Loading...
«Ο πιο ενδιαφέρον τρόπος για να ξεκινήσει αυτό το άρθρο είναι με όλα όσα μας αποκάλεσαν φέτος. Μας είπαν σατανιστές, ναρκομανείς, κιλλίντζιηρους, χασικλήδες, ανυπόλητους… Αυτά θυμάμαι τώρα, αλλά σίγουρα υπάρχουν ακόμα 4-5 χαρακτηρισμοί που τους ξεχνώ. Και τα ακούσαμε μάλιστα από πολύ κόσμο, τόσο από τα social media όσο και από τις περιοχές και τα υψόμετρα που θα πηγαίναμε αρχικά για το φεστιβάλ, ειδικά το σατανιστές και το ναρκομανείς! Επίσης, ακούσαμε ότι είμαστε αυτοί που μολύνουμε τα άγια εδάφη που περπάτησαν οι άγιοι πατέρες μας».
Ο Κωνσταντίνος Κυπριανού, ως βασικότατος παίχτης στο κομμάτι της διοργάνωσης, αυτές τις μέρες πηγαινοέρχεται στα Λεύκαρα για το Afrobanana Festival, το οποίο θα διοργανωθεί στο χωριό μεταξύ 13 και 16 Ιουλίου. Όλα αυτά τα χρόνια που διοργανώνεται το φεστιβάλ έχουμε μιλήσει αρκετές φορές, με την πρώτη πρώτη συνάντησή μας να γίνεται το 2011, στα πρώιμα στάδια του φεστιβάλ, λίγο πριν την πρώτη διοργάνωση, στο κέντρο Picadilly, στην αυλή του σπιτιού του παππού του, στους Αγίους Τριμιθιάς. Δώδεκα χρόνια και δέκα διοργανώσεις μετά (φέτος θα είναι η εντέκατη) και ενώ έχει δημιουργηθεί μεγάλο σούσουρο φέτος μετά την απόρριψη, τις αντιδράσεις και τις δύο αλλαγές location, του ζητώ να τα πούμε ξανά λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ. Φέτος, θέλω κυρίως να ακούσω την άποψή του, σε σχέση με το γιατί υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν έχει κατανοήσει πόσο σημαντικό είναι σε πολιτιστικό επίπεδο το Afrobanana Festival, το οποίο μεταξύ άλλων μάς δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε στην Κύπρο καλλιτέχνες και συγκροτήματα που παίζουν στα πιο σημαντικά φεστιβάλ στον κόσμο.
Αν κάποιος ψάχνει λόγους να δαιμονοποιήσει κάτι, θα βρει πολλούς τρόπους να το κάνει. Αυτό συνέβη τώρα και στο Δάλι. Ο μίζερος κόσμος πιστεύω ότι πάντα θα βρει κάτι αρνητικό να πει. Σε σχέση τέλος με τα ναρκωτικά, να πω ότι, ως φεστιβάλ, είμαστε οι πρώτοι στην Κύπρο που συνεργαζόμαστε με την Αρχή Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Κύπρου.
«Η πιο έντονη μνήμη που έχω από το πρώτο φεστιβάλ, που έγινε το 2011 στην αυλή του σπιτιού του παππού μου, είναι η αφέλεια, ο αυθορμητισμός και σίγουρα η προσήλωση στον στόχο μας ως φεστιβάλ, παρά οποιαδήποτε έγνοια. Θυμάμαι πόσο πιο ανέμελα και ρομαντικά ήτανε στην αρχή τα πράγματα σε σχέση με την πικρή πραγματικότητα που ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε πλέον.
