Loading...
Το κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.
Είναι μέσα στο DNA μας, είναι ανθρώπινη η αγάπη όλων μας για ταξίδια. Η επιθυμία για κίνηση, είτε ανακαλύπτοντας νέους τόπους είτε επιστρέφοντας στους παλιούς, τους αγαπημένους. Ξέρετε κάτι, όμως; Η κίνηση, το ταξίδι, ξεκινά από τη στιγμή που αρχίζουμε να οργανώνουμε το ταξίδι. Συχνά, ο προγραμματισμός ενός ταξιδιού, η διαδικασία διοργάνωσής του είναι το ίδιο απολαυστική με την εμπειρία. Η ακόμα, πολύ συχνά και η ανάμνηση του ταξιδιού είναι απολαυστική. Αυτό θα κάνουμε σήμερα. Σε προηγούμενη εκπομπή, μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, είπαμε να θυμηθούμε διαδρομές που κάναμε τον χειμώνα. Χειμερινές διαδρομές, για να δροσιστούμε αλλά και γιατί οι αναμνήσεις, οι θετικές αναμνήσεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Από τα μηνύματά σας, φάνηκε ότι σας άρεσε αυτή η χειμερινή βόλτα μες στη ζέστη του καλοκαιριού. Αρκετοί μάς ζητήσατε επανάληψη. Φυσικά θα σας ικανοποιήσουμε, όχι με επανάληψη της ίδιας εκπομπής, αυτό θα ήταν εύκολο. Σεπτέμβριος ήδη, ήδη φθινόπωρο, έρχεται και ο χειμώνας μας με τις ομορφιές του και τα κρύα του! Σήμερα θα ζήσουμε μαζί, ξανά, χειμερινούς προορισμούς, διαφορετικούς. Κάναμε ήδη τόσες εκπομπές, εξάλλου.
Όλοι αγαπούμε να ταξιδεύουμε και ειδικά οι φίλοι του roadtrip.cy, στον Σπορ FM 95. Να ταξιδεύουμε νοερά, αλλά και στην πράξη. Θέλουμε να εμπνευστούμε, να συγκινηθούμε, να αναρωτηθούμε, να μάθουμε, να γίνουμε, έστω λίγο, πιο σοφοί. Και να περάσουμε καλά. Ξεκινάμε, λοιπόν, να θυμόμαστε διαδρομές που κάναμε και χαρήκαμε τον χειμώνα, για να περάσουμε καλά, αλλά έτσι για την ανάμνηση και για τη δροσιά. Νιώθετε κι εσείς έτσι λίγο κρύο. Συννεφιασμένος ουρανός, κρύο, χιόνια στα ορεινά. Πάμε να θυμηθούμε τμήμα της εκδρομής μας στο Πελέντρι:
«Μόλις φτάσουμε στο χωριό, για να αποφύγουμε τα πολύ στενά δρομάκια του χωριού, κατεβαίνουμε αριστερά ακολουθώντας τις ταμπέλες για την ταβέρνα “Συμπόσιο”. Παρκάρουμε λίγο πριν ή λίγο μετά την ταβέρνα γιατί θα περπατήσουμε. Είμαστε σχεδόν μέσα στο χωριό, χειμώνας, κρύο, γύρω μας μόνο περιβόλια με όλα τα καλά της Κύπρου και θα επισκεφθούμε δύο εκκλησίες και τα δρομάκια του χωριού.» (…)
(Φωτογραφία: Κυπριακή κουζίνα με νόστιμους κλασικούς μεζέδες και μαγειρευτά, σε ένα όμορφα αναπαλαιωμένο σπίτι που θυμίζει παλιές εποχές.)
«Μόλις φτάσαμε στο Πελέντρι, παρκάραμε λίγο πριν, η λίγο μετά από την ταβέρνα “Συμπόσιο” βάλαμε μπουφάν και κασκόλ γιατί, είπαμε, κρύο σήμερα, 10 βαθμοί και περπατούμε προς την εκκλησία του Τίμιου Σταυρού. Διακόσια μέτρα από την ταβέρνα θα ανέβουμε δεξιά πάνω, μια ανηφόρα αμάν. Τριάντα μέτρα είναι αλλά είναι ανηφόρα και πολύ στενή, γι’ αυτό δεν ήρθαμε με το αυτοκίνητο.
