυτόν της μητρικής αγάπης και να αναδείξουν έτσι και τη δύναμή του.