Της Αφροδίτης Δερματά

Tην Άννη τη γνώρισα τον Οκτώβρη του 2013. Ήμασταν μαζί σε μια θεατρική ομάδα, το «Υπερβατικό Θέατρο». Είχε ένα απίστευτο ταλέντο να κάνει υπερβάσεις, να μεταμορφώνεται και να μπαίνει στο πετσί του ρόλου με ιδιαίτερη ευκολία. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό οφειλόταν στο ότι η Άννη ήταν ένας υπερβατικός άνθρωπος από τη φύση της, ένα ξωτικό με δικούς της νόμους και κανόνες. Ένα παιδί των λουλουδιών γεννημένο σε μια εποχή με πλαστικά λουλούδια. Δεν θέλει να ανήκει σε μια καπιταλιστική κοινωνία και κάνει ό,τι μπορεί για να μην ανήκει. Δεν την ενδιαφέρει η μόδα, ανοίγει την ντουλάπα της, ντύνεται θεατρικά, φοράει ένα παντελόνι κάτω από ένα φόρεμα, τα χαϊμαλιά της στον λαιμό ένα ζευγάρι σκουλαρίκια και βγαίνει έξω. Τα μαλλιά της κάθε χρόνο έχουν άλλο κόψιμο. Κοντά, μακριά, ξυρισμένα, χρωματιστά, άχρωμα.  

Η Άννη όταν θέλει να πραγματοποιήσει ένα όνειρό της κάνει παζαράκια. Βγάζει όλα της τα ρούχα από τις ντουλάπες και τα σεντούκια και τα πουλάει. Αυτή η κίνηση είναι κατά κάποιο τρόπο αλληγορική, πουλάει το παλιό, αποδεσμεύεται από πράγματα που την κρατάνε στο παρελθόν και προχωράει σε κάτι καινούργιο. Υπέρμαχος κάθε μορφής ανακύκλωσης, με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να περάσει σε φίλους και γνωστούς ότι τα ρούχα μπορούν κάλλιστα να ανακυκλωθούν και δεν χρειάζεται να δίνουμε μια περιουσία για να αγοράσουμε καινούργια. Όταν, λοιπόν, έρχεται στο Messenger μου πρόσκληση για το «Παζαράκι της Αννούς», σκέφτομαι ότι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός πρόκειται να συμβεί στη ζωή της. Την τελευταία φορά που έκανε παζαράκι -όπου παρεμπιπτόντως ξεπούλησε σε τρεις μέρες- αγόρασε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, παράτησε τους πάντες και τα πάντα, έβαλε μια αιώρα στο σακίδιό της κι έφυγε για Λατινική Αμερική.

Η Άννη γύρισε όλη τη Λατινική Αμερική κυρίως με οτοστόπ και κάποιες φορές με λεωφορείο μέσα σε ένα χρόνο. Το ταξίδι της ξεκίνησε από την Αργεντινή όπου έμεινε στον γνωστό ενός γνωστού για ένα μήνα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για να μπορέσει να επιβιώσει έκανε εθελοντικές εργασίες όπου αντί για χρήματα τής παρείχαν τροφή και διαμονή. Είχε αποφασίσει ότι θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει λεφτά και ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί κανείς να τα καταφέρει χωρίς να είναι καταναλωτικός και τελικά το απέδειξε. Έγινε ένα με τις βασικές της ανάγκες και μέσα από αυτό το ταξίδι έμαθε ότι τελικά μπορείς να έχεις τα πάντα χωρίς λεφτά. Μετά την Αργεντινή πήγε στην Ουρουγουάη και ύστερα στη Χιλή. Εκεί το σύμπαν τής έστειλε τον από μηχανής Θεό της, μια Γερμανίδα, τη Γιούλια, η οποία γυρνάει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο.

Η Γιούλια τής έμαθε όλα τα κόλπα επιβίωσης σε ένα ταξίδι με ελάχιστο έως μηδαμινό budget, όπως το πώς να κάνει οτοστόπ και το πώς να εκμεταλλεύεται τα λαχανικά και τα φρούτα που πετάνε τα μαγαζιά όταν είναι παραγινωμένα ή έχουν κάποιο σημάδι και δεν μπορούν να πουληθούν. Κάποια βράδια που δεν είχε πού να μείνει έβγαζε την αιώρα της και κοιμόταν εκεί και κάποιες άλλες φορές χτυπούσε πόρτες σπιτιών και τη φιλοξενούσαν. Η Άννη μέσα σε ένα χρόνο, με εθελοντική εργασία, φρούτα και λαχανικά πεταμένα από τα μανάβικα και οτοστόπ πήγε Περού, Εκουαδόρ, Κολομβία, Παναμά, Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλα και Μεξικό. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού κινδύνεψε δυο φορές. Η πρώτη ήταν όταν σε ένα απομακρυσμένο νησί κόντεψε να τη δαγκώσει ένα φίδι και η δεύτερη ήταν όταν ένας οδηγός τής ζήτησε ως αντάλλαγμα για τη μεταφορά ένα φιλί και αυτή αρνήθηκε να του το δώσει και για να την εκδικηθεί την παράτησε μέσα στην έρημο.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το ταξίδι και δεν ήθελε να γυρίσει στην πραγματικότητα. Η Γιούλια την παρότρυνε να συνεχίσει το ταξίδι της στην Κύπρο. Πήρε λοιπόν το σακίδιό της, τις εμπειρίες της και το ελεύθερό της πνεύμα και ήρθε πίσω να συνεχίσει το ταξίδι εδώ. Αντί για σπίτι ενοικίασε ένα κτήμα με ένα τροχόσπιτο, χωρίς ρεύμα στη Μοσφιλωτή. Το ανακαίνισε και δημιούργησε ένα όραμα, να φτιάξει μια κοινότητα μέσα στη φύση στην οποία τα μέλη της κοινότητας θα μπορούν να ανταλλάσσουν γνώσεις. Η κοινότητα θα ονομάζεται «Ananke» και θα ασχολείται με τις τέχνες και με δράσεις που καλλιεργούν το πνεύμα βοηθώντας τους ηλικιωμένους, τους περιθωριοποιημένους καθώς και τους ταξιδιώτες μιας και το χρωστάει σε όλους όσοι τη βοήθησαν στο ταξίδι της. Είναι μια κοινότητα για όσους νιώθουν την ανάγκη να κάνουν μια παύση, να αφήσουν την ύλη και να ασχοληθούν με το πνεύμα τους. Σ’ αυτό το εγχείρημα σύμμαχός της είναι η ομάδα «Γιασεμίν».   

«Το παζαράκι της Αννούς» vol 2. είναι γεγονός, λοιπόν. Η Άννη είναι έτοιμη να αφήσει πίσω το παρελθόν, να αδειάσει τις ντουλάπες της και να ξεκινήσει το νέο της ταξίδι, το οποίο αυτή τη φορά είναι διαφορετικό. Είναι η δημιουργία της κοινότητας. Αν θες να βοηθήσεις κι εσύ να υλοποιηθεί το καινούργιο ταξίδι της Άννης, μπορείς να έρθεις να κάνεις τα ψώνια σου στις 17 Ιουνίου στον πρώτο όροφο του Capital Center από τις 15.00.

Αν θες να αφήσεις λίγο το πνεύμα σου να κυκλοφορήσει ελεύθερο…

«Μη λυγίζεις, μην το καταπνίγεις, μην το εκλογικεύεις, μην προσαρμόζεις την ψυχή σου σύμφωνα με τη μόδα. Αλλά ακολούθησε τις πιο έντονες εμμονές σου ανελέητα.» - Φραντς Κάφκα