Του στέλνω μήνυμα και τον ρωτάω αν ισχύει η συνάντηση μας σήμερα;. «Τέλης είμαι, όχι ατελής.» έρχεται μετά από λίγο η ιδιόρρυθμη απάντηση. «Το εκλαμβάνω ως ΄ναι’» του απαντάω και γυρνάω το κλειδί στο αυτοκίνητο. Φεύγω για κέντρο, μπαίνω στην παλιά πόλη, περνάω τον κυκλικό κόμβο του «Όχι» και ξεκινάω να ψάχνω για πάρκινγκ. Κάνω δυο κύκλους και βρίσκω. Γίνονται έργα και οι δρόμοι έξω από το τζαμί και το χαμάμ είναι κλειστοί για τα αυτοκίνητα. Περπατάω προσεκτικά και γενικά με όλα όσα συμβαίνουν έχω και μια μικρή αίσθηση φόβου να με ακολουθεί καθώς περνάω το τζαμί που είναι γεμάτο κόσμο.

Ο Τέλης είναι όπως τον φαντάστηκα. Μου θυμίζει με κάποιον τρόπο τον Τζον Λένον. Ένας τύπος μποέμ, περίπου στην ηλικία μου, έχει μακρύ μαλλί πιασμένο κοτσίδα, φοράει γυαλιά και μια φαρδιά γιόγκικη παντελόνα. Φυσιογνωμία ευγενική. Κάθεται στους πολύχρωμους καναπέδες παρέα με τον σκύλο του. Ένα σκυλάκι δέκα χρονών που μοιάζει με μελαχρινό γουρουνάκι. Είναι η μασκότ του μαγαζιού. Το καφενείο λειτουργεί από το 1971, ο Τέλης είναι ο 4ος ιδιοκτήτης. Το έχει ονομάσει «Μαραμπού» εμπνευσμένος από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Καββαδία. Ο ίδιος έχει καταγωγή από Γύθειο και Κρήτη. Τον ρωτάω πως βρέθηκε εδώ και αρχίζει να μου λέει την ιστορία της ζωής του.

Έχω σπουδάσει αρχαιολογία αλλά με κέρδισε η νύχτα, οι μουσικές της και οι άνθρωποι της. Ο πατέρας μου ήρθε στην Κύπρο στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Άνοιξε την ταβέρνα «τα αλλιώτικα». Ήταν ο πρώτος καλαμαράς που έκανε μαγειρευτά στην Παλιά Πόλη. Από αυτόν έμαθα να φτιάχνω μεζέδες. Τότε, στα 90ς, ήταν δύσκολα για εμάς που ακούγαμε Μάλαμα κτλ. Το πρώτο μου μαγαζί το έφτιαξα το 2000, το έβγαλα «Αερικό» Προσπάθησα να φτιάξω έναν χώρο ο οποίος να ικανοποιεί πρωτίστως τις δικές μου ανάγκες.

Το «Μαραμπού» είναι κάτι παρόμοιο. Είναι ένας χώρος στον οποίο δεν χρειάζεσαι παρέα για να έρθεις. Όλο το μαγαζί γίνεται μια τεράστια παρέα. Είμαστε το μοναδικό μαγαζί που δεν έχει ταμπέλα και κατάλογο. Οι πελάτες μας δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Όλο το βράδυ τριγυρνούν από τραπέζι σε τραπέζι, γνωρίζονται, διασκεδάζουν και γίνονται μια μεγάλη παρέα. Έτσι δεν ανοίγουμε λογαριασμό στα τραπέζια αλλά σε ονόματα. Παίζει live μουσική, ρεμπέτικα, έντεχνα και παλιά λαικά.

