Του Ανδρέα Μαλάη

Ο Brad Anderson (Τranssiberian, 2008) παρουσιάζει το «Βeirut», ένα πολιτικό δράμα τοποθετημένο στη Βηρυτό του 1972 με πρωταγωνιστές τον… «mad man» Jon Hamm και τη σαγηνευτικά καθηλωτική Rosamund Pike (Gone Girl, 2014), σε σενάριο Tony Gilroy (Μichael Clayton, 2007).

Ο Mason Skiles (Jon Hamm) εργάζεται ως διλωμάτης στη Βηρυτό, όπου, παντρεμένος με τη Νάντια, αναλαμβάνει την κηδεμονία του Καρίμ, ενός 13χρονου Παλαιστινίου. Όταν η CIA ζητά να ανακρίνει τον Καρίμ για τη δράση του καταζητούμενου μεγαλύτερου αδελφού του, τα πράγματα θα πάρουν μια αναπάντεχη τροπή που θα καθορίσει τη ζωή του πρωταγωνιστή. Δέκα χρόνια μετά κι αφού ο Skiles αποσύρεται από τη διπλωματία, καλείται να αναλάβει τις διαπραγματεύσεις για μια υπόθεση απαγωγής στη Βηρυτό, έχοντας στο πλευρό του τη Sandy Crowder (Rosamund Pike).

Πρόκειται για ένα πολιτικό δράμα, που μας εισάγει με έναν πολύ απλό και «εκπαιδευτικό» τρόπο στην ταραγμένη πολιτική κατάσταση της περιοχής, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, γεγονός που βοηθά ακόμη και τον πιο ανυποψίαστο θεατή να παρακολουθήσει την πλοκή με ευκολία. Το σενάριο, εύστοχα θα έλεγα, επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στις διαπροσωπικές σχέσεις των ηρώων παρά σε μια «ντοκιμαντεριστική» καταγραφή του εμφυλίου και των συνεπειών του και το ιστορικό πλαίσιο είναι παρόν εκεί που χρειάζεται, με στιγμές που περιβάλλουν με αληθοφάνεια μια, κατά τα άλλα, κλασική ταινία ομηρίας.

Το παράδοξα ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας, όμως, έγκειται κυρίως στην ιστορική της τοποθέτηση, καθώς ο σεναριογράφος, σχεδόν ανεπαίσθητα, εκμεταλλεύεται γόνιμα την κατάσταση στην περιοχή για να δομήσει μια πλοκή με όλα εκείνα τα συστατικά που την καθιστούν εν τέλει ιδιαίτερη: μια υπόθεση απαγωγής καταλήγει να αναδείξει με απόλυτη αληθοφάνεια και φυσικότητα τη μετεμφυλιακή περίοδο στον Λίβανο, που δεν μένει στην επιφάνεια – με μια μονοδιάστατη προπαγανδιστική παρουσίαση της κατάστασης- αλλά θίγει τα κακώς έχοντα σε κάθε «στρατόπεδο». Η συνταγή, βέβαια, παραμένει η γνωστή, ασφαλής και επιτυχημένη:
(α) ο ήρωας έχει να αντιπαλέψει ενάντια σε εσωτερικές (αλκοολισμός) και εξωτερικές δυνάμεις και υποψίες που κινούνται πανταχόθεν υπόγεια εναντίον του
(β) η Rosamund Pike (σε ένα εύστοχο αυτοαναφορικό σχόλιο της ταινίας) προσδίδει μια ευχάριστη – απαραίτητη σε ένα μουντό ανδροκρατούμενο σενάριο – πινελιά και
(γ) τον ρυθμό της πλοκής κρατούν σε εγρήγορση τα χρονοδιαγράμματα των απαγωγέων (φόρμουλα βολική και επιτυχημένη).

Δεν μας έπεισε, ωστόσο, η τόσο «εύκολη» αποδέσμευση του ήρωα από το πάθος του ούτε η ευκολία με την οποία ορισμένα… «παραλίγο» της πλοκής σώζονται βολικά την τελευταία στιγμή. Εξάλλου, παραμένει υπό συζήτηση ο προβληματισμός κατά πόσον μια πρόσφατη και ταραγμένη περίοδος στον Λίβανο – που δεν έχει, ακόμη και σήμερα, εκτονωθεί - θα μπορούσε να αποτελέσει αψήφιστα υλικό για μια, κατά τα άλλα, κλασική χολιγουντιανή περιπέτεια.

Αξίζει; Ναι! Εάν σας «ψήνει» το… σοβαροφανές, «ψαγμένο» Χόλιγουντ που «βολεύει» – επιτυχημένα- τα κλισέ συστατικά μιας κλασικής περιπέτειας στην κατάσταση που επικρατούσε στη Βηρυτό την περίοδο του εμφυλίου.

Καλή θέαση!