Ένας από τους πιο δραστήριους θεατρικούς οργανισμούς της Αθήνας, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, ακολουθώντας την τάση των ημερών, παρουσιάζει στο YouTube παραστάσεις από το αρχείο του.

Οι παραστάσεις που ανέβηκαν είναι οι εξής:

Με δύναμη από την Κηφισιά (2016-2017), των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά

Ένα έργο σταθμός της σύγχρονης δραματουργίας μας, που έχει αφήσει το δικό του στίγμα, από το πρώτο του ανέβασμα στη «νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη φορά, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Καραντζά και γραμμένο με σπινθηροβόλο χιούμορ, γρήγορο ρυθμό και ανάλαφρη διάθεση, άλλοτε φάρσα, άλλοτε κομεντί, άλλοτε δράμα, με αριστοτεχνική κατασκευή, το «Με δύναμη από την Κηφισιά», αναδεικνύει το εσωτερικό κενό των ηρωίδων και την απελπισία τους μπροστά στο πέρασμα του χρόνου, τη δυσκολία τους να ανταποκριθούν στα κοινωνικά πρότυπα και να σταθούν στα πόδια τους.

Οι τέσσερις ηρωίδες του έργου αντικατοπτρίζουν και σήμερα το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και την αγωνία του μπροστά στους καταιγιστικούς ρυθμούς στους οποίους καλείται να ανταποκριθεί. Εγκλωβισμένες σε ένα αστικό σαλόνι των βορείων προαστίων, οι γυναίκες αυτές γίνονται φορείς της νεύρωσης, της αγωνίας και της τρομερής τους λαχτάρας για ζωή. Η πορεία τους, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, μια πορεία με κύριο ζητούμενο τη δύναμη και την ανεξαρτησία, τις βρίσκει ολοένα και πιο αποδυναμωμένες. Να κρύβουν την τεράστια υπαρξιακή τους αγωνία σε ασήμαντες λεπτομέρειες, κουτσομπολιά, αφηγήσεις από το παρελθόν και ένα ανεκπλήρωτο ταξίδι φάντασμα.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Παίζουν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

Δύο Θεοί (1999), του Λένου Χρηστίδη

Σ’ ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, δύο φίλοι, έγκλειστοι σε άσυλο κομπιουτεροπαθών, λίγο πριν το τέλος του κόσμου, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το «αντικείμενο του εθισμού» τους, έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, προκειμένου να καταγράψουν την Ιστορία της Ανθρωπότητας.

Ο στόχος του Πάτρικ και του Μιγκέλ αρχικά είναι να γίνουν γνωστά στις επόμενες γενιές –που ίσως κατοικήσουν τον πλανήτη– τα επιτεύγματα ενός κόσμου που θα έχει καταστραφεί. Όσο μεγαλόπνοο κι αν είναι όμως, το σχέδιό τους υποκύπτει τελικά στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Άλλωστε οι δύο φίλοι, στη διάρκεια της αναζήτησης στοιχείων για το φιλόδοξο έργο τους, ανακαλύπτουν ότι η διάσωση των ιστορικών δεδομένων είναι υπόθεση άκρως υποκειμενική. Και άκρως διασκεδαστική βέβαια. Όσο για τα θρησκευτικά δόγματα, οι ορθολογικές εξηγήσεις περισσεύουν τόσο πολύ, ώστε ακόμα και οι ίδιοι μπορούν να εμφανιστούν στην Ιστορία ως Θεοί. Ο κόσμος έχει πιστέψει και χειρότερα.

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Μανώλης Μαυροματάκης, Ντίνη Ρέντη, Γιώργος Μακρής, Αλέξανδρος Τσακίρης

Σταματία, το γένος Αργυροπούλου (2014-2018), του Κώστα Σωτηρίου

Σταματία, το γένος Αργυροπούλου. Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου, διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη.

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζει η Ελένη Ουζουνίδου

Ο βυσσινόκηπος (2012-2013), του Άντον Τσέχωφ

Ένας πανέμορφος βυσσινόκηπος, που αναφέρεται στο «Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν» της Ρωσίας, πρόκειται να κοπεί και να χαθεί, γιατί δεν είναι πια «αποδοτικός». Μαζί του τελειώνει και χάνεται μια εποχή ευμάρειας, ανεμελιάς και ταυτόχρονα χυδαιότητας και διαφθοράς. Γύρω και μέσα σ’ αυτόν τον υπέροχο κήπο ζει και κινείται ένας ολόκληρος μικρόκοσμος, ένα φαινομενικά ανεξάντλητο δειγματολόγιο από χαρακτήρες που εκφράζουν τη δύσκολη μετάβαση από το παλιό στο νέο: άνθρωποι απαίδευτοι, σοβαροφανείς, αδρανείς και νωθροί, συναισθηματικά ανάπηροι, και την ίδια στιγμή ευαίσθητοι, εργατικοί, με όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Που όλοι κινούνται από μια παράφορη ανάγκη να αγαπήσουν και να γεφυρώσουν την ερημιά τους, αλλά είναι τόσο ανίκανοι να το πραγματοποιήσουν. Πρόσωπα τραγικά, σε ένα κωμικό Ποίημα για το βαθύ και το ασήμαντο, το υψηλό και το γελοίο.

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Οικονόμου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Όμηρος Πουλάκης, Σύρμω Κεκέ, Δημήτρης Πασσάς, Σοφία Γεωργοβασίλη, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Μελισσάρης, Δάφνη Δαυίδ, Μιχάλης Τιτόπουλος, Πέτρος Σπυρόπουλος, Σπύρος Πίτσος

Τα κοκκινομπλέ πατίνια (2006), του Σταύρου Τσιώλη

Ο Αργύρης ζει με τη μάνα του στο Παγκράτι. Μια μέρα, αναπάντεχα, κερδίζει από μεγάλη τράπεζα ως δώρο ένα ζευγάρι πατίνια, που ήταν πάντα παιδικό του όνειρο: να τρέχει ο ίδιος με αυτά για όλες τις δουλειές της μάνας του και να δίνει και βόλτες στην ωραιοτάτη πρώτη εξαδέλφη του Σουλτάνα! Στη σημερινή ηλικία του όμως, 43 ετών, δεν ξέρει πώς να τα χρησιμοποιεί και καταφεύγει σε αγνώστους κυρίους, μήπως μπορέσουν αυτοί να τον συμβουλέψουν. Οι συνομιλητές του όμως έχουν τα δικά τους βάσανα. Άλλος γιατί μεγάλωσε και διαπιστώνει έντρομος μια κάμψη που τον πανικοβάλλει ως άντρα, άλλος γιατί παίζει θέατρο στη ζωή, μια και δεν τον άφησαν να γίνει ηθοποιός όπως ήθελε, κι άλλος γιατί βρίσκει την ευκαιρία να πλασάρει στον Αργύρη ένα πολύτιμο ρολόι. Μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνουνε, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή. Είναι όμως τόσο αξιολάτρευτοι…

Όπως και στις κινηματογραφικές ταινίες του, ο κόσμος των κωμωδιών του Tσιώλη είναι ένας κατά βάση ανδρικός κόσμος, όπου το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία ίσα ίσα κρύβουν τη μελαγχολία που διαποτίζει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Κι όμως, η γυναίκα είναι πάντα στο κέντρο, και ακριβώς μέσα από την απουσία της αποκτά μυθικές διαστάσεις, γίνεται η βαθύτερη έκφραση και το σύμβολο της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Στέργιογλου, Παντελής Δεντάκης

Επιθεωρητής, βασισμένο στο έργο του Νικολάι Γκόγκολ

Η διασκευή του κλασικού έργου του Ν. Γκόγκολ επικεντρώνεται όχι μόνο στην κοινωνικοπολιτική σάτιρα που προσφέρει το έργο του συγγραφέα, αλλά στον «έρωτα» με το όνειρο, την ψευδαίσθηση, την «προσυμφωνημένη» ήττα.  Ο Γιώργος Παπαγεωργίου κρατώντας ως άξονα την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, δημιουργεί έναν φαντασιακό κόσμο. Χρησιμοποιώντας υλικά από το χώρο των ταχυδακτυλουργικών εφέ και των αφηγήσεων μέσα από τα καμαρίνια ενός θιάσου, η κλασική κωμωδία του Γκόγκολ, που έχει χαρακτηριστεί ως αριστούργημα, θα ανιχνεύσει τα όρια της αλήθειας και της ψευδαίσθησης.

Τα πρόσωπα της ρωσικής επαρχίας του 1830 θα συναντηθούν με τους ηθοποιούς της παράστασης με την ανοιχτή συνομιλία της παράστασης σε σχέση με την βαθιά κριτική που ασκεί το ίδιο το έργο στους μηχανισμούς της απάτης. Στο πρόσωπο του Χλεστιακόβ οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα• και είναι η αγάπη αυτή για την αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας που δημιουργεί τη συμφιλίωση με την ψευδαίσθηση που φέρνει μαζί του ο «Επιθεωρητής».

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Παίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Κοινός Λόγος (1997)

 

Ο «Κοινός Λόγος» είναι αφηγήσεις ανωνύμων, καταγραμμένες από την Έλλη Παπαδημητρίου, που χρονικά καλύπτουν το διάστημα από τις ειρηνικές μέρες στη Μικρά Ασία, πριν από την Καταστροφή, ως τον Εμφύλιο και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια. Οι αφηγήσεις αυτές έχουν ως κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων, που συναρμολογεί σωστά την εποχή τους, το πάθος και το κλίμα της.

Η παράσταση αυτή αναζητά τα θεατρικά μέσα για να ζωντανέψει μια πραγματικότητα που, όσο κι αν είναι κοινή, διέπεται από κανόνες τέχνης –τόσο πιο αυστηρούς όσο καλύτερα κρυμμένους. Για την παράσταση επιλέχθηκαν μόνο γυναικείες μαρτυρίες εστιάζοντας στην παρουσία και στο ρόλο της γυναίκας –όχι πάντα στο πρώτο πλάνο– στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Αλλά και χρωματίζοντας την ιστορία μας με τόνους γυναικείας ευαισθησίας. Περιττό να τονιστεί η συνταρακτική επικαιρότητα αυτών των κειμένων: άγριοι πόλεμοι, εμφύλιοι και προσφυγιά είναι το τοπίο και στον 21ο αιώνα. Ο ανθρώπινος πόνος και ο αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν τον «Κοινό Λόγο» να παλιώσει.

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Σούλα Αθανασιάδου, Ανθή Ανδρεοπούλου, Όλγα Δαμάνη, Μαρία Κατσανδρή, Τζίνη Παπαδοπούλου

Και μία παιδική παράσταση: Τέσσερις αχτίδες συν μία ή Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη, της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα

Μία από τις πρώτες παραστάσεις (2003) της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ζουν σε ιδρύματα. Η κινηματογράφηση έγινε σε διάδρομο νοσοκομείου.

Σημείωμα του σκηνοθέτη: «Ένα θέατρο που παίζεται έξω από τους παραδοσιακούς θεατρικούς χώρους, σε διαδρόμους και δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, χωρίς θεατρικό φωτισμό, με σκηνικό όλο κι όλο μια αχιβάδα σε μέγεθος τραπεζιού καφενείου ένα θέατρο λοιπόν με τόσους περιορισμούς, θα έλεγε κανείς ότι στενεύει πολύ τα δημιουργικά περιθώρια για τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς αλλά και τους υπόλοιπους συντελεστές. Παραδόξως, δουλεύοντας για το ανέβασμα του «Μπρίλη», όλα αυτά τα εμπόδια αποδείχτηκαν η μεγαλύτερη ελευθερία μας. Χωρίς τα συνηθισμένα τεχνικά μέσα, ήμασταν υποχρεωμένοι να δουλέψουμε με τα στοιχειώδη εκείνα που αποτελούν τη βαθύτερη ουσία του θεάτρου: με το σώμα του ηθοποιού, που σημαίνει φωνή, κίνηση, φαντασία, μυαλό. Για μένα προσωπικά ήταν ένα μεγάλο μάθημα θεάτρου.»

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Ντίνη Ρέντη, Ευρυδίκη Σαμαρά, Παναγιώτης Λάρκου