«Καλημέρα» λέω στην κυρία Μαρούλα η οποία στέκεται και με κοιτάει απορημένη. «Ήρθα για την συνέντευξη, είχαμε ραντεβού» δικαιολογούμαι προσπαθώντας να κατευνάσω το δυσαρεστημένο ύφος της. Συνεχίζει να με κοιτάει απογοητευμένα και αφού διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να «γλιτώσει» από εμένα σέρνει τα βήματα της αργά μέχρι το ακριανό τραπέζι και με παροτρύνει να την ακολουθήσω. Μου παραγγέλνει καφέ από την Ροζίτα και μια φλαούνα. Μου εξηγεί ότι μπορεί να δέχτηκε τελικά να μου δώσει την συνέντευξη αλλά δεν θέλει να φωτογραφηθεί. «Ε μα πως κυρία Μαρούλλα μου, συνέντευξη χωρίς φωτογραφίες; Δεν γίνεται.» της αντιτείνω.

Χαμογελάει ντροπαλά προσπερνώντας την αντιπαράθεση και ξεκινάει να μου εξιστορεί την τραγική ιστορία της ζωής της με τρεμάμενη φωνή, δικαιολογώντας μέσα από τις πρώτες κούβέντες της, την προηγούμενη άρνηση της. Αρχικά μου εξηγεί ότι έχουν έρθει αρκετοί εδώ για να κάνουν θέμα για τα γλυκά αλλά κανείς δεν την έχει ρωτήσει την ιστορία της. Είμαι η πρώτη. Τιμή μου της απαντώ και την αφήνω να ανοίξει την καρδιά της.

Το μαγαζί ήταν ιδέα του συζύγου μου οποίος δούλευε σε κάποιο ζαχαροπλαστείο. Επωλείτο το συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο και το αγοράσαμε από τον κύριο Νικόλα. Το ανοίξαμε τον Μάιο του 1978. Είμαστε εδώ 46 χρόνια. Γιατί θυμάμαι έντονα την χρονολογία; Διότι με έχει σημαδέψει. Ήμουν έγκυος τον γιό μου τον μικρό, γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη και μετά από αρκετό καιρό τον έχασα, έτσι εκείνη η χρονιά που τον απέκτησα, η οποία συνέπεσε με την έναρξη της επιχείρησης, έχει χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου.

Ο γιός μου δυστυχώς έφυγε νέος –στα 32 του- από καρκίνο. Σπούδασε και πρόλαβε και δούλεψε γιατρός 2-3 χρόνια. Πέθανε 8 χρόνια μετά από τον άντρα μου ο οποίος είχε σκοτωθεί σε ατύχημα το 2002. Μέχρι που έφυγε από την ζωή ο άντρας μου, δουλεύαμε μαζί στο ζαχαροπλαστείο. Μετά το ανέλαβε ο άλλος μου ο γιός, ο Κυριάκος. Πήγε μέχρι την Τρίτη γυμνασίου και ύστερα ήρθε στο μαγαζί. Του άρεσε πολύ η δουλειά του ζαχαροπλάστη.

Ο άντρας μου έφυγε με πολύ τραγικό τρόπο. Ήταν από την Πάφο και είχαμε πάει στο μνημόσυνο της μητέρας του, στην επιστροφή σταμάτησε να βοηθήσει ένα ζευγάρι τουριστών που είχαν τρακάρει στον δρόμο. Την ώρα που προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα του οδηγού για να τον απεγκλωβίσει, τον παρέσυρε διερχόμενο αυτοκίνητο. Όλα έγιναν μπροστά στα μάτια μου. Μείναμε εδώ εγώ και ο Κυριάκος.

Το μαγαζί πάει πολύ καλά, το αγαπάει ο κόσμος. Ο Κυριάκος από πάντα φρόντιζε να έχουμε την καλύτερη ποιότητα, τα πιο διαλεχτά υλικά και αυτό το εκτιμάει ο κόσμος.

Κάποιες συνταγές ο άντρας μου τις είχε πάρει από τον κύριο Νικόλα (τον προηγούμενο ιδιοκτήτη), όπως το γαλακτομπούρεκο. Ήταν γνωστό σε όλη την Λευκωσία. Έφτιαχνε το καλύτερο γαλακτομπούρεκο στην πόλη. Τα υπόλοιπα γλυκά είναι τα συνηθισμένα. Το ζαχαροπλαστείο είναι ξακουστό για όλα του τα γλυκά, λόγω του ότι είναι χειροποίητα, φυσικά και για την ποιότητα τους. Επίσης δημοφιλείς είναι και οι φλαούνες μας. Είναι οι καλύτερες σε όλη την Κύπρο και τις πουλάμε όλο τον χρόνο.

Σε λίγο θα έρθουν από ένα γερμανικό κανάλι να κάνουν γυρίσματα για τις φλαούνες μας. Είναι κάποια εκπομπή για φαγητά. Μας έμαθαν. Είμαστε πολύ γνωστοί και για την σαρλότα, δεν την φτιάχνουν πουθενά αλλού. Την έφτιαχνε ακόμα ένα ζαχαροπλαστείο στην Λεμεσό, πέθανε προχθές ο ιδιοκτήτης του. Στην Μακαρίου παλιά υπήρχε ένα ζαχαροπλαστείο το «Ελλάς», το είχαν δυο αδέλφια. Όταν έκλεισαν ο ένας ιδιοκτήτης, ο Κωστής, ερχόταν εδώ και έλεγε στον Κυριάκο «ευτυχώς που σε έμαθε ο μπαμπάς σου την συνταγή και μπορούμε να τρώμε ακόμα σαρλότες. Θα πεθάνω εγώ και εσύ και δεν θα υπάρχει κανένας στην Κύπρο να φτιάχνει αυτό το γλυκό». Είναι πολύ παλιό γλυκό. Στον τοίχο έχω κρεμασμένη μια  διαφήμιση με σαρλότες από το 1955. Φτιάχνουμε δυο φορές την εβδομάδα, Δευτέρα και Πέμπτη.

