Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανακαλύψεις μια low-budget ταινία, που δεν έχει την προώθηση κάποιας που προέρχεται από μεγάλο στούντιο παραγωγής (ή με άλλα λόγια υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανακαλύψεις μια ταινία που δεν είναι παντού συνέχεια). Ο βασικός, δικός μου τρόπος είναι να σκανάρω τις εισηγήσεις του IMDb για πόστερ που μου τραβούν την προσοχή. Έτσι έπεσα πάνω στο ''Daniel Isn't Real'', ένα λίγο θρίλερ, λίγο horror και μετά πήγα στο τρέιλερ. Όντως φάνηκε ενδιαφέρουσα. 

Η ταινία εστιάζει στον Luke, έναν νεαρό που παρόλο που μπήκε πρόσφατα στο πανεπιστήμιο εξακολουθεί να υποφέρει από ένα οδυνηρό ψυχικό τραύμα. Προσπαθώντας να ανταπεξέλθει, επαναφέρει τον Daniel, τον φανταστικό φίλο που είχε μικρός. Όντως ο Daniel λειτουργεί σαν ''εσωτερική δύναμη'' βοηθώντας τον Luke σε διάφορες καταστάσεις. Πρωταγωνιστούν οι Miles Robbins και Patrick Schwarzenegger.

Δες το τρέιλερ και συνεχίζω με spoilers.

Κατ' αρχας ο Schwarzenegger είναι εξαιρετικός. Δεν θυμίζει σε τίποτα το ταλέντο του πατέρα του - που εστιάζεται ίσως σε ένα είδος ταινιών μόνο. Και οι δύο πρωταγωνιστές κάνουν καταπληχτική δουλειά, αλλά ο συγκεκριμένος είναι ξεκάθαρα το highlight. Το στόρι εξελίσσεται με ενδιαφέρον, χτίζοντας έναν κόσμο που ξεκινά βίαια και εξελίσσεται με τον αρκετά συμπαθή Luke και τον Daniel να μαγνητίζει τα βλέμματα. 

Η ιστορία προχωρά και ο Daniel αρχίζει να ''σπάζει'' όσο ο Luke προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε λογική και παράνοια. Η ανατροπή έρχεται όταν ο Luke αντιλαμβάνεται πως ο φανταστικός του φίλος δεν είναι καθόλου της φαντασίας του. Αντιθέτως είναι μια υπερφυσική οντότητα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν οι ''τρομακτικές'' εικόνες όταν βλέπουμε το αληθινό πρόσωπο του Daniel, αλλά μοιάζει αρκετά ψεύτικο για να σε τρομάξει αν και υπάρχουν κάποιες σκηνές που ίσως ενοχλήσουν. To πιο έντονο αρνητικό που ξεχώρισα προσωπικά, είναι η απουσία της μητέρας του. Την βλέπουμε στην αρχή, την βλέπουμε και μετά από χρόνια με προβλήματα ψυχικής υγείας, να αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά με τον γιο της αλλά δεν εμφανίζεται ποτέ ξανά. Φάουλ. 

Το τέλος δεν είναι αυτό που θα περιμένες αλλά ικανοποιητικό ακριβώς επειδή δεν είναι αυτό που περιμένεις.