Την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισα να κάνω βραδιά «Καναπέ- Netflix-Πίτσα» . Mια φίλη μου πρότεινε το Mirage. Πατώντας Mi αυτόματα βγήκε στην οθόνη μου το Miracle In Cell no. 7, κι εγώ αφηρημένη ξεκίνησα να το βλέπω από σπόντα έχοντας την εντύπωση ότι βλέπω το Mirage. Στα πρώτα κι όλας λεπτά διαπίστωσα ότι αυτή η ταινία είχε όλα τα συστατικά για ένα καλό αποτοξινωτικό κλάμα. Συμπαθητικές φάτσες, αμετανόητους κακούς και πολύ αδικία. Μόλις άρχισε να ανεβαίνει ο κόμπος στον λαιμό αντιλήφθηκα ότι βλέπω λάθος ταινία και επειδή δεν ήμουν διατεθημένη να πέσω στα τάρταρα μεσοβδομαδιάτικα αποφάσισα να την σταματήσω. Εχθές Κυριακή ψάχνοντας να βρω κάτι ενδιαφέρον να "σκοτώσω" την ώρα μου, έπεσα σε αυτήν την ταινία που είχα αφήσει στην μέση. Πήρα χαρτομάντηλα στο πλάι, την γάτα μου για παρηγοριά, έφτιαξα ένα τοστ και άραξα στον κάναπέ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι δυνατή, πάτησα play και παρακολούθησα με προσοχή, σκουπίζοντας τα δάκρυα μου ανα τακτά χρονικά διαστήματα.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Memo (Aras Bulut Iynemli) είναι ένας Τούρκος βοσκός με κάποιου είδους νοητική υστέρηση που έχει μία κόρη την οποία λατρεύει, την Ova (Nisa Sofiya Aksongur). Μια μέρα όμως καταλήγει στη φυλακή καθώς κατηγορείται για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξε. Οι μέρες στη φυλακή περνάνε πολύ δύσκολα στην αρχή, ενώ το δικαστήριο κρίνει τον Memo ένοχο και διατάζει τη θανάτωσή του. Δύσκολα τα πράγματα για τον ίδιο, και η μικρή Ova κινδυνεύει να μείνει ορφανή. Οι συγκρατούμενοί του προσπαθούν να τον βοηθήσουν, όπως και ένας φύλακας. Το αν θα τα καταφέρουν σας αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας.

Αυτό που με εντυπωσίασε στην εν λόγω ταινία είναι ότι δεν εστίασε στις σκληρές συνθήκες που επικρατούν στην φυλακή αλλά στο ανθρώπινο πρόσωπο των εγκληματιών και στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Επίσης το πως αντιμετωπίζει την πατρότητα ένας άνθρωπος με νοητική στέρηση. Εν ολίγοις πρόκειται για μια ταινία σκληρή και ιδιαίτερα τρυφερή ταυτόχρονα!