Είμαστε ανοιχτά από τις 6 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα, εκτός από Κυριακή. Για τα εποχιακά μας προϊόντα (Χριστουγεννιάτικα, πασχαλινά κτλ) κάνουν προπαραγγελίες και έρχονται και από μακριά να τα αγοράσουν διότι ξέρουν ότι έχουμε καλή ποιότητα. Καθημερινές δουλεύουμε με την γειτονιά. Το Σάββατο έρχεται αρκετός κόσμος να πιει το καφέ του και να φάει γλυκό. Δύσκολα βρίσκεις να καθίσεις. Σερβίρουμε παραδοσιακό κυπριακό καφέ, τσάι και νες καφέ.

Το πιο ευχάριστο που μου έχει συμβεί εδώ στο μαγαζί και μου έχει μείνει αξέχαστο συνέβη όταν πρωτοξεκινήσαμε στο ζαχαροπλαστείο και είχαμε έναν πελάτη που είχε μαγαζί στην Ερμού. Έστελνε κάθε πρωί έναν υπάλληλο ξένο και έπαιρνε αλμυρά. Μια μέρα ήρθε ο υπάλληλος και δεν ήταν έτοιμα και του πρότεινα να καθίσει λίγο να περιμένει μέχρι να ετοιμαστούν. Εντωμεταξύ τον λυπήθηκα και τον κέρασα κάτι. Τελικά όταν ετοιμάστηκαν τα φαγητά τα πήρε και έφυγε. Με παίρνει τηλέφωνο το αφεντικό του και μου λέει «Κυρία Μαρία...μα τι κάνατε του υπαλλήλου και μας λέει όλη την ώρα τι καλή κυρία που είσαστε.» «Απλά τον κέρασα μια τυρόπιτα» του απάντησα.

Το πιο δυσάρεστο που μου έχει συμβεί στο μαγαζί ήταν μια Πέμπτη μεσημέρι και κάτσαμε να φάμε και χτύπησε το τηλέφωνο από την Αγγλία και μου ανακοίνωσαν ότι ο γιός μου επρόκειτο να πεθάνει. Το τραπέζι έμεινε έτσι. Σηκώθηκε η κόρη μου και πήγε και αγόρασε εισιτήρια για να φύγουμε να τον προλάβουμε. Ήμουν κοντά του 4 μήνες, τόσο έζησε.
Αναρωτιόμουν γιατί ο Θεός να μου πάρει και τον σύζυγο και τον γιό μου. Κάποια στιγμή πήγα σε ένα μοναστήρι και ρώτησα τις μοναχές. Μου απάντησαν ότι ο θεός δεν θέλει να κάνει κακό σε κανέναν. Κάτι ήξερε και τους πήρε. Σας ζητώ συγγνώμη που σας στεναχώρησα. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τον χαμό του παιδιού μου. Λέω Δόξα σοι ο Θεός για τους ανθρώπους που μου έχουν μείνει.

Εδώ έχουν έρθει αρκετά σημαντικές προσωπικότητες, ο κύριος Βασιλείου ερχόταν συχνά, ο κύριος Σαρρής -πρώην υπουργός οικονομικών- ο οποίος λατρεύει την σαρλότα. Είχε έρθει και ο διάσημος τενόρος Luciano Pavarotti, είχε συναυλία στην Τάφρο.

Κάποια στιγμή το κτήριο το πήρε μια εταιρεία και προσπαθούσαν να μας πετάξουν έξω. Έβαλα δικηγόρο και δεν τα κατάφεραν. Ύστερα πουλήθηκε σε μια άλλη εταιρεία η οποία είναι πολύ συνεργάσιμη. Θα φτιάξουν φοιτητικές εστίες. Πήγε η υπεύθυνη της εταιρείας στο δημαρχείο για κάποιες χορηγίες και ο δήμαρχος της είπε να μην διανοηθούν να πειράξουν το ζαχαροπλαστείο. Είναι ιστορικό… σήμα κατατεθέν της Λευκωσίας.

Κάπως έτσι με δάκρυα και συγκίνηση, τελειώνει η συζήτηση μας. Κρατάω το κουτί με την σαρλότα μου και επιστρέφω στο αυτοκίνητο με μια γλυκόπικρη αίσθηση. H κυρία Μαρούλα και ο γιός της Κυριάκος είναι δυο από τις πιο ευγενικές ψυχές που συναντάς στην Παλιά Πόλη. «Αντέχει ο άνθρωπος τελικά» σκέφτομαι «και αν είναι και ωραίος κάνει την πίκρα του νόστιμα γλυκά για να τα γεύονται και να αγαλλιάζουν οι συνάνθρωποι του».

Το ζαχαροπλαστείο Μέλισσα θα το βρείτε Αισχύλου 82 στην Παλιά Λευκωσία

Φωτογραφίες Ντέμης Σιρανίδης