Μόνο αν έχεις μείνει πολύ καιρό μακριά από τον τόπο που μεγάλωσες, μπορείς να αντιληφθείς στην ολότητα της την έννοια της λέξης «νόστος». Νόστος είναι η επιστροφή στην πατρίδα, είναι αυτή η αίσθηση της νοσταλγίας, ο πόνος της προσμονής της επιστροφής, η λαχτάρα που σε συνοδεύει σε κάθε στιγμή της ζωής σου όσο είσαι μακριά από αυτήν. Από τον νόστο προέρχεται και η λέξη νοστιμιά γιατί η αλήθεια είναι ότι εκεί που μεγάλωσες όλα είναι πιο οικεία, πιο νόστιμα. Στην Οδύσσεια, ο Οδυσσέας απαρνείται ακόμα και την αθανασία για χάρη του νόστου του.

Μεγάλωσα σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές αυτής της χώρας ίσως γι’ αυτό να νιώθω τόσο έντονα τη νοσταλγία και τη λαχτάρα . Κάθε φορά που επιστρέφω στα πάτρια εδάφη, έχω την αίσθηση ότι μια φλόγα σιγοκαίει μέσα μου δεν μ' αφήνει ησυχία. Θέλω να τριγυρνάω, να μαζεύω εικόνες, να βλέπω ανθρώπους που έχω επιθυμήσει, να πηγαίνω σε αγαπημένες παραλίες, να ανακαλύπτω καινούργιες, να τρώω φρέσκο ψάρι, να πίνω ούζο, να κοιμάμαι λίγο και να συλλέγω στιγμές ακατάπαυστα.

Με το που φτάνω λοιπόν, πετάω τη βαλίτσα μου στην άκρη παίρνω μαζί μου μόνο την «απόχη των στιγμών» και ξεχύνομαι στους δρόμους, στα καλντερίμια και τις ακρογιαλιές.

Οι πιο αγαπημένες στιγμές, αυτές που ξεχώρισα σε αυτόν τον τόπο φέτος, είναι οι εξής:

Η νέα ανακάλυψη μου, η «Καντίνα του Πουγού» στην παραλία της Βερβερόντα στο Πόρτο Χέλι. Τιρκουάζ νερά, λευκό χαλίκι, ξαπλώστρες αλλά και ξύλινα τραπέζια με παγκάκια, παγωμένος ωραίος καφές και πεντανόστιμο street food από την καντίνα. Σάντουιτς, burger, και σουβλάκια σε πολύ καλές τιμές και ένας βράχος στην άκρη για βουτιές. Ξαπλώστρες εντωμεταξύ δεν πληρώνεις.

Οι κλασσικές πλέον απογευματινές βουτιές από τα βράχια στην δεύτερη μπανιέρα στο δασάκι «Μπίστι» μέσα στην Ερμιόνη, και το διάβασμα κάτω από την σκιά των πεύκων στο παγκάκι πάνω από την μικρή παραλία «Μαδέρι» που φέρνει στο νου με νοσταλγία τα χρόνια τα παιδικά…

Η συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη στον Πολυχώρο Artiki στο Κρανίδι. Μια μυσταγωγική βραδιά γεμάτη από λατρεμένα τραγούδια, απ’ αυτές τις συναυλίες