Της Αργυρώς Τουμάζου

Επανήλθαν οι Fly theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer) μετά την περσινή τους συγκινητική παράσταση Αγγελική, ανεβάζοντας την πρόκληση και τον πήχη. Σωματικό θέατρο και πολυμέσα, διαλογικά και άρρηκτα πλεγμένα, παρουσιάζουν ένα εντυπωσιακό ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο ζωής και έργου της γνωστής Μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo.

Δικά της πρωτότυπα γραπτά αλλά κι αποσπάσματα  βιβλίων που γράφτηκαν γι’ αυτήν, ακόμα και ποίημα της Κ. Δημουλά, επιστράτευσαν επιδέξια οι Κατερίνα Δαμβόγλου και Μιράντα Βατικιώτη που ανέλαβαν τη διασκευή/δραματουργία. Συνεπαρμένες προφανώς από τον πολυτάραχο βίο και πολιτεία της ζωγράφου, μάς αφηγούνται χρονολογικά και γραμμικά όλη τη ζωή της, σαν μια παραστατική, περιληπτική βιογραφία. Παρότι μακρηγορούν λίγο σε κάποια σημεία, ο μονόλογος έχει γρήγορες εναλλαγές, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ακόμα και πειράγματα μεταξύ συνδημιουργών επί σκηνής.

Η Δαμβόγλου, η οποία ερμηνεύει γοητευτικά, εύπλαστα και δυναμικά, βγαίνει ντυμένη σαν λευκό πανί, μονάχα με το χαρακτηριστικό κτένισμα, φρύδι, χέρι και τσιγάρο. Πάνω της, γύρω της, μαζί της παρουσιάζονται και συνδιαλέγονται σε τέλειο συγχρονισμό προβολές, ζωντανό animation, ήχοι και video art διά χειρός Robin Beer, όλα ευρηματικά εμπνευσμένα και καλαίσθητα. Οι αμέτρητες εναλλαγές τους μάς παρασέρνουν σε ένα καταιγιστικό σύμπαν χρωμάτων, αφήγησης και απεικόνισης της Φρίντας και του κόσμου της, όπου πότε μιλάει η ίδια σε ποταμούς ψυχικής κραυγής, πότε οι άλλοι, πότε η αφηγήτριά της.  

Παρελαύνουν πολλά επεισόδια από τη ζωή της, η ατυχία της υγείας της, ο έρωτας και γάμος της με τον φημισμένο ζωγράφο Diego Rivera, η γνωριμία και σχέση της με τον Τρότσκι (τον οποίο αποκαλεί και «τράγο» ενώ ο Beer τού αποδίδει τραγο-πορτρέτο), τα ταξίδια της σε Αμερική και Παρίσι, και διάφορα άλλα, τόσο απολαυστικά όσο και ουσιαστικά. Το ζωγραφικό της έργο παρουσιάζεται δειγματοληπτικά ενώ η παράσταση εστιάζει στην ανάδειξη του ψυχικού σθένους της ζωγράφου και του ελεύθερου πνεύματός της που προσπερνούν την ακινησία και αναπηρία της, με επιφανειακές νύξεις για τη σύγχρονη εμπορική εκμετάλλευση της εικόνας της, ή τις φεμινιστικές και πολιτικές διαστάσεις της.

Κι ενώ οι δύο περφόρμερ ξεδιπλώνουν πραγματικά θαυμαστές δεξιότητες σε ένα απρόβλεπτο και καινοτόμο παραστατικό κατασκεύασμα, καταγράφω ως προσωπικούς ενδοιασμούς τη συνεχή χρήση της ισπανίζουσας προφοράς, που έδινε μεν μια αίσθηση εξωτικού Μεξικού αλλά έθετε ένα επιπλέον κόσκινο στην ερμηνεία. Μού έλειψαν, επίσης, μια ξεκάθαρη κορύφωση στο χειμαρρώδες θέαμα και μια ουσιαστικότερη συγκινησιακή φόρτιση.