Tης Αφροδίτης Δερματά

«Να ζει κανείς ή να μη ζει», «η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» είναι μόνο μερικά από τα θέματα που «βασανίζουν» το μυαλό μας τις Κυριακές γύρω στις 16.30 μμ, όταν αρχίζει να σουρουπώνει. Μιλάω γι αυτό το περίεργο «μπούκωμα» στο στέρνο που σε κάνει να λες «αυτή τη στιγμή δεν θέλω να βρίσκομαι ούτε εδώ, ούτε εκεί ούτε παραπέρα» και ψάχνεις τρόπους να περάσεις κάπως μαγικά για μερικές ώρες στην ανυπαρξία. Το αποκορύφωμα δε, είναι όταν αρχίζουν να περνούν από το μυαλό σου αυτές οι ύπουλες σκέψεις που περικλύουν τις υποχρεώσεις της επερχόμενης εβδομάδας. Εκεί σου έρχεται να προσποιηθείς την πάνσοφη στρουθοκάμηλο…να ανοίξεις μια λακκούβα και να τοποθετήσεις το κεφάλι σου μέσα.

Ωστόσο σου έχω καλά νέα, υπάρχει ένα μυστικό καταφύγιο το οποίο «ρίχνει πόρτα» στην κατάθλιψη της Κυριακής. Το ανακάλυψα πριν από κάποια χρόνια και από τότε κάθε Κυριακή του χειμώνα με το που σουρουπώνει τρέχω και κρύβομαι εκεί (αν, φυσικά, δεν έχω κάποια άλλη υποχρέωση). Αυτό το καταφύγιο λοιπόν λέγεται…κινηματογράφος.

Μπορεί σε μια εποχή που τα συνδρομητικά κανάλια μεσουρανούν ο κινηματογράφος να έχει χάσει την παλιά του αίγλη αλλά αξίζει έστω μια στο τόσο (μια φορά την εβδομάδα) να τον τιμούμε με την παρουσία μας. Αναπαυτικός, δεν λέω, ο καναπές του σπιτιού, αλλά έχει άλλη ομορφιά η μυρωδιά του ποπ κορν, το σκοτάδι της αίθουσας, η τεράστια οθόνη που σε κάνει να νιώθεις ότι εισβάλλεις στην ψυχοσύνθεση των ηθοποιών και το πιο σημαντικό… η αποχή από κινητά, μηνύματα, κλήσεις, social media και γενικά κάθε είδους εξωτερική παρεμβολή.

Κυριακή μεσημέρι, λοιπόν, εκεί που θα έχεις τελειώσει από το οικογενειακό τραπέζι και θα νιώθεις ότι αρχίζει να ζορίζεται το στέρνο σου από ένα αλλόκοτο βάρος (όχι δεν μιλάω για το γουρουνόπουλο που έφαγες) το πλάνο σωτηρίας έχει ως εξής : ανοίγεις το wiz στο κινητό σου, πας στην κατηγορία σινεμά, επιλέγεις ταινία, παίρνεις το αυτοκίνητο, φτάνεις στον κινηματογράφο, βγάζεις εισιτήριο, παίρνεις φρεσκοψημένα ποπ κορν και αναψυκτικό, μπαίνεις στην αίθουσα και κλείνεις την μελαγχολία της Κυριακής απέξω. Αυτή η διαδικασία έχει μαγικές-θεραπευτικές ιδιότητες και στην περίπτωση που έχεις πετύχει και αξιόλογη ταινία, τότε η αίσθηση είναι απλά λυτρωτική. Κάνε το και θα με θυμηθείς.

ΥΓ1. Σε περίπτωση που δεν σε ακολουθεί η παρέα, μη μασάς πήγαινε μόνος σου.
ΥΓ2. Μετά την ταινία εντόπισε ένα wine bar και κλείσε την βραδιά σου εκεί ...το απόλυτο φινάλε.
ΥΓ3 Όταν τελικά ακολουθήσεις τη «συνταγή», αναμένω τα comment σου.
ΥΓ4 Πριν αρχίσετε τα "σήμερα παίζει η ομαδάρα, τι μας λες τώρα;" να διευκρινίσω το άρθρο απευθύνεται σε μη φίλαθλους