Μεσημέρι Κυριακής χαζεύουμε νωχελικά τα θυμωμένα κύματα να πηγαινοέρχονται στην παραλία της Αργάκας. Οδεύουμε προς το τέλος του καλοκαιριού και τα μάτια μας αγωνίζονται να συλλέξουν όσο περισσότερες εικόνες μπορούν για να βγει όσο το δυνατόν πιο εύκολα ο επερχόμενος χειμώνας. Με μπαταρίες γεμάτες και στομάχι άδειο συζητάμε για την τελευταία στάση μας πριν την επιστροφή στην πόλη. Συμφωνούμε ότι θα το ρίξουμε έξω για μια τελευταία φορά και ότι θέλουμε μια γραφική παραδοσιακή ταβέρνα για να κάνουμε σωστό φινάλε που αρμόζει στο τέλος των διακοπών και να ικανοποιηθεί η πείνα μας. Δεν έχουμε ιδέα τι παίζει στην περιοχή. Βγάζω το κινητό από την τσάντα μου, μπαίνω στην εφαρμογή wiz, πάω στην αναζήτηση πατάω την επιλογή ταβέρνα και μου βγάζει όλα τα ταβερνάκια που υπάρχουν κοντά. Πατάω πάνω στο εστιατόριο «Μύλος» που βρίσκεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων, μόλις 7 λεπτά από εκεί που βρισκόμαστε, και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. H περιγραφή λέει «Οικογενειακή ταβέρνα σε ένα γαλήνιο, ήσυχο περιβάλλον στο καταπράσινο δάσος στην Πάφο. Στο μενού τους θα βρείτε αφέλια, στιφάδο, καουρμά, κεφτέδες, σουβλάκι και σούβλα, οφτό κλέφτικο, αλλά μπορείτε να βρείτε και επιλογές σε ψάρι.» Πατάω επι τόπου «κλήση» μου απαντάει ένας ευγενικός κύριος και κάνω κράτηση.

Σε λιγότερο από 10 λεπτά βρισκόμαστε εκεί. Ένα όμορφο ταβερνάκι που μοιάζει με εξοχικό σπίτι ξεπροβάλει στην πλαγιά ενός λόφου ανάμεσα σε δέντρα και λουλούδια. Τα τραπέζια απλώνονται κάτω από τον πλάτανο σε μια όμορφη γραφική αυλή περιτριγυρισμένη από περιποιημένες γλάστρες με λουλούδια. Στην άκρη της υπάρχει ένα μπαράκι και λίγο πιο πέρα η σούβλες γυρνάνε. Μια καλοσυνάτη ηλικιωμένη γυναίκα μας υποδέχεται ευγενικά και μας βρίσκει  τραπέζι με σκιά. Εξερευνώντας τον χώρο ανακαλύπτω ένα ντους και χωρίς να το πολυσκεφτώ μπαίνω μέσα, ξεπλένομαι από το αλάτι της θάλασσας και παραδίνομαι στην δροσερή αναζωογόνηση του κρύου νερού. Το μενού ήταν μικρό αλλά το φαγητό καλοψημένο και πεντανόστιμο. Παραγγείλαμε οφτό, κεφτέδες, πουργούρι, σαλάτα και μπίρες. Σε πολύ λίγο απολαμβάναμε το φαγητό μας συνοδεύοντας το με παγωμένες μπίρες και αναψυκτικά. Με ικανοποιημένο πλέον το αίσθημα της πείνας χαζεύουμε τον χώρο απολαμβάνοντας την ηρεμία του τοπίου. Μια παρέα γύρω στα δέκα άτομα συζητάει παρά πέρα. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στην άκρη της αυλής, εκεί ανακαλύπτω ένα ξύλινο σαλόνι με θέα θάλασσα. Σκέφτομαι ότι εδώ το ηλιοβασίλεμα πρέπει να είναι ειδυλλιακό. Υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά που θα έρθω θα είναι βράδυ. Αυτή η σκέψη με παρηγορεί καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο για την επιστροφή.

Άλλο ένα υπέροχο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του. Με ευγνωμοσύνη μετράω τις ομορφιές που ανακάλυψα και φέτος και μέσα σ’ αυτές συγκαταλέγω αυτό το απομονωμένο ταβερνάκι. Αυτός ο τόπος τελικά είναι γεμάτος με κρυμμένες εκπλήξεις, το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις το κέφι και την περιέργεια για εξερεύνηση και ανακαλύψεις.

ΥΓ1. Οι τιμές ήταν εξαιρετικές
ΥΓ2. Για περισσότερες πληροφορίες κλικ ΕΔΩ