Θυμάμαι φυσικά και το λεωφορείο που έφτασε από τη Λεμεσό τα ξημερώματα. Είχαμε συμφωνία ότι το Sousami θα κλείσει στη 1.30 και θα μπουν όλοι μέσα στο λεωφορείο για να έρθουν από τη Λεμεσό. Θυμάμαι ότι ο Γιώργος Σίσαμος, τότε ιδιοκτήτης του μαγαζιού, είχε ζωγραφίσει πάνω σε όλους έναν σταυρό, έτσι ώστε να τους ξεχωρίζουμε. Προφανώς παίχτηκε after party μέσα στο λεωφορείο και ο οδηγός χάθηκε, οπότε κατέβηκαν στις 5.00 αφότου είχε τελειώσει το φεστιβάλ. Πρόλαβαν μόνο 25 λεπτά. Ο οδηγός είχε εκνευριστεί και τους άφησε εκεί, ενώ ο κόσμος βρέθηκε τελικά σε ένα after party μέσα στους Αγίους Τριμιθιάς, που ούτε κι εμείς δεν γνωρίζαμε πού ήταν.
Στον χώρο που θα κάνουμε φέτος το φεστιβάλ, μέσα στο κοινοτικό γήπεδο, έχει παίξει και ο Χατζιδάκις πριν κάποια χρόνια, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Λευκάρων, το οποίο φέτος κλείνει 43 χρόνια.
Από τις μέρες πριν το φεστιβάλ, θυμάμαι τις πολλές συζητήσεις, αλλά και ότι η ιδέα προέκυψε πολύ αυθόρμητα. Ούτε καν το καταλάβαμε πώς βγήκε. Πλέον πιστεύω ότι για κάποια πράγματα οι λεπτομέρειές τους διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ο κόσμος γύρω. Αν θυμάσαι, επειδή είχαμε μιλήσει ξανά και τότε, η ιδέα για το πρώτο ξεκίνησε ως ένα αποχαιρετιστήριο δικό μου πάρτι, αφού θα έφευγα από την Κύπρο. Και τελικά κατέληξε σε φεστιβάλ. Είμαι πολύ εξωστρεφής άνθρωπος και ο τρόπος που γενικά χτίζω ιδέες -μιας και δεν πιστεύω ότι οι ιδέες ανήκουν σε μένα- είναι ότι πάντα τις συζητώ και αυτές εξελίσσονται με τον κόσμο γύρω μου. Άρα, ήταν η εξέλιξη μιας συλλογικής ιδέας, για την οποία εν τέλει μπορεί να συνεργάστηκα με περισσότερα με 100 άτομα. Στο πρώτο, ούτε καν η Μάρθα (σ.σ. Γεωργίου, συνδιοργανώτρια) δεν ήξερε τι έκανα. Όταν είχες γράψει τότε το άρθρο, το πρώτο ουσιαστικά που βγήκε για το φεστιβάλ, είχε μπει ήδη σοβαρά το νερό στο αυλάκι. Είχα βρει έναν πολύ καλό γραφίστα, το line up είχε μεγαλώσει, βρήκα κάποιους καλλιτέχνες, έγινε το πρώτο μας γλυπτό, βρήκα τον πρώτο χορηγό, είχε κλείσει ήδη το deadline. Ξεκάθαρα, το φεστιβάλ ήταν μια συλλογική προσπάθεια που αντικατόπτριζε τις ανάγκες της εποχής, στη δική μας εναλλακτική σκηνή. Δηλαδή, μια πιο ποιοτική σκηνή, πέρα από το ροκ, την house και την techno, που ήταν τα cheesy RnB της εποχής. Αντικατόπτριζε ξεκάθαρα την εναλλακτική μουσική, το design, την αρχιτεκτονική και την ιδέα της κοινότητας. Αν θυμάσαι, τότε είχαμε κάνει και ένα site campaign που ήταν το ‘Welcome to the Afrobanana Republic’. Είχαμε πιάσει τον Τζόναθαν της New Division, του βάλαμε μια περούκα και τον ποστάραμε. Τον Σίσαμο το ίδιο. Άτομα δηλαδή που αντιπροσώπευαν τη σκηνή και υποστήριξαν αυτό το πράγμα. Είχαμε γενικά υποστήριξη από όλα τα εναλλακτικά bar της εποχής. Και τελειώνει το πρώτο φεστιβάλ και μιάμιση βδομάδα μετά φεύγω για σπουδές. Αλλά συνέχισα και το έκανα, ως φοιτητής πλέον.