Η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού του 14ου αιώνα είναι διακοσμημένη με εξαιρετικές τοιχογραφίες της περιόδου των Παλαιολόγων. Αποτελεί Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Όπου ταξιδέψουμε στο νησί μας θα συναντήσουμε το παρελθόν μας. Και έχουμε παρελθόν για το οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι.
Σύμφωνα με μια επιγραφή στην εσωτερική αψίδα της εκκλησίας, οι αρχικές τοιχογραφίες χρονολογούνται στα 1171 / 1172 με θραύσματα των αρχικών τοιχογραφιών να σώζονται στην αψίδα κάτω από το στρώμα των τοιχογραφιών του 14ου αιώνα. Έξω από την εκκλησία μια καταπράσινη κληματαριά και οι ροδιές που είναι στις δόξες τους. Φορτωμένες με τους καρπούς τους, μεγάλα ρόδια, ζουμερά και κατακόκκινα.
Φέρτε την εικόνα στο μυαλό σας, ήσυχο κυριακάτικο πρωινό, στο Πελέντρι, είμαστε έξω από την εκκλησία του Τίμιου Σταυρού, το πράσινο της κληματαριάς και το κόκκινο του ροδιού. Αυτή την εικόνα πρέπει να φέρουμε μαζί μας πίσω στην πόλη. Μαζί με τη γνώση τού ποιοι είμαστε. Η Κύπρος είναι πολύ πιο μεγάλη από τα σύνορά της, από τα όριά της.
(Φωτογραφία: Η ιστορία του χωριού ξεκινάει από τον μεσαιωνικό οικισμό.)
«Κατεβαίνουμε την ανηφόρα, που τώρα ευτυχώς είναι κατηφόρα και στη βάση της πάμε δεξιά. Θα περπατήσουμε 150 μέτρα σε ένα πολύ στενό δρομάκι για να δούμε αριστερά μας την εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής. Εκκλησία του 16ου αιώνα με την εικόνα της Παναγίας που αγιογράφησε ο Ιωαννίκιος το 1693. Κατάνυξη, και στον κήπο έξω με τα κυπαρίσσια και τις μερσινιές που μυρίζουν υπέροχα, ειδικά τώρα. Έχει βρέξει πριν λίγο, τα φύλλα και το χώμα είναι ακόμα βρεγμένα και οι μυρωδιές είναι μαγευτικές. Ευτυχώς ο Νίκος δεν έβαλε ακόμα τις σούβλες πάνω γιατί θα είχαμε άλλες μυρωδιές, όχι ότι θα ήταν άσκημα δηλαδή, αλλά ήρθε η ώρα να πάμε πίσω, προς την ταβέρνα και περνάμε πάλι από το στενό δρομάκι. Θυμάμαι, πριν 3 χρόνια ένας φίλος, Γερμανός, είχε έρθει για διακοπές φθινοπωρινές στην Κύπρο με τη γυναίκα του. Τον φιλοξενούσαμε και ρωτήσαμε πού θα ήθελε να πάει στην Κύπρο, τι να δει. Μεταξύ άλλων ζήτησε να δει την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού και την Παναγία της Καθολικής. Φτάνοντας στο Πελέντρι τού εισηγήθηκα να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να περπατήσουμε λίγο γιατί τα δρομάκια είναι πολύ στενά.
Σήμερα, επειδή μας το ζητήσατε, φαίνεται ότι έχετε βαρεθεί τη ζέστη, θυμόμαστε χειμερινές εκδρομές, για να ζήσουμε λίγο τη δροσιά τους. Ε, ποια δροσιά, 10 βαθμοί και κρύο τσουχτερό στο Πελέντρι.
«Είμαστε στο Πελέντρι, επισκεφτήκαμε τις δύο εκκλησίες-μνημεία του χωριού και περπατάμε προς την ταβέρνα ‘’Συμπόσιο’’. Κρύο, λίγα σύννεφα, έβρεξε πριν λίγο και νιώθουμε έντονα τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και του δάσους. Δεν βιαζόμαστε, περπατάμε σιγά- σιγά και απολαμβάνουμε χειμερινή Κύπρο. Δεν βιαζόμαστε και γιατί ξέρουμε ότι στην ταβέρνα μάς περιμένουν, έχουν ετοιμάσει ωραία πράγματα για μας, την παρέα του roadtrip.cy. Ακούσατε τον Νίκο προηγουμένως, ξέρετε ότι δεν είναι η συνηθισμένη ταβέρνα αλλά ετοιμαστείτε για έντονες γεύσεις. Στη δροσιά του κήπου πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε το αντικριστό, τις ραβιόλες και το κότσι. Εγώ έρχομαι και τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου, την εποχή των μανιταριών. Ο Νίκος είναι ειδικός. Να πούμε ότι στο συμπόσιο θα περάσουν καλά και οι χορτοφάγοι και οι vegan.
