«Είμαι ακριβώς στο σημείο που πρέπει να βρίσκομαι», μας λέει ο Robert Redford ως Forrest Tucker στη φημολογούμενη ως τελευταία ταινία του, «The old man and the gun», μια ήρεμη δύναμη νοσταλγίας και διαρκούς γοητείας, το καλύτερο φινάλε για μια καριέρα που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 για να κλείσει – μάλλον – στα 82, με έναν αθόρυβο και συνάμα επιβλητικό τρόπο.

Εμπλουτισμένη με ένα ιδιαίτερο love story, η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Forrest Tucker, ο οποίος έχοντας καταφέρει να δραπετεύσει από 16 φυλακές και σωφρονιστικά ιδρύματα κι αφού πέρασε όλη του τη ζωή κάνοντας διαρρήξεις σε τράπεζες και διάφορα μαγαζιά, πάντοτε ως τζέντλεμαν και χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσει το όπλο εναντίον κάποιου, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας γνωρίζει την Jewel (Sissy Spacek), την οποία και ερωτεύεται. Μπορεί να μοιάζει με ταινία δράσης με ρομαντικά στοιχεία, ωστόσο πρόκειται για μια «δραματοποιημένη» προσωπογραφία, που καταφέρνει να περάσει αβίαστα τα όποια μηνύματά της, χωρίς στομφώδεις και φλύαρους διδακτισμούς, αλλά με καλά συγκροτημένη πλοκή που δεν «ξανοίγεται» σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που μένουν εν τέλει ξεκρέμαστες.

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης David Lowery (A ghost story, 2017) επιλέγει να μας εντάξει στην ιστορία… in ultimas res, κι εμείς ανεβαίνουμε στο τελευταίο βαγόνι μιας άγνωστης ζωής που έχει ακόμη να διανύσει μερικά χιλιόμετρα προτού φτάσει στο τέλος της. Όταν, μάλιστα, πέρα από τον Redford, έχουμε για συνεπιβάτες τους Casey Affleck και Sissy Spacek, τότε δεν μπορεί παρά το τελευταίο αυτό κομμάτι της διαδρομής να μας συναρπάζει. Όχι με τον τρόπο που φαντάζεστε, αλλά με έναν ήπιο και αθόρυβο ήχο που μας γυρνάει ενίοτε στις αρχές του ταξιδιού, όχι για να «κατανοήσουμε» βαθύτερα αίτια και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις, μα για να συμπληρώσουμε έτσι το παζλ μιας ιστορίας που στο τέλος της διατηρεί το ίδιο ενδιαφέρον με τις αρχές της. Χαρακτηριστική η σκηνή με την Εlisabeth Moss, που υποδύεται την άγνωστη κόρη του Tucker, την οποία και ο ίδιος αγνοεί.

Η ερμηνεία του Redford, μεστή και αφοπλιστική, μάς θυμίζει πόσο «εύκολα» και αβίαστα μοιάζουν τα πράγματα που ζυμώθηκαν στην πορεία μισού και βάλε αιώνα, το χαμόγελο του, αφοπλιστικό και συγκαταβατικό, μοιάζει να αφομοιώνει εξαίσια το νόημα της ζωής, αχόρταγα και άπληστα ως το τέλος. Ο Αffleck κινείται περιορισμένα σε μια ξύπνια και συνάμα χαμηλών τόνων ερμηνεία ενώ η Spacek στον ρόλο της ερωτευμένης χήρας ακροβατεί δεξιοτεχνικά στον ρόλο της ηλικιωμένης πλην έφηβης γυναίκας που σαλπάρει για ένα τελευταίο ταξίδι.

Spoiler alert!

Η τριπλή «έξοδος» του δράματος ίσως κουράζει και στερεί από την ταινία πολύ πιο ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, γι’ αυτό κι εγώ επέλεξα να κατέβω στην πρώτη στάση του έργου, όταν ο περήφανος Tucker εκπληρώνει μια επιθυμία ζωής, ιππεύοντας αγέρωχα στο κτήμα της Jewel, εκείνη τον παρακολουθεί από το παράθυρο πλήρης για την κατάληξη της νύχτας κι εκείνος βλέπει από μακριά τα περιπολικά να πλησιάζουν. Η εξαίσια συνάντηση δε των Redford και Affleck στην τουαλέτα θα αποτελούσε, εξάλλου, μια ακόμη πιο τολμηρή επιλογή για φινάλε!