Η απαξίωση που νοιώσαμε από τον νυν Έπαρχο Λάρνακας και η συμπεριφορά του ήταν αρκετά απαίσια. Μετά, υπήρξε η παρέμβαση από το Σταυροβούνι, για την οποία μίλησα δημόσια. Μάλλον αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος για την ακύρωση.
Έντεκα διοργανώσεις μετά, τα highlights που γυροφέρνουν στο μυαλό μου είναι η σίγουρα η ηλεκτρονική σκηνή στο Γέρι, μέσα στο Δάσος Αθαλάσσας, που είχαν έρθει όλοι οι DJs και έπαιξαν δωρεάν (Mr. Ties, Ed Davenport και άλλα τεράστια ονόματα). Μαζί και με εκείνο το live installation που είχαμε κάνει με τον Αλέξανδρο Παπαγεωργίου, όλο αυτό το πράγμα χαράκτηκε στη μνήμη όλων μας. Θα έλεγα επίσης τους Jungle by Night, το 2016, στον Κόρνο. Έχω βίντεο με κόσμο που κλαίει από την εμπειρία που ζούσε εκείνο το βράδυ. Θα έλεγα σίγουρα και για την πρώτη εμφάνιση των Balaphonics, το 2015.
Το φεστιβάλ το δέχτηκε περισσότερο ο κόσμος πριν την πανδημία παρά μετά. Άρα, αυτό που ζούμε τώρα είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, που πάλι αντικατοπτρίζει τη γενικότερη κατάσταση στην κοινωνία μας. Δεν το πήρα καθόλου προσωπικά αυτό που συνέβη στο Δάλι, γιατί σήμερα βλέπω και νιώθω πολύ μεγαλύτερο συντηρητισμό στην κοινωνία μας παρά πριν τον covid. Εδώ να πω πως είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η έννοια της λέξης συντηρητικός, conservative. Ζήσαμε κάτι πολύ πρωτόγνωρο, αλλά και κοινωνικές συμπεριφορές και εξάρσεις που έμοιαζαν κάπως εξωγήινες. Ο συντηρητισμός ξεκάθαρα στην ιστορία της ανθρωπότητας έρχεται να συντηρήσει αυτό που τη δεδομένη στιγμή γνωρίζει ως ανθρωπότητα. Ο συντηρητικός άνθρωπος έρχεται να συντηρήσει τα ήθη και τα έθιμά του. Ζήσαμε και ζούμε ακραίες καταστάσεις, το over political correctness, τα ακραία φυσικά φαινόμενα, ακραίες συμπεριφορές, ζήσαμε το Καπιτώλιο, ζούμε τους QAnon. Οι συνωμοσιολόγοι ζουν ανάμεσά μας και πιστεύω πως αυτό είναι η αντίδρασή μας απέναντί τους. Δεν είναι ότι δεν είχαμε πρόβλημα τόσα χρόνια, αλλά αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα και η κοινωνία αντιδρά.
Πώς να εξηγήσω απλά αυτό το πράγμα σε κάποιον που δεν ήρθε ξανά; Θα πεις απλώς είναι μια συναυλία, ενώ μέσα στο φεστιβάλ, το οποίο διαρκεί πολλές μέρες, υπάρχουν και κάποιοι καλλιτέχνες. Αυτός που δεν το κατανοεί θα σου πει στάνταρτ: «Χασισωμένοι;».