Μετά το φαγητό, κανονικά επιστρέφουμε, αλλά είμαστε τόσο κοντά στο οινοποιείο του Τσιάκκα, είναι κρίμα να μην πάμε, τουλάχιστον για να θαυμάσουμε τη θέα των αμπελιών του από ψηλά, από το οινοποιείο. Ειδικά τώρα τον χειμώνα. Κατεβαίνοντας προς Σαϊττά σε σχεδόν 4 χιλιόμετρα, 5 λεπτά, θα φτάσουμε στου Τσιάκκα και υπάρχουν ταμπέλες που μας καθοδηγούν. Τραγούδι μέχρι να φτάσουμε και μετά θα μιλήσουμε με τον Ορέστη Τσιάκκα, 2η γενιά στο οινοποιείο.» Αυτά λέγαμε στη χειμερινή μας εκδρομή στο Πελέντρι. Δεν θα ξανακούσουμε τη συνομιλία με τον Ορέστη σήμερα, η ουσία ήταν να ξανακούσουμε τα ωραία που ζήσαμε τον χειμώνα στην εκδρομή μας.
Θα συνεχίσουμε με μια άλλη, πάλι χειμερινή εκδρομή, αφού ο σκοπός είναι να δροσιστούμε, αλλά και να θυμηθούμε πόσο ωραίος είναι και ο χειμώνας στο πανέμορφο νησί μας. Πάμε στην Αγροκηπιά, ένα μικρό χωριό, πολύ κοντά στη Λευκωσία. Λέγαμε τότε:
«Σήμερα, μια κρύα χειμερινή μέρα, εκτός από τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, θα χαρούμε και ποδηλασία. Δεν θα πάμε μακριά, για να χαρούμε το αυτοκίνητο που, όπως είπαμε, είναι convertible, ανοιχτό και είναι κρύο, άρα μια σύντομη διαδρομή για να μην κρυώσουμε αλλά και για να μείνει χρόνος για να απολαύσουμε φύση και ποδηλασία, άσκηση. Μια σύντομη διαδρομή, σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Λευκωσία. Φροντίσαμε, όμως, το χωριό αυτό να είναι ήσυχο, να έχει αξιοθέατα, ωραία φύση και δρόμους ασφαλισμένους για ποδηλασία και περπάτημα. Θα πάμε στην Αγροκηπιά, ένα μικρό χωριό στα νοτιοδυτικά της Λευκωσίας. Πολύ εύκολα προσβάσιμο, 25 χιλιόμετρα μόνο και 15 περίπου λεπτά από τον κυκλικό κόμβο Ανθούπολης. Ήταν γνωστό από τα φοινικικά και τα ρωμαϊκά χρόνια λόγω της ύπαρξης μεταλλευμάτων στο υπέδαφός του. Η Αγροκηπιά υπήρξε μεταλλείο χρυσού και χαλκού από τότε μέχρι και πολύ πρόσφατα.
(Φωτογραφία: Σοκάκια του χωριού)
Είναι ένα υπέροχο πρωινό και θα χαρούμε το αυτοκίνητο σε μια σύντομη διαδρομή, ένα μικρό χωριό, ένα μοναστήρι, ένα ξωκκλήσι, ένα τοπίο για μανιακούς φωτογράφους, δύο διαφορετικές διαδρομές με ποδήλατο ή περπάτημα, καφέ στην πλατεία, τη φύση γύρω από το χωριό.
