Καθώς διανύουμε τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, που επιμένει να έχει θερμοκρασίες καλοκαιρινές, οφείλω να ομολογήσω ότι ο Σεπτέμβρης στην Κύπρο είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο όμορφος μήνας για μικρές και μεγάλες εξορμήσεις στα κρυμμένα διαμάντια του νησιού.

Με κινητήριο δύναμη την ανάγκη για «λίγο ακόμα διακοπές μετά τις διακοπές», το Σαββατοκύριακο με βρήκε στην όμορφη Πάφο, η οποία εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς και χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο γοητευτική.

Η Σαββατιάτικη εξόρμησή μας στον άδειο, παραδεισένιο Ακάμα, με το καταπράσινο και –ακόμα– αμόλυντο από την ανθρώπινη παρουσία άγριο τοπίο, μου θύμισε για ποιους λόγους αγαπώ τόσο πολύ αυτή την πλευρά του νησιού.

Σε μια ερημική παραλία, όπου το νερό πρασίνιζε από το καθρέφτισμα των δέντρων, η ήρεμη θάλασσα είχε ιδανική θερμοκρασία – αρκετά ζεστή για να μπαίνεις άνετα, αλλά και δροσερή ώστε να αναζωογονεί κάθε κύτταρό σου. Περάσαμε όλη τη μέρα βουτώντας με μάσκες και χαλαρώνοντας κάτω από τη σκιά των δέντρων. Τα μάτια δεν χόρταιναν το τοπίο και, όταν σιγά σιγά άρχισε να πέφτει ο ήλιος, με ελαφριά την καρδιά αποχαιρετίσαμε το πιο όμορφο –ίσως– σκηνικό του φετινού καλοκαιριού.

Ο «άγριος» χωματόδρομος της επιστροφής δεν στάθηκε εμπόδιο στο να απολαύσουμε την άπλετη θέα του κόλπου της Πόλης στα αριστερά μας. Η εικόνα αυτή γέμισε το μυαλό μας και συμπλήρωσε ιδανικά την εμπειρία της ημέρας, λειτουργώντας καθαρτικά στις πιέσεις και την κούραση της περασμένης εβδομάδας.

Τελευταία μας στάση: το εστιατόριο «Λουτρά της Αφροδίτης», για μένα το εστιατόριο με την πιο όμορφη θέα στην Κύπρο.

Ήταν ήδη 17:30. Το εστιατόριο είχε μόλις 3-4 παρέες, ενώ οι μικρές παραλίες από κάτω φιλοξενούσαν λίγους τυχερούς λουόμενους που συνέχιζαν αμέριμνοι το κολύμπι τους στα γαλήνια νερά – και, ομολογώ, τους ζήλεψα.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας ανεμπόδιστα τη μαγευτική θέα, που ταίριαξε ονειρικά με ένα ποτήρι παγωμένο ούζο.

Οι πρώτες γεύσεις έφτασαν σε μια μακρόστενη πιατέλα: αλοιφές βελούδινες, κρεμώδεις και αρωματικές, από ταχίνι, ταραμά και χούμους, συνοδευόμενες από φρυγανισμένο ψωμί ραντισμένο με καλό ελαιόλαδο που μοσχομύριζε φρεσκάδα.

Η σαλάτα που ακολούθησε ήταν δροσερή και τραγανή, φρεσκοκομμένη με ντομάτες, αγγουράκια και φέτα – ένα πιάτο που μύριζε καλοκαίρι και γη.

Σειρά είχαν οι γαρίδες και τα καλαμαράκια τηγανητά, που κατέφθασαν ζεστά, με το χρυσαφένιο κουρκούτι τους να σπάει τραγανό στο δόντι, απελευθερώνοντας το άρωμα της θάλασσας σε κάθε μπουκιά. Συνδυάστηκαν τέλεια με το ούζο μας, δημιουργώντας εκείνη την κλασική γευστική αρμονία που παραπέμπει σε αυθεντικές ελληνικές και κυπριακές γαστρονομικές στιγμές.

Το πρωταγωνιστικό πιάτο, όμως, ήταν η φρεσκότατη τσιπούρα, ιδανικά ψημένη ώστε η σάρκα της να μένει ζουμερή και να ξεκολλάει απαλά από το κόκκαλο. Συνοδευόταν από στρογγυλοκομμένες πατάτες ψητές, που είχαν απορροφήσει όλα τα αρώματα των μυρωδικών και του ελαιόλαδου, κάνοντας κάθε μπουκιά πραγματική απόλαυση. Η απλότητα αυτού του πιάτου το ανέδειξε σε αληθινό γαστρονομικό θησαυρό.

Και όπως κάθε σωστό γεύμα, έτσι κι αυτό έκλεισε γλυκά: χειροποίητη ολόμελη πίτα της σάτζιης, ζεστή και μοσχοβολιστή, συνοδευόμενη από μια μικρή μπάλα παγωτό βανίλια. Ένα λιτό αλλά απόλυτα ικανοποιητικό φινάλε, που έδωσε την τελευταία πινελιά σε ένα απόγευμα γεμάτο γεύση και εικόνες.

Κάπως έτσι, μια ονειρική μέρα έφτασε στο τέλος της, υπενθυμίζοντάς μας ότι η Κύπρος είναι γεμάτη όμορφες γωνιές που προσφέρουν απλόχερα αξέχαστες στιγμές.

Το μυστικό είναι να ξεφύγεις λίγο από τα τετριμμένα και να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να τις εξερευνήσει.