Τους αντίκρυσα για πρώτη φορά στην παράσταση το «Πάρτυ της ζωής μου». Με την σκηνική παρουσία και τη μουσική τους, εντυπωσίαζαν δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στο έργο. Αργότερα, όταν βγήκαμε από το θέατρο, εκτός από την εκπληκτική ερμηνεία της Ελένης Ράντου, όλοι συζητούσαμε για αυτά τα δύο παιδιά με το βιολί και την βιολοντσέλο που πραγματικά απογείωσαν την παράσταση, με έναν δικό τους πολύ μοναδικό τρόπο. O λόγος για τον Κωνσταντίνο και την Λυδία Μπουντούνη, τους String Demons, οι οποίοι αφού συστήθηκαν στο κυπριακό κοινό και αφού αγκαλιάστηκαν ζεστά από αυτό, επιστρέφουν με δύο μοναδικές συναυλίες. Με αφορμή το γεγονός αυτό, σκέφτηκα ότι αξίζει να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Έτσι, ένα μεσημέρι, «συναντήθηκα» τηλεφωνικά με τον Κωνσταντίνο και μιλήσαμε επί παντός επιστητού.

Γεννηθήκαμε στην Αθήνα σε μια μουσική οικογένεια, ο πατέρας μας είναι ο Βαγγέλης Μπουντούνης ο κιθαρίστας, ένας από τους βασικούς πυλώνες της κλασσικής κιθάρας στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Στην Κύπρο έκανε τις συναυλίες με τις 100 κιθάρες, όπου έχουμε συμμετάσχει και εμείς ως String Demons. Mεγαλώσαμε στην Καισαριανή και σε μεγαλύτερη ηλικία μετακομίσαμε στα Βριλήσσια. Είμαι μεγαλύτερος από την Λυδία κατά 2,5 χρόνια και το τρελό είναι ότι η οδός που μέναμε λεγόταν «Λυδίας». Είμαστε παιδιά των 90s, εγώ γεννήθηκα στην εκπνοή των 80s, συγκεκριμένα το 1989. Ζήσαμε την ανέμελη εποχή της γειτονιάς, χτυπούσαμε ο ένας το κουδούνι του άλλου και φεύγαμε με τα ποδήλατα. Μάλιστα τότε ήταν και της μόδας τα δεντρόσπιτα. Έχω χτυπήσει άπειρες φορές πάνω στο παιχνίδι.

Με την Λυδία όσο ήμασταν παιδιά ήταν σχετικά αδιάφορη η σχέση μας. Αγαπιόμασταν αλλά δεν ήμασταν και κολλητοί. Δεν είχαμε κοινές παρέες, δεν περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί και εγώ την πείραζα πολύ, σε σημείο που καταλήγαμε σε μεγάλους καβγάδες. Ήμουν πιο ζωηρός και αρκετά πιο πειραχτήρι από αυτήν. Την ενοχλούσα συνεχώς. Εντούτοις, μεγαλώσαμε πολύ μαζί. Επειδή παίζουμε αυτά τα μουσικά όργανα από πολύ μικρές ηλικίες και έχουμε κάνει μια ολόκληρη πορεία σε αυτό που λέμε κλασσική μουσική. Δηλαδή γύρω στα 5-6 ξεκινήσαμε και οι δύο -η Λυδία με το βιολί και εγώ με το βιολοντσέλο- παίζαμε μαζί λόγω συναυλιών, συγκεκριμένα είχαμε παίξει μαζί και στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο αλλά δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα στενή σχέση.

Πήραμε τα διπλώματα μουσικής σε αρκετά μικρή ηλικία, εγώ γύρω στα 15-16 και η Λυδία γύρω στα 18. Δηλαδή πριν τελειώσουμε το σχολείο είχαμε ολοκληρώσει τις σπουδές μας στην κλασσική μουσική. Η Λυδία ήταν πάντα πιο πειθαρχημένη, κάτι το οποίο τελικά της κόστισε. Μεγαλώνοντας αυτή η πειθαρχία την έσπρωξε σε άλλα πράγματα, στην προσπάθεια της να βγάλει από πάνω της όλη αυτή την καταπιεστική ας το πούμε τελειότητα. Ακολουθούσε ένα απίστευτα δύσκολο πρόγραμμα προσπαθώντας να είναι άψογη στο βιολί, άψογη στο σχολείο και γενικά επιτυχημένη στο καθημερινό της πρόγραμμα. Εγώ από την άλλη ήμουν πιο χύμα και πιο αντιδραστικός όσον αφορά στην μελέτη. Όταν έπρεπε να μελετήσουμε μουσική, δυσανασχετούσα, ήταν καλοκαίρι ήθελα να βγαίνω έξω και να παίζω με τους φίλους μου. Οι φίλοι μου ήταν έξω και εμείς έπρεπε να καθόμαστε μέσα και να παίζουμε μουσική με τις ώρες. Μας έκατσε όμως και τους δύο κάπως καλά όλο αυτό διότι είχαμε μια φυσική έφεση στη μουσική οπότε η προσπάθεια μας ευοδωνόταν, εξελισσόμασταν κάθε μέρα και πιο πολύ.