«Τώρα, κατεβάζουμε τα ποδήλατά μας και ετοιμαζόμαστε για δύο διαδρομές, πολύ εύκολες και σύντομες και μια πιο δύσκολη. Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, θα τις χαρούμε και τις τρεις. Θα τις κάνουμε με ποδήλατο, δεν μας ενοχλεί το κρύο καθόλου, ο ήλιος είναι ζεστός, θα μας ζεστάνει και η άσκηση, θα μας ζεστάνει το χαμόγελό μας ακόμα παραπάνω. Σημειώστε ότι και τις τρεις διαδρομές που εισηγούμαι μπορείτε να τις χαρείτε εξίσου και με τα πόδια.
Ξεκινούμε βγαίνοντας από τη μικρή πλατεία στην Αγροκηπιά. Πάμε δεξιά και σε εκατό μέτρα περνάμε έξω από την παλιά εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοπαντάνασσας. Κτισμένη τον 18ο αιώνα και ανακαινισμένη το 1918, αξίζει μια στάση. Η ιστορία λέει ότι στην ανακαίνισή εργαζόταν ως μάστορας, εθελοντικά φυσικά, κάποιος Αγροκηπιώτης, ο Σάββας. Δούλευε με όρεξη, με κέφι και όπως ήταν πάνω στη στέγη, όταν χρειαζόταν κάτι, ξέρω ‘γω κεραμίδια, φώναζε στους βοηθούς να του φέρουν. Η φωνή του στεντόρεια, μπάσα και τόσο δυνατή που ακουγόταν μέχρι το γειτονικό χωριό, τη Μαλούντα. Του έμεινε το παρατσούκλι «ο Πουμπουρόσαββας», το οποίο φυσικά πέρασε στις επόμενες γενιές ως επίθετο. Έτσι έβγαιναν τα ονόματά μας, από ιστορίες της ζωής μας, από την πραγματικότητά μας. Συνεχίζουμε την ποδηλασία μας και σε είκοσι μέτρα μπαίνουμε δεξιά σε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο που μας οδηγεί προς το ξωκκλήσι του Αγίου Κουρνούτα. Είμαστε ήδη έξω από το χωριό και στα 500 μέτρα περνάμε έξω από το σπίτι του Λαζαρή, του Αγροκηπιώτη αυτοδίδακτου καλλιτέχνη. Δεν θα το χάσετε, είναι το μοναδικό σπίτι στη διαδρομή μας. Ο δρόμος μας περνά από καθαρή, αγνή, κυπριακή φύση. Θαμνώδης βλάστηση, κυριαρχεί το θρουμπί με τη χαρακτηριστική μυρωδιά του, ελιές, συκιές, αμυγδαλιές και μοσφιλιές που είναι τώρα στα φόρτε τους. Εγώ, εν αντέχω, κατεβαίνω που το ποδήλατο τζιαι κόφκω λλία μοσφιλούθκια υ-πέ-ρο-χα. Θα είναι ακόμα πιο υπέροχα όταν γίνουν μαρμελάδα.
(Φωτογραφία: Η παλιά εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοπαντάνασσας ήταν η κύρια εκκλησία της Αγροκηπιάς μέχρι το 1990.)
Δεξιά μας ο ποταμός, καταπράσινος με καλαμιές και καβάτζια. Στρωτή διαδρομή, σύντομη, μπορεί να την κάνει και μια οικογένεια με παιδιά. Πάμε σιγά-σιγά και αναπνέουμε το τοπίο. Ο δρόμος μάς κατεβάζει δεξιά, στην κοίτη του ποταμού, τον διασταυρώνουμε και πάμε στην απέναντι πλευρά. Τα τελευταία 400 μέτρα είναι χωματόδρομος και είμαστε μπροστά από το ξωκκλήσι του Αγίου Κουρνούτα. Ανεβαίνουμε τον μικρό λόφο μπροστά μας και έχουμε θέα σε ένα κάμπο με σπαρτά, πλατύ και καταπράσινο, ένα απίστευτα ολοζώντανο πράσινο, αριστερά μας ένας μεγαλοπρεπής λόφος, ο Κρεάτης, με το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα σκαρφαλωμένο, θα το επισκεφθούμε μετά. Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο, η διαδρομή μας 20 λεπτά με το πάσο μας, 3 χιλιόμετρα όλα κι όλα, με την επιστροφή. Φτάνουμε ξανά στην πλατεία για ενυδάτωση, απολαμβάνουμε το νερό στην βρύση της πλατείας. Νερό δροσερό και από πηγή στον Άγιο Επιφάνιο.» Αυτά από τη χειμερινή διαδρομή μας στην Αγροκηπιά, από τα μηνύματά σας φαίνεται ότι απολαμβάνετε την περιγραφή χειμερινών τοπίων μες στο καλοκαίρι. Κάποιος φίλος, που τον ευχαριστούμε για το μήνυμα, μας έγραψε ότι είναι στον δρόμο για παραλία, αλλά κρύωσε και θα φορέσει πιο μακρύ μαγιό.
