Toυ Ανδρέα Μαλάη

Η ταινία αποτελεί σημαντικό εγχειρίδιο για το πώς να χαραμίσεις ένα all-star cast στη μεγαλύτερη  -υποτίθεται- ληστεία του αιώνα. O Gary Gross («Hunger Games») σκηνοθετεί ένα cast ηθοποιών πρώτης διαλογής και μαζί με την Olivia Milch γράφει ίσως την πιο αναμενόμενη ταινία του φετινού καλοκαιριού. Η Cate Blanchett («Blue Jasmine», «Carol»), η Sandra Bullock («Βlind Side»), η Αnne Hathaway («The Devil wears Prada»), η Sarah Paulson («12 years a slave»), η Helena Bonham Carter («The King’s speech»), η Mindy Kaling και η… Rihanna ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια ληστεία με απόλυτα γυναικείο άρωμα, στα χνάρια ενός επιτυχημένου franchise που μετρά ήδη τρεις επιτυχημένες ταινίες, από το απόλυτο box office hit «Οcean’s eleven» του 2001 μέχρι το «Οcean’s Thirteen» του 2007, του Steven Soderbergh. Μια δεκαετία αργότερα, το franchise επιστρέφει με τον ίδιο παραγωγό, ως αποτέλεσμα της ολοένα αυξανόμενης τάσης που θέλει το Hollywood να ανακυκλώνει θεματικές του παρελθόντος με ανανεωμένο καστ και ενίοτε εκσυγχρονισμένο περιτύλιγμα. Βασικό παράλληλο το λανσάρισμα ενός από τα πιο εμβληματικά franchise των 80s, Ghostbusters, που αποκτώντας ένα καθαρά γυναικείο άρωμα επανήλθε το 2016 με τη Μelissa McCarthy στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

H Debbie Ocean (Sandra Bullock), αδελφή του Danny Ocean (George Clooney), όταν αποφυλακίζεται, αποφασίζει να συγκεντρώσει μια ομάδα επίλεκτων γυναικών, για να διεξαγάγει τη ληστεία του αιώνα, στο ετήσιο Met Gala της Νέας Υόρκης. Φαίνεται, ωστόσο, πως εκτός από την τοποθέτηση της πλοκής στο Met Gala, όλα τα άλλα στερούνται έμπνευσης. Οι διάλογοι είναι στοιχειωδώς διεκπεραιωτικοί έως τετριμμένοι, ενώ τα πάντα μοιάζουν να κινούνται αβίαστα προς τη σωστή κατεύθυνση, γεγονός που δυσκολεύει την πλοκή να «γεννήσει» πιο έξυπνα… κόλπα. Δυστυχώς, ένα υπερ-ταλαντούχο καστ «χαντακώνεται» στην προχειρότητα ενός σεναρίου που δεν συνιστά επουδενί υποκριτική πρόκληση, ενώ τα κωμικά στοιχεία περισσότερο προκαλούν αμηχανία, παρά προσδίδουν μια ευχάριστη νότα, σε μια ούτως ή άλλως εν γένει χαλαρής διάθεσης υπόθεση. Η Sandra Bullock και η Cate Blanchett δεν «επικοινωνούν» ουσιαστικά ποτέ, και, από τη στιγμή που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του καστ, τόσο εκτός κινηματογραφικής σύμβασης (ως οι μεγαλύτερες σταρ που πρωταγωνιστούν) όσο και εσωτερικά (ως παλιές «partners in crime») η ομάδα μοιάζει να μην ενώνεται ουσιαστικά ποτέ, αδυναμία που πιστώνεται κυρίως στη σεναριακή διευθέτηση. Η Anne Hathaway αποτελεί – ευτυχώς και ανέλπιστα – μια ευχάριστη νότα, που, όμως, δεν μπορεί να λειτουργήσει οργανικά, καθώς καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου παραμένει – ανεξήγητα – στο σκοτάδι.

Τα πάντα μένουν στην επιφάνεια, μια ομολογουμένως λαμπερή επιφάνεια, και καθώς η πλοκή προχωρά δεν αντιλαμβάνεσαι σε ποια φάση της ληστείας θα επενδυθεί ο περισσότερος δραματικός χρόνος: στην επιστράτευση της ομάδας και την προετοιμασία του εγκλήματος, στη διαδικασία της ληστείας ή στην μετέπειτα διερεύνησή της. Τελικά, η πλοκή στέκεται με αμηχανία και στις τρεις φάσεις της ληστείας, γεγονός που αναπόφευκτα τής στερεί τη δυνατότητα να επενδύσει με ουσία στους χαρακτήρες ή στις λεπτομέρειες που πιθανώς να προσέδιδαν κάποιο ενδιαφέρον.

Εξάλλου, η γραμμική αφήγηση δεν δημιουργεί καμία προσδοκία για ανατροπές, κι από τη στιγμή που όλα λειτουργούν βολικά προς όφελος της ληστείας, από ένα σημείο κι έπειτα, παρακολουθούμε ένα καλοστημένο (τεχνικά) κόλπο, που στο τέλος δεν μας νοιάζει κιόλας πού θα καταλήξει. Η λύση των προβλημάτων προκύπτει σχεδόν ταυτόχρονα αμά τη γενέσει τους και κανένα απολύτως σημείο της υπόθεσης δεν αποτελεί πρόκληση για τη… δαιμόνια Debbie Ocean. Oι σεναριογράφοι αυτο-εγκλωβίστηκαν στη δική τους σύμβαση που ήθελε την Debbie να έχει σκεφτεί τα πάντα – κάθε μικρή λεπτομέρεια και παρέκβαση από το αρχικό σχέδιο – κατά τη διάρκεια της πενταετούς της φυλάκισης. Παραμένοντας, λοιπόν, πιστοί σε αυτή τη σύμβαση, δυστυχώς, θυσίασαν τους πιο ενδιαφέροντες «σπόρους» περιπέτειας, δημιουργώντας μια άνευρη, άνοστη και άοσμη ταινία με αρκετά κενά, που αναλώνει ένα πρώτης διαλογής καστ σε διεκπεραιωτικές σκηνές. Εάν σας αρέσει το Met Gala ως θεσμός, αν είστε φαν της Bullock (κι όχι της Blanchett που αδικείται σε ένα αδιάφορο καλούπι!) κι αν ψάχνετε κάτι πολύ χαλαρό τότε ίσως βρείτε κάποιο ενδιαφέρον.