Η εκμάθηση της κλασσικής μουσικής είναι πολύ αυστηρή σε σημείο που μπορεί να σου στερήσει την δημιουργικότητα. Να πρέπει να συμμορφωθείς τόσο με τους αυστηρούς κανόνες που στο τέλος χάνεις την ουσία. Εγώ έσπασα αυτό το καλούπι που σε βάζει η κλασσική μουσική, δεν άντεξα άλλο, βαρέθηκα, δεν ήθελα να περιοριστώ σε συγκεκριμένα κομμάτια και ρεπερτόριο. Είχα φτιάξει μια Heavy Metal μπάντα σαν πιτσιρικάς, όπου έπαιζα ντραμς και αυτό ήταν ένα βασικό στοιχείο της προσωπικότητας μου και για τους String Demons, και η Λυδία πάντα τραγουδούσε. Από 4 χρονών. Για εμένα ήταν εκπληκτική. Όποτε τραγουδούσε, έμεναν όλοι με ανοιχτό το στόμα. Βλέποντας και εμένα ότι κάνω μια επανάσταση, άρχισε κι αυτή να κάνει μια στροφή, ας το πούμε, στην πορεία της. Σιγά-σιγά άρχισε να ψάχνεται και αυτή με άλλα πράγματα, μπήκε σε κάποια συγκροτήματα και ως τραγουδίστρια και ως βιολίστρια. Οπότε κατά κάποιο τρόπο δραπετεύαμε από την πορεία του κλασσικού, με πολύ δυσκολία. Έχουμε κατά κάποιο τρόπο κατηγορηθεί, πίσω από την πλάτη μας, γι’ αυτή την αλλαγή της πορείας μας. Η αλήθεια όμως, ότι χωρίς να είναι εύκολο, δημιουργήσαμε κάτι πολύ δικό μας, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, με αυτό τον τρόπο, με αυτά τα όργανα και με το ρεπερτόριο που έχουμε φτιάξει. Χτίστηκε εντωμεταξύ σιγά-σιγά αφού τελειώσαμε το σχολείο. Συγκεκριμένα, γνωριστήκαμε με μια τραγουδίστρια, την Βασιλική Καρακώστα, η οποία μας έφερε κοντά και έσπρωξε κατά κάποιο τρόπο στο να συνεργαστούμε. Εκεί ουσιαστικά άρχισαν να θεμελιώνονται οι String Demons, περίπου μια δεκαετία πριν. Όταν κλείσουμε δεκαετία θα κάνουμε μια μεγάλη γιορτή.

Το πρώτο κομμάτι που παίξαμε μαζί με την Λυδία ήταν μια διασκευή του Vivaldi. Το κάναμε με ένα πολύ δικό μας ηλεκτρονικό τρόπο και η αμέσως επόμενη διασκευή ήταν τα «Καγκέλια».

Η Ελένη Ράντου μας είχε πει ότι πηγαίνουμε σε μια κατεύθυνση που δεν υπάρχει πεπατημένη. Η ενασχόληση μας με το θέατρο ήρθε τυχαία. Έχει εδώ και κάποια χρόνια που παίζουμε μουσική σε θεατρικές παραστάσεις. Δεν είναι απλά μουσική, είναι διαδραστικός ο ρόλος μας στην σκηνή, κάνουμε κάποιου είδους show. Δεν είναι live όπως τα έχουμε συνηθίσει σε διάφορες παραστάσεις. Είναι μια πολύ δικιά μας παρουσία. Ο τρόπος που παίζουμε με την Λυδία στη σκηνή εντάσσεται μέσα στη συνολική δράση. Όλο αυτό ξεκίνησε από τον Ηλία τον Καρελλά. Όταν μας είδε να παίζουμε, μας κάλεσε στο μέγαρο στις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις που έκανε και έτσι μπήκαμε στον κόσμο του θεάτρου. Μετά κάναμε μαζί του τον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» μέχρι που ήρθε η καραντίνα, συνεχίσαμε με το «Ραπουνζέλ χωρίς Παραμύθι» και το «Πάρτυ της ζωής μου». Το «Ραπουνζέλ χωρίς Παραμύθι» ήταν μια παράσταση και για παιδιά πολύ ανατρεπτική. Μέσα σε δύο σεζόν κάναμε 500 εμφανίσεις. Παίζαμε πρωί-βράδυ ασταμάτητα. Εκεί έκλεισε ένας τεράστιος κύκλος για εμάς, όπου μας εξέλιξε με έναν τρομερά μοναδικό τρόπο.