«Είμαστε στην πλακόστρωτη πλατεία της Αγροκηπιάς και ξεκινάμε τη δεύτερή μας διαδρομή. Βγαίνουμε από την πλατεία αριστερά αυτή τη φορά και πάμε προς το γήπεδο, περνάμε μέσα από ελαιώνες, καμιά ρέντα και αρχίζει η άγρια θαμνώδης βλάστηση της περιοχής.
Σε περίπου 800 μέτρα τελειώνει η άσφαλτος και μπαίνουμε σε ένα κομμάτι 400 με 500 μέτρα χωματόδρομο. Περνάμε κάτω από το γήπεδο, αριστερά, φτάνουμε σε μια λίμνη. Κατεβαίνουμε από το ποδήλατο και απορροφούμε το τοπίο. Γύρω από τη λίμνη είναι τα μπάζα, τα άχρηστα χώματα, διαχρονικά, από το μεταλλείο χρυσού. Το κίτρινο της ώχρας, ροζ, βαθύ κόκκινο, καφέ, το πράσινο του ορείχαλκου, όλα τα γήινα χρώματα είναι συγκεντρωμένα εδώ. Λες και κάποιος τα ετοίμασε για φωτογραφίες στο instagram. Τόπος ειδικά για τους μανιακούς της φωτογραφίας. Στα ποδήλατά μας και επιστρέφουμε στην πλατεία. Νερό και ετοιμαζόμαστε για την τρίτη διαδρομή μας με ποδήλατο, τη δύσκολη, σχετικά δύσκολη.»
(Φωτογραφία: Σημείο αναφοράς η κεντρική πλατεία για την κοινότητας.)
«Είμαστε στην πλατεία της Αγροκηπιάς και ξεκινάμε για ποδηλασία, αλλά και επίσκεψη στο μοναστήρι του Άγιου Παντελεήμονα. Δεν μας επηρεάζει το ότι είναι χειμώνας, με την ποδηλασία ζεσταινόμαστε. Εξάλλου, έχουμε τόσο ωραίο ήλιο, είναι κρίμα να είμαστε κλειστοί μέσα, είτε στο σπίτι είτε στο αυτοκίνητο. Ποδηλασία, λοιπόν! Βγαίνουμε προς τα δεξιά από την πλατεία και ακολουθούμε τον κύριο δρόμο, ο οποίος σύντομα, στα 400 μέτρα γίνεται ανηφορικός, πιο ανηφορικός και ακόμα πιο ανηφορικός. Έχει τη δυσκολία του το πρώτο χιλιόμετρο, δεν είναι για περίπατο, είναι κομμάτι για άσκηση. Όταν κάνω το κομμάτι αυτό τον χειμώνα ή την άνοιξη, μετά τις δύο πολύ σφιχτές στροφές, λίγο πάνω από τη χαβούζα, σταματώ και βλέπω κάτω, πιάτο το χωριό, μες στο πράσινο και την ηρεμία. Για μένα αυτή είναι η εικόνα της Κύπρου που έχω πάντα μαζί μου. Δεν είναι η Λευκωσία ή η Λεμεσός. Δεν είναι οι τουριστικοί προορισμοί.
Ένα μικρό χωριό, με ήρεμη ζωή, με εύκολη κοινωνικοποίηση, με φιλοξενία. Η ψυχή της Κύπρου. Πίσω στην ποδηλασία μας. Συνεχίζουμε την ανάβαση, και πλησιάζοντας το μοναστήρι έχουμε μια μικρή κατηφόρα που μας ξεκουράζει. Φτάνουμε στον Άγιο Παντελεήμονα, αφήνουμε τα ποδήλατα έξω και μπαίνοντας μέσα βλέπουμε μπροστά μας τον ναό του 15ου αιώνα. Αξίζει να τον επισκεφτούμε για το ξύλινο εικονοστάσι του. Βγαίνοντας έξω, πρέπει να κάτσουμε, έστω για λίγο σε μια πεζούλα, κάτω από τα δέντρα και να προσπαθήσουμε να γίνουμε ένα με τον χώρο. Στο μυαλό μου έρχεται μόνο μια λέξη, αρμονία. Η ηρεμία του χώρου, σχεδόν ιερή, το πράσινο, οι γλάστρες με τα λουλούδια, ο καθαρός αέρας που γεμίζει τους φουσκωμένους μας πνεύμονες μετά την ποδηλασία, η ιστορία του χώρου.
