Αν μου έλεγες να παρομοιάσω το θέατρο με ένα αντικείμενο θα το παρομοίαζα με μια μεγάλη κουτάλα που ανακατεύει συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, τα φέρνει στην επιφάνεια και σε κάνει να αναθεωρείς τη ζωή και να νιώθεις πάλι ζωντανός. Είναι αυτή η ιδιαίτερη τέχνη που όταν γίνεται σωστά, έχει την δύναμη να αλλάξει ολόκληρη την κοσμοθεωρία και τη φιλοσοφία της ζωής σου και που αν καταφέρει να σε πείσει και να σε διαπεράσει θα σε απεγκλωβίσει με έναν τρόπο μαγικό από το τακτοποιημένο κουτί σου και θα απελευθερώσει το μυαλό σου. Μια καλή παράσταση σταματάει τα ρολόγια, σε οδηγεί στην κάθαρση και μένει για πάντα ζωντανή στο μυαλό σου!

Αυτή η υπέροχη τέχνη, λοιπόν γιορτάζεται σήμερα και μαζί της γιορτάζουν και όλοι οι άνθρωποι που την υπηρετούν. Μια γιορτή η οποία έχει καθιερωθεί από το 1962 με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου.

Mε αφορμή την ιδιαίτερη αυτή μέρα θυμηθήκαμε μια συνέντευξη που μας είχαν δώσει 5 αγαπημένοι κύπριοι ηθοποιοί με σκοπό  να μοιραστούν μαζί μας τις πιο ευτράπελες και αστείες τους στιγμές πάνω στη σκηνή.

Χριστιάνα Αρτεμίου

Ένα περιστατικό που έμεινε έντονα στη μνήμη μου και μου προκαλεί γέλιο κάθε φορά που το θυμάμαι ή το διηγούμαι στην παρέα, ήταν σε μια παράσταση του Φούστα Μπλούζα που κάναμε στο Πάνθεον. Τα καμαρίνια δεν ήτανε πίσω στη σκηνή, ήταν εκτός κτιρίου που έπρεπε να κατεβείς μια ράμπα για να μπορέσεις να πας. Η αγαπημένη συνάδελφος Έλενα Χριστοφή αφού τελείωσε μια σκηνή της, ξέχασε ότι έπρεπε να βγει σχεδόν αμέσως ...και θεωρώντας ότι ολοκλήρωσε την σκηνή της, βγήκε εκτός κτιρίου για να πάει στα καμαρίνια να ετοιμαστεί για την επόμενη της σκηνή. Εμείς ήμασταν επί σκηνής και περιμέναμε να μπει μέσα η Έλενα...λέγαμε την ατάκα, την ξαναλέγαμε...η Έλενα άφαντη. Ανοίγω την πόρτα, πηγαίνω στα παρασκήνια και ρωτάω αγχωμένη.... "που είναι η Έλενα; Έπρεπε να ήταν στη σκηνή". Τρέχει τότε μια άλλη συνάδελφος κάτω στα καμαρίνια και πετυχαίνει την Χριστοφή σχεδόν γυμνή, μόνο με τα εσώρουχα της, γιατί άλλαζε ρούχα εκείνη τη στιγμή. "Έλεναααα...παίζεις!!!"της λέει. Η Χριστοφή τότε αρχίζει να τρέχει πανικόβλητη φορώντας μόνο τα εσώρουχα της στη ράμπα για να βρεθεί πάνω στην σκηνή. Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα του σκηνικού να μπουκάρει μέσα σε πλήρη πανικό, η ίδια συνάδελφος της φώναξε "Χριστοφήηη...είσαι γυμνή!" Η φωνή της, ήταν τόσο δυνατή που ακούστηκε σε όλο το θέατρο και εννοείται διπλωθήκαμε όλοι από τα γέλια...γιατί καταλάβαμε κι εμείς και ο κόσμος το τι είχε συμβεί. Καθίσαμε τότε όλοι αμίλητοι άλλα 5 λεπτά στη σκηνή, μπροστά στον κόσμο, περιμένοντας τη Χριστοφή στα παρασκήνια να ντυθεί για να μπει μέσα... Και εννοείται μόλις είδαμε τη Χριστοφή να μπαίνει στη σκηνή σε αλλόφρων κατάσταση φορώντας τα ρούχα τη ανάποδα από τη βιασύνη της, εμείς από το γέλιο δεν σταυρώσαμε λέξη και ο κόσμος γελούσε και την χειροκροτούσε για να της δώσει θάρρος.

Ελένη Σιδερά

Κατά τη διάρκεια θεατρικής παράστασης πάω στην τουαλέτα ξεχνάω να βγάλω την «ψείρα» τραβάω καζανάκι και ακούγεται στη διαπασών στη σκηνή! Ευτυχώς το έργο ήταν μιούζικαλ γιατί θα ήταν πολύ οξύμωρο να παίζω σε τραγωδία και να γίνει τέτοιο σκηνικό.