Ο τρόπος που γίνεται το θέατρο τρομερός, καθώς και τα μυαλά που βρίσκονται πίσω από αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο το να φτιάχνεις έναν κόσμο από το μηδέν, στη μουσική δεν είναι το ίδιο. Στην μουσική είναι ένας κόσμος που φτιάχνεται μια φορά και ο καλλιτέχνης τον ταξιδεύει όλη του την ζωή. Όσοι ασχολούνται με το θέατρο είναι ανατρεπτικοί γενικότερα. Η Ράντου για παράδειγμα μετά από τόσα χρόνια καριέρας δοκίμασε να κάνει κάτι εντελώς καινούργιο, μας έδειξε εμπιστοσύνη και μας έφερε δίπλα της στην σκηνή με έναν τρόπο που ταίριαξε πολύ στο στυλ μας. Όσο και αν αυτό πολλές φορές μπορεί να την ταρακούνησε σε σχέση με αυτά που είχε συνηθίσει να κάνει.

Το θέατρο γενικά αγκάλιασε τον τρόπο με τον οποίο γράφουμε και παίζουμε μουσική. Θεωρώ ότι έφτασε στο αποκορύφωμα του για εμάς με αυτό που κάνουμε τώρα στην παράσταση Δον Κιχώτης, που είναι για παιδιά και εφήβους. Είναι μια παράσταση που δεν το περιμένεις αυτό που θα δεις. Είναι, ας το πούμε, απροσδόκητο στο σύνολό του. Η μουσική μας έχει σκαμπανεβάσματα, απίστευτη κορύφωση και φοβερή ύφεση. Είναι σαν να επιτίθεται και μετά να οπισθοχωρεί. Επίσης είναι πραγματικά για όλες τις ηλικίες.

Με την Λυδία τσακωνόμαστε, όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότερο διότι έχουμε καλύτερη γνώση του τι θέλει ο καθένας να πει. Έχουμε τσακωθεί και πριν βγούμε στην σκηνή και πάνω στην σκηνή, χωρίς να το καταλάβει ο κόσμος. Πολλές φορές τα βλέμματα που ανταλλάσσουμε είναι βρισιές. Ξέρω πότε με κοιτάει η Λυδία και με βρίζει μέσα στο μυαλό της. Άλλες φορές ανταλλάσσουμε και βλέμματα αγάπης όμως.

Αν δεν ήμουν μουσικός, θα ήθελα να ήμουν ηθοποιός. Είναι μαγεία. Αγαπώ το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχουμε γράψει μουσική για μικρού μήκους ταινίες και για ντοκιμαντέρ. Μ’ αρέσει να μπορείς να αισθανθείς ότι είσαι κάποιος άλλος, ότι μπορείς να αφήσεις ένα ρόλο να σε διαπεράσει.

Είμαι της άποψης ότι πρέπει να πατήσουμε λίγο φρένο ως κοινωνία. Είμαστε όλοι με ένα κινητό στο χέρι και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχουμε δει δεκάδες διαφορετικά πράγματα. Πλέον, μπορεί να έρθει μπροστά μας ένα αριστούργημα αλλά με τόσα που βλέπουμε δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ποιότητα. Η απληστία του ανθρώπου με την ταχύτητα και την τεχνολογία μας έχει καταστρέψει. Να σας πω και ένα μυστικό, ο θεατής που κρατάει το κινητό μέσα στο θέατρο ή σε κάποια συναυλία, φαίνεται από την σκηνή, μπορεί να νομίζει ότι δε φαίνεται αλλά φωτίζει το κινητό το πρόσωπό του. Γενικά τα κινητά μας έχουν καταστρέψει, έχουν επηρεάσει μέχρι και την στάση του σώματός μας. Έχουμε αποβλακωθεί.

Οι παραστάσεις που θα γίνουν στην Κύπρο έχουν τον τίτλο «Theatrica live», έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα από διασκευές και δικά μας τραγούδια και από το έργο «Δον Κιχώτη» που κάνουμε τώρα. Θα έχει ανατροπές, θα έχει και πολλές εκπλήξεις. Θα είναι ένα έντονο show με πολύ δυνατές και πολύ ήσυχες στιγμές. Σας περιμένουμε!

Οι String Demons έρχονται στις 15/11 στη Λεμεσό - Vinylio wine etc και 16/11 στη Λευκωσία - Σατιρικό Θέατρο (κεντρική σκηνή) όπου θα παρουσιάσουν κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ Τheãtrika, κομμάτια κλασικής μουσικής αλλά και ροκ, παραδοσιακά, δικά τους τραγούδια και διασκευές που έχουν αγαπηθεί , μεγάλους Έλληνες και ξένους συνθέτες αλλά και πολλά απρόβλεπτα που μόνο αυτοί τολμούν να παίξουν με ένα βιολί και ένα τσέλο.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις ΕΔΩ