Όλα μαζί, μας ταξιδεύουν πέρα από τη διαδρομή μας, δίνουν ένα καλύτερο νόημα στην καθημερινότητά μας. Κατάνυξη! Ακόμα μια εικόνα που πρέπει να πάρουμε μαζί μας. Αποχαιρετούμε τις μοναχές, ξανά στα ποδήλατά μας και δρόμο. Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο, μια κατηφόρα των τριών χιλιομέτρων είναι. Έχοντας υπερφορτίσει τις μπαταρίες μας όμως, επιλέγουμε τη μακρινή διαδρομή. Βγαίνουμε αριστερά από τον χώρο παρκαρίσματος της μονής και πάμε προς Μιτσερό. Μικρή ανηφόρα και δεξιά μας στον απέναντι λόφο, βλέπουμε το λατομείο άσπρης πέτρας της περιοχής. Πόσα υποφέρουν διαχρονικά αυτά τα χώματα από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Στα αριστερά μας ανεβαίνει το βουνό και αν έρθετε εδώ τον Φεβρουάριο-Μάρτιο, η πλαγιά είναι φορτωμένη λαλέδες, υπέροχο λουλούδι. Συνεχίζουμε μέσα στο άγριο τοπίο, δεξιά και αριστερά μας ελιές και πεύκα. Αρχίζει η κατηφόρα για Μιτσερό, περνάμε έξω από το χωριό, θα το επισκεφτούμε άλλη φορά και φτάνουμε στον κύριο δρόμο Μιτσερού-Αγροκηπιάς. Αριστερά, κινούμαστε στην άκρη του δρόμου για ασφάλεια και σε 2.5 χιλιόμετρα είμαστε ξανά στην πλατεία της Αγροκηπιάς. Σύνολο διαδρομής 8.5 χιλιόμετρα. Πόσο μακριά ταξιδέψαμε όμως… Καφές στην πλατεία για ανασυγκρότηση δυνάμεων και σκέψεων.»
Αυτά χαρήκαμε τον χειμώνα που μας πέρασε στην Αγροκηπιά.
«Το roadtrip μας στην Αγροκηπιά τελειώνει. Χειμώνας, κρύο, αλλά λίγο η ποδηλασία, λίγο ο ενθουσιασμός μας για ταξίδι, κυρίως όμως οι ζεστές καρδιές των Αγροκηπιωτών, εμείς ζεσταθήκαμε. Θέλω, όμως, να προσθέσω μια ιστορία μες στην ιστορία μας. Είναι πραγματική ιστορία, τη θυμήθηκα όταν οδηγούσα το Hillman Minx convertible στην αρχή της διαδρομής μας. Την άφησα για το τέλος επίτηδες, θα καταλάβετε γιατί. Πριν χρόνια είχα φέρει από την Ιταλία όπου σπούδαζα ένα VW Beetle Convertible. Το λάτρευα και το είχα πάντα περιποιημένο και γυαλισμένο. Μια μέρα το είχα παρκαρισμένο έξω από την εταιρεία όπου δούλευα τότε και το πρόσεξε ένας ηλικιωμένος κύριος. Μπήκε μέσα στο γραφείο όπου ήμουν και ρώτησε ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του VW. Του συστήθηκα, μου έδωσε την κάρτα του και πολύ σοβαρός μού είπε “αύριο την Κυριακή το πρωί θα έρθεις στο σπίτι μου. Θέλω να σου δείξω ένα αυτοκίνητο που θα αγοράσεις’’.