Από φαγητό σερβίρουμε τηγανιές κρασάτες, κεφτεδάκια –συνταγή του πατέρα μου- λουκάνικα κρασάτα και πίτα με χαλούμι και ντομάτα. Από ποτό ζιβανόμελα, κρασόμελα, ρακόμελα. Το κρασί μας το φτιάχνει ο Πάτερ Δομέτιος από την Παναγιά. Τον γνώρισα όταν έφτιαχνε τις τοιχογραφίες δίπλα στην εκκλησία. Έκτοτε συνεργαζόμαστε. Η ζιβανία μου είναι χύμα και την παίρνω από το Όμοδος. Πίνεις όσο θες, δεν σε «βαράει» και την επόμενη μέρα ξυπνάς σαν να μην έχεις πιει καθόλου. Κάποτε είχε έρθει η Ματούλα Ζαμάνη στο μαγαζί. Πριν τραγουδούσε στο Downtown. Ήθελε να πιει τσίπουρο, είχε δοκιμάσει ζιβανία παλιότερα και τις είχε πέσει βαριά. Επέμενα να δοκιμάσει την ζιβανία μας. Ξετρελάθηκε. Άλλαξε άποψη.

Πριν από το Μαραμπού είχα το «Γιουσουρούμ». Κλείναμε στις 7 το πρωί. Ήταν από τα λίγα μαγαζιά που έμεναν τόσο αργά. Είχα φιλοξενήσει Αγγελάκα, Παπακωνσταντίνου, Στόκα, Χαρούλη. Εκεί «σπούδασα» το επάγγελμα.

Δίπλα έχω έναν ανεξάρτητο πολυχώρο. Τον λειτουργώ από πέρσι. Μ’ αρέσει να στηρίζω νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες. Γίνονται εκθέσεις και stand up comedies. Τον Πολυχώρο θα τον βγάλω «Γιουσουρούμ». Οι πελάτες νιώθουν μια οικειότητα μ’ εμένα, ποτέ δεν λένε το όνομα του μαγαζιού. Γι΄ αυτό δεν βάζω ταμπέλα απέξω. Λένε πάμε στον «Τέλη». Ότι μαγαζί έχω του κολλάω από πίσω και ένα «στου Τέλ»η για να καταλαβαίνουν. Αυτό φαντάσου το λέω «Marabou coffee shop στου Τέλη».

Έχει βραδιάσει. Ο χώρος είναι όμορφα φωτισμένος και άκρως ατμοσφαιρικός. Μοιάζει με κάτι εναλλακτικές στοές που βρίσκεις στην Αθήνα. Την ώρα της συνέντευξης στα ηχεία παίζει μουσική του Sixto Rodriguez. Toν ρωτάω τι ακούμε και ξεκινάει να μου λέει την ιστορία του. Ήταν Αμερικανός μουσικός της φολκ από το Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Η σταδιοδρομία του αρχικά φάνηκε σύντομη, έχοντας στο ενεργητικό του δυο άλμπουμ με χαμηλές πωλήσεις. Ένας πελάτης πήρε τα άλμπουμ του και τον έκανε εν αγνοία του διάσημο στην Νότια Αφρική. Για τους Αφρικανούς ήταν ένας άγνωστος θρύλος. Νόμιζαν ότι είχε αυτοκτονήσει. Τον ανακάλυψαν μετά από έρευνα. Έχτιζε πολυκατοικίες και ήταν 62 χρονών. Του έκλεισαν τρεις συναυλίες στην Αφρική και ήταν soldout. Έγινε χαμός, τον υποδέχτηκαν σαν έναν Σιδηρόπουλο που αναστήθηκε. Έχει γυριστεί και ένα ντοκιμαντέρ με την ζωή του. Έχει τίτλο «αναζητώντας τον Sugar Man” και έχει βραβευτεί με όσκαρ.

Καθώς μιλάμε, έρχονται στο μαγαζί δυο φίλοι. Κάθονται μέσα στο μπαρ και η Ελπίδα τους ετοιμάζει σφηνάκια. Θέλουν να μας κεράσουν, σηκωνόμαστε κι εμείς και βάζουμε ζιβανίες. Τσουγκρίζουμε με φόντο την μουσική του Rodriguez.  Πέντε γνωστοί - άγνωστοι.

Γελάμε σαν παλιοί καλοί φίλοι… Αυτό ακριβώς είναι το μαγαζί του Τέλη.

Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄, Λευκωσία 1016, Κύπρος Tηλέφωνο: 99907501

Photos: Ντέμης Σιρανίδης