Το άτομο που έρχεται στο φεστιβάλ το κατανοεί επειδή ήρθε και το έζησε. Δεν είναι τόσο ευνόητο για να κάτσω να εξηγήσω τι είναι αυτό το πράγμα. Μια απλή απάντηση θα μπορούσε να είναι πως πρόκειται για ένα φεστιβάλ μουσικής και τέχνης. Στην ουσία λειτουργεί σαν μια πλατφόρμα, όπου διάφοροι δημιουργοί μπορούν να δημιουργήσουν πιο διαδραστικά εκθέματα, σε συνδυασμό με τις χρήσεις που έχει μια κοινότητα: ταχυδρομείο, εφημερίδα, ραδιόφωνο κλπ. Και όλο αυτό, σε συνδυασμό με μια γιορτή που έρχεται μέσω της μουσικής. Άρα η μουσική είναι η γιορτή. Πώς να εξηγήσω απλά αυτό το πράγμα σε κάποιον που δεν ήρθε ξανά; Θα πεις απλώς είναι μια συναυλία, ενώ μέσα στο φεστιβάλ, το οποίο διαρκεί πολλές μέρες, υπάρχουν και κάποιοι καλλιτέχνες. Αυτός που δεν το κατανοεί θα σου πει στάνταρτ: «Χασισωμένοι;». Η δαιμονοποίηση στην Κύπρο, για κάποιο λόγο, ταυτίζεται με το χασίσι.
Σε σχέση με τις πιο διαδεδομένες προκαταλήψεις/στερεότυπα που αφορού το φεστιβάλ, νούμερο ένα είναι η δαιμονοποίηση της ηλεκτρονικής μουσικής. Οτιδήποτε είναι ηλεκτρονικό, στην Κύπρο είναι ταυτισμένο με τα ναρκωτικά, ξεκάθαρα. Υπάρχει η δαιμονοποίηση για κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Πάλι μιλάμε για συντηρητισμό. Φυσικά, μπορεί να έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης που ακόμα ο κόσμος δεν κατάλαβε τι κάνουμε. Το προσπαθούμε πάντως πάρα πολύ. Γι’ αυτό και σε κάθε μας διαφήμιση θα μας δεις να λέμε για μουσική, τέχνη, εργαστήρια για παιδιά, ευεξία… Η δεύτερη δαιμονοποίηση αφορά στο όνομα του φεστιβάλ και αυτό είναι πολύ άδικο. Είμαστε οι πρώτοι που προωθήσαμε την afro κουλτούρα, τη γενέτειρα δηλαδή κάθε είδους χορευτικής μουσικής -τη ροκ εν ρολ, τη funk, τη disco, την afrobeat, την techno. Σε ότι αφορά στο aspect της μπανάνας, παρόλο που το θεωρούμε πάντα ένα πολύ δυνατό αντικείμενο, ειδικά στο κομμάτι του marketing, μπορεί κάποιος αν έχει πονηρό μυαλό να πει ότι είναι πολύ ατυχές. Αν κάποιος ψάχνει λόγους να δαιμονοποιήσει κάτι, θα βρει πολλούς τρόπους να το κάνει. Αυτό συνέβη τώρα και στο Δάλι. Ο μίζερος κόσμος πιστεύω ότι πάντα θα βρει κάτι αρνητικό να πει. Σε σχέση τέλος με τα ναρκωτικά, να πω ότι, ως φεστιβάλ, είμαστε οι πρώτοι στην Κύπρο που συνεργαζόμαστε με την Αρχή Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Κύπρου. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Η κυβέρνηση έχει μηδενίσει το budget της στην Αρχή, τη στιγμή που το Afrobanana δίνει περισσότερα λεφτά για τέτοια προγράμματα.
Ξεκάθαρα, το φεστιβάλ ήταν μια συλλογική προσπάθεια που αντικατόπτριζε τις ανάγκες της εποχής, στη δική μας εναλλακτική σκηνή. Δηλαδή, μια πιο ποιοτική σκηνή, πέρα από το ροκ, την house και την techno, που ήταν τα cheesy RnB της εποχής. Αντικατόπτριζε ξεκάθαρα την εναλλακτική μουσική, το design, την αρχιτεκτονική και την ιδέα της κοινότητας.
Φεστιβάλ όπως το Afrobanana έβαλαν την Κύπρο στον χάρτη των μεγάλων φεστιβάλ και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το πούμε με βάση τα μηνύματα που παίρνουμε. Όταν είχαμε πάει στο Βερολίνο, για παράδειγμα, για το Womex (World Music Expo), που γίνεται κάθε δύο χρόνια σε διαφορετική χώρα, μας είχε καλέσει ο διευθυντής και με μεγάλη απορία μάς ρώτησε να του πούμε ‘πώς επιβιώνει ένα φεστιβάλ World Music στην Κύπρο, με ένα τέτοιο line up’. Δύσκολα, του λέμε. Μας είπε ότι μας παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια και μας έδωσε τα εύσημα για τα line up μας. Μας ρώτησε πόσο κόσμο έχει το νησί και όταν του είπαμε ήθελε να μάθει πώς βγάζουμε το budget για ένα τέτοιο φεστιβάλ. ‘Δεν βγάλαμε ποτέ λεφτά, αλλά είναι ενθαρρυντικό που τα συγκροτήματα κάνουν χώμα τις τιμές τους για να έρθουν να κάνουν support εμάς’. Πού θέλω να καταλήξω… Ότι το support που έχουμε από τα συγκροτήματα σε όλο τον κόσμο είναι απίστευτα συγκινητικό. Σίγουρα, άτομα όπως ο Αντωνάκης (σ.σ. Αντώνης Αντωνίου) βοηθάνε πάρα πολύ, για τον λόγο ότι έχουν πάρει πολύ προσωπικά το γεγονός πως είναι σημαντικό να υπάρχει το φεστιβάλ μας. Ο Αντώνης, λόγω και των δικών του tour σε όλο τον κόσμο, έχει εικόνα και μας βοηθά σε σχέση με τα contacts πολύ δυνατών συγκροτημάτων. Και τα μπράβο από Ελλάδα είναι πολύ σημαντικά για εμάς, όπως αυτά του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ο οποίος για πολλά χρόνια (μέχρι το 2010) έκανε το Synch Festival, ίσως το καλύτερο φεστιβάλ που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Άνθρωποι όπως ο Δημήτρης θεωρούν το line up μας ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης, στο κομμάτι της World Music. Ο σεβασμός από το εξωτερικό είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ ότι σε τοπικό επίπεδο.
Φέτος, πήγαν όλα λάθος από την αρχή. Αρχικά, βρεθήκαμε απέναντι σε μια δύσκολη απόφαση για μια μακροχρόνια συνεργασία με το προσκποπείο. Χάσαμε αρκετό χρόνο εκεί, ώσπου να βρεθεί η φόρμουλα, ενώ όταν τελικά κάναμε συμφωνία μαζί τους, καταλάβαμε ότι υπήρχε απέναντι ένας Έπαρχος που δεν ήθελε να δώσει άδειες. Έχουμε μια επιστολή πάνω στην οποία δεν αναγράφεται ο λόγος γιατί μας ακυρώνει τις άδειες, παρόλο που είναι παράνομο αυτό, ενώ η αιτιολόγηση που μας έδωσε τελικά είναι πως πρόκειται για θέμα εθνικής ασφάλειας, αφού στα 700 μέτρα υπάρχει στρατόπεδο. Να θυμίσουμε ότι το φεστιβάλ έχει γίνει ξανά στο ίδιο σημείο άλλες 4 φορές, χωρίς καμία καταγγελία εναντίον μας. Ένας συνωμοσιολόγος, που παίζουν διάφοροι γύρω μας, θα σου πει ότι κάποιος συνωμοτεί εναντίον μας. Και μάλλον έτσι έγινε. Η απαξίωση που νοιώσαμε από τον νυν Έπαρχο Λάρνακας και η συμπεριφορά του ήταν αρκετά απαίσια. Μετά, υπήρξε η παρέμβαση από το Σταυροβούνι, για την οποία μίλησα δημόσια. Μάλλον αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος για την ακύρωση.
Όταν είχαμε πάει στο Βερολίνο, για παράδειγμα, για το Womex (World Music Expo), που γίνεται κάθε δύο χρόνια σε διαφορετική χώρα, μας είχε καλέσει ο διευθυντής και με μεγάλη απορία μάς ρώτησε να του πούμε ‘πώς επιβιώνει ένα φεστιβάλ World Music στην Κύπρο, με ένα τέτοιο line up’. Δύσκολα, του λέμε.
Ο πιο ενδιαφέρον τρόπος για να ξεκινήσει αυτό το άρθρο είναι με όλα όσα μας αποκάλεσαν φέτος. Μας είπαν σατανιστές, ναρκομανείς, κιλλίντζιηρους, χασικλήδες, ανυπόλητους… Αυτά θυμάμαι τώρα, αλλά σίγουρα υπάρχουν ακόμα 4-5 χαρακτηρισμοί που τους ξεχνώ. Και τα ακούσαμε μάλιστα από πολύ κόσμο, τόσο από τα social media όσο και από τις περιοχές και τα υψόμετρα που θα πηγαίναμε αρχικά για το φεστιβάλ, ειδικά το σατανιστές και το ναρκομανείς! Επίσης, ακούσαμε ότι είμαστε αυτοί που μολύνουμε τα άγια εδάφη που περπάτησαν οι άγιοι πατέρες μας. Και αυτά όλα για μια ομάδα που την απαρτίζουμε εγώ, η Μάρθα, ο εξαιρετικός Σκαλιώτης Γιώργος Αντωνίου, η αρχιτέκτονας Μαρίνα Ιερίδου, που τελείωσε Interactive Design στο UCL, η Άννα Δαμασκηνού… Άτομα που θα δεις μέσα στον δρόμο και θα νιώσεις την ανάγκη να τους αγκαλιάσεις. Παιδιά που θέλουν να κάνουν κάτι σε τούτη τη χώρα. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι έδωσαν αυτά τα επίθετα στην ομάδα μου. Απογοητεύομαι όταν σκέφτομαι πως έδωσαν τέτοιους χαρακτηρισμούς σε άτομα όπως η Μαρίνα, η οποία είναι μόλις 25. Εμείς τους φέραμε στην ομάδα επειδή τους είδαμε και τους καμαρώσαμε για τα πράγματα που έχουν κάνει στο εξωτερικό. Να πούμε ότι φέτος ανοίξαμε θέσεις εργασίας. Πήραμε 140 αιτήσεις, μέχρι και από το Δημόσιο. Ακόμα και από άτομα που χαίρουν εκτίμησης στον χώρο του πολιτισμού.
Αν τελικά βοήθησε η μεγάλη έκταση που πήρε το θέμα; Βρεθήκαμε σε ένα έντονο traffic, όπου κάποιοι έπρεπε να πάρουν θέση, είτε μας συμπαθούν είτε δεν μας συμπαθούν. Άρα αυτή τη στιγμή υπάρχει περισσότερος κόσμο που μας συμπαθεί, αλλά και περισσότερος κόσμο που δεν μας συμπαθεί. Αυτοί που θέλουν να γίνονται πράγματα στη χώρα και είναι λίγο πιο φιλελεύθεροι και λίγο πιο ανοικτόμυαλοι, μας συμπαθούν περισσότερο. Από την άλλη, οι συντηρητικοί μάς μίσησαν περισσότερο. Και σίγουρα θα τους βρούμε μπροστά μας πάλι. Αν το δούμε σε όρους διαφήμισης, σίγουρα μας έκανε πολύ καλό, αλλά μας τσάκισε ψυχολογικά.
Βρεθήκαμε σε ένα έντονο traffic, όπου κάποιοι έπρεπε να πάρουν θέση, είτε μας συμπαθούν είτε δεν μας συμπαθούν. Άρα αυτή τη στιγμή υπάρχει περισσότερος κόσμο που μας συμπαθεί, αλλά και περισσότερος κόσμο που δεν μας συμπαθεί.
Σε μόλις δυο βδομάδες, σε έναν καινούργιο χώρο, πρέπει να διοργανώσω ένα φεστιβάλ που κανονικά θέλει έναν χρόνο. Η πίεση και η κούραση δεν με αφήνουν να είμαι αισιόδοξος, ενώ συνήθως είμαι υπεραισιόδοξος. Μετά το φεστιβάλ θα σου πω ότι είμαι πολύ αισιόδοξος, αλλά σήμερα δεν είμαι καθόλου. Είμαι αισιόδοξος για την ομάδα μου, δεν είμαι αισιόδοξος για τον Κώτσιο. Μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι αν με ρωτήσεις ξανά, 15 μέρες μετά το φεστιβάλ, θα είμαι πολύ αισιόδοξος.
Στα Λεύκαρα βρήκαμε μια κοινότητα που πρώτα απ’ όλα ζει από τον τουρισμό και παράλληλα καταφέρνει να παραμείνει χωριό, διατηρώντας μια φιλοξενία. Όταν πήγαμε εκεί, ο κόσμος ήθελε να ακούσει από εμάς τι είναι αυτό το πράγμα, δεν περίμενε να ακούσει από τους άλλους τι είμαστε. Βρήκαμε μπροστά μας έναν Δήμαρχο πολύ συνειδητοποιημένο, ο οποίος γύρισε όλο τον κόσμο και έκανε 30 χρόνια θητεία στο δημόσιο, σε διάφορα σημαντικά αξιώματα. Βρήκαμε και έναν Αντιδήμαρχο ο οποίος είναι doer. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω επίσης ότι στον χώρο που θα κάνουμε το φεστιβάλ, μέσα στο κοινοτικό γήπεδο, έχει παίξει και ο Χατζιδάκις πριν κάποια χρόνια, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Λευκάρων, το οποίο φέτος κλείνει 43 χρόνια.
Φέτος το Afrobanana Festival εντάσσεται κάτω από την ομπρέλα του Φεστιβάλ Κύπρια και αυτό μας δίνει μια σοβαρή ώθηση. Οι headliners μας φέτος είναι οι BCUC, από τη Νότια Αφρική, οι οποίοι θεωρούνται ένα από τα καλύτερα εν ζωή world music bands στον πλανήτη. Αυτό το πράγμα πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις τι είναι, δεν είναι μόνο η μουσική τους αλλά ολόκληρο το perfrormance τους. Ο Gilles Peterson, ο διάσημος παραγωγός του BBC, είπε ότι είναι το καλύτερο live που είδε ποτέ στη ζωή του. Επίσης, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα έχουμε και άλλα ακούσματα. Έχουμε space rock, με τους Blind Butcher, που είναι πολύ performative και με κάποια στοιχεία world μουσικής, έχουμε τους Planeta Pollar από τη Λετονία με πολλά κρουστά, έχουμε τους Los Tre, το καινούργιο συγκρότημα της Αθήνας όπου κάθε συναυλία τους μαζεύει 1000 άτομα, μεγάλη μας τιμή αποτελεί η παρουσίαση από τον Αντώνη Αντωνίου του καινούργιου του συγκροτήματος, Buzz Ayaz, που είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, είναι θα δούμε και τους Mainline Magic Orchestra από τη Βαρκελώνη, με ένα πολύ αστείο act, απίστευτο show, με ηλεκτρονικά, βαμμένοι, με στολές…».