Πράγματι, την Κυριακή το πρωί, εγώ και ο πολύ καλός μου φίλος, ο Άλκης που μας μίλησε προηγουμένως πήγαμε στο σπίτι του. Μας καλωσόρισε, άνοιξε την πόρτα του γκαράζ και μας έδειξε αυτό το αυτοκίνητο, το Hillman του 1955. Ήταν τοποθετημένο πάνω σε ξύλινες βάσεις, πάνω σε τάκους, και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Μας εξήγησε ότι αγαπούσε το αυτοκίνητό του, αλλά λόγω ηλικίας δεν μπορούσε να το οδηγήσει πια. Αλλά δεν ήθελε να το πουλήσει σε οποιονδήποτε. Ήθελε το αυτοκίνητο να πάει σε κάποιον που θα το αγαπούσε όσο και ο ίδιος, γι’ αυτό, όταν είδε το δικό μου Beetle τόσο προσεγμένο, πίστεψε ότι βρήκε τον άνθρωπό του. Φυσικά ενδιαφερθήκαμε και εγώ και ο Άλκης για το αυτοκίνητο και ρωτήσαμε διάφορα πράγματα. Φαίνετε ότι είχαμε αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή γιατί μας ανοίχτηκε, μας είπε πολύ προσωπικά πράγματα… Μας είπε και την εξής ιστορία.
Μετά τον πόλεμο του 1974, ήταν τόσο στενοχωρημένος που έβαλε το αυτοκίνητό του μέσα στο γκαράζ, πάνω στους τάκους. «Αφού δεν μπορώ να πάω στην Κερύνεια, δεν θα ξαναβγώ στον δρόμο με το αυτοκίνητό μου» είπε αλλά, ακούστε το αυτό, κάθε Κυριακή πρωί, ερχόταν εδώ, άνοιγε την πόρτα του γκαράζ, ξεκινούσε το αυτοκίνητο, πατούσε τον συμπλέκτη, έβαζε πισινή, έβγαινε από την αυλή του και έκανε την διαδρομή μέχρι την Κερύνεια. Πήγαινε Μύρτου, κατέβαινε τα Πάναγρα, μύριζε τη θάλασσα στην Αϊρκώτισσα. Το αυτοκίνητο στους τάκους. Καταλάβατε τι έκανε; Για να αφήσει πίσω του τον πόλεμο και την κατοχή, οδηγούσε, πατούσε clutch και βενζίνη, πραγματικά, με τη μηχανή ξεκινημένη, το Hillman ακίνητο, πάνω στους τάκους και οι τροχοί του να γυρίζουν, έτρεχε πάνω στους τάκους. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι ο ηλικιωμένος κύριος ζούσε τη διαδρομή, νοερά μεν, αλλά πήγαινε στο λιμανάκι της Κερύνειας. Η ουσία της ιστορίας είναι ότι στεναχωρήθηκε πολύ από την εισβολή και τα αποτελέσματά της, πληγώθηκε, μάτωσε αλλά δεν άφησε την κατοχή να τον καταβάλει.
Όποτε το είχε ανάγκη γέμιζε το μυαλό του ξανά με τις εικόνες που αγαπούσε. Για μένα αυτό ήταν πολύτιμο μάθημα ζωής.
Σήμερα, η παρέα μας, η παρέα του roadtrip.cy, μαζί, χαρήκαμε μια διαφορετική εκπομπή. Απολαύσαμε χειμώνα, θυμηθήκαμε χειμερινή φύση, δροσερά τοπία και συννεφιές στον υπέροχο τόπο μας! Μέσα στο καλοκαίρι φέραμε στο μυαλό μας χειμερινές ομορφιές.
Είμαστε πραγματικά τυχεροί που ζούμε σε ένα τέτοιο τόπο. Το έχω πει πολλές φορές, το ξέρω ότι κινδυνεύω να γίνω γραφικός αλλά κάτι τέτοιες μέρες, σε τέτοιους τόπους, το νιώθω ακόμα πιο έντονα. Απλώς, δεν είμαι σίγουρος ότι το συνειδητοποιούμε όλοι μας ή ότι το συνειδητοποιούμε αρκετά συχνά.
Αν τον αγαπούσαμε πραγματικά αυτόν τον τόπο. Αν τον προσέχαμε λίγο παραπάνω, δεν θα ήταν οι ζωές όλων μας καλύτερες, πιο πλούσιες;
Το πιο πάνω κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy». Κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 8 μέχρι τις 10 ακούτε την εκπομπή του Άντρου Σκαλιστή «Roadtrip.cy» στον Σπορ FM 95.