Χάρης Αττώνης

Πριν από πολλά χρόνια, σε έναν από τους πρώτους μου μεγάλους ρόλους στο θέατρο, σε μια παράσταση που πραγματικά αγαπούσα, ήρθε με καμάρι να με δει η μητέρα μου, παρέα με τη μία μου αδερφή (και το μικρό μου ανιψιό που δεν είχε καμία ανάμειξη στην ιστορία μας). Καθόταν μπροστά – μπροστά και παρακολουθούσε με πολλή προσοχή. Κάποια στιγμή, σε ένα μονόλογό μου, που βρισκόμουν σε απόσταση ενός μόλις μέτρου από εκείνη, αρχίζει να χτυπάει το κινητό της ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ: “You are my lover, undercover, you are my secret passion and I have no other”. Επειδή, όπως λέει και η ίδια για τον εαυτό της, χαριτολογώντας: «να μου μιλάτε δυνατά γιατί είμαι περήφανη στα αφτιά!», δεν άκουγε την Έλενα που της τραγουδούσε. Είχε μάτια μόνο για μένα! Η αδερφή μου πανικόβλητη, άρχισε να την σκουντάει. Η μητέρα μου άρχισε να ενοχλείται. Η αδερφή μου επέμενε. Εγώ να παρακολουθώ με αγωνία, ντροπή, να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά απολύτως συγκεντρωμένος. Εξάλλου, ο ρόλος είχε χαρακτηριστική κινησιολογία, οπότε σχεδόν του ταίριαζε ο ρυθμός του τραγουδιού – προσπαθούσα μάταια να πείσω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή, όταν πια η συμπεριφορά της αδερφής μου είχε φτάσει στο απροχώρητο, γυρίζει η μάνα μου φοβερά εκνευρισμένη και της λέει - με αξιοθαύμαστη ορθοφωνία και ένταση:

«Ε σταμάτα πια! Τι σκουντάς; Όλο σκουντάς! Τι θέλεις πια; Δε βλέπεις; ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!»

Λουκία Μουσουλιώτη

Έπαιζα στην παράσταση «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και βρισκόμασταν σε περιοδεία στην Μελβούρνη. Αυτή η παράσταση είχε ανέβει πριν την περιοδεία στο Σατιρικό. Όταν κάναμε πρόβες είχα φύγει για λίγο από την σκηνή και είχα πάει στην καντίνα, άκουσα λοιπόν την κυρία Μπεμπεδέλη να φωνάζει «Λουκία, που είσαι;» Έκανα ένα σάλτο και ξαφνικά βρέθηκα πάνω στο κρεβάτι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήμουν και αθλήτρια κι οι επιδόσεις μου στα άλματα ήταν καταπληκτικές. Μόλις είδε η κυρία Μπεμπεδέλη το σάλτο της άρεσε πολύ και μου είπε να το κρατήσω και στην παράσταση. Κάθε φορά λοιπόν στην εν λόγω σκηνή εγώ έπαιρνα φόρα και πηδούσα στο κρεβάτι και το κοινό ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Ωστόσο όταν πήγαμε στην Αυστραλία το κρεβάτι αναδιπλούμενο. Παρά το γεγονός ότι πριν την παράσταση έκανα πρόβα και έλεγξα αν ήταν ασφαλές και φάνηκε να είναι εντάξει, κατά τη διάρκεια της παράστασης όταν έκανα το σάλτο το κρεβάτι διπλώθηκε και με έκλεισε μέσα. Η αίθουσα οι οποία είχε γύρω στους χίλιους θεατές, αρχικά πάγωσε και έπειτα άρχισαν όλοι να φωνάζουν έντρομοι. Μέχρι που ξεπρόβαλα το κεφάλι μου από το κρεβάτι γελώντας και άρχισαν να γελάνε και οι θεατές. Τελικά ήρθαν οι τεχνικοί να με απεγκλωβίσουν και χρειάστηκαν 20 λεπτά περίπου μέχρι να τα καταφέρουν. Με απεγκλώβισαν σπάζοντας το κρεβάτι.

Μαρίλια Χαρηδήμου

1. Μου έχει τύχει σε παράσταση ερχόμενη από το κοινό στη σκηνή να σκοντάψω και να προσγειωθώ ανώμαλα στην στρογγυλή κοιλίτσα θεατή, ο οποίος έβγαλε και μια κραυγή πόνου. Αυτά τα 3-4 δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω τι έγινε και να συνεχίσω την πορεία μου προς τη σκηνή, φάνηκαν αιώνας!
2. Θέατρο 104. Αθήνα 2014. Παίζουμε σε μια παράσταση όπου είμαστε επι σκηνής ενώ μπαίνουν οι θεατές μέσα. Ενώ γίνεται αυτή η διαδικασία, μου λέει η συνάδελφος συνωμοτικά με χαμηλή φωνή «Φτου σου πάλι τα ΚΑΠΗ μαζέψαμε απόψε» και της απαντάω «Είναι ο πατέρας μου!» Αυτή άρχισε να μου ζητάει συγγνώμη , έχω είχα σκάσει στα γέλια και όλα αυτά ενώ η συνθήκη ήταν να είμαστε σιωπές σε ένα χώρο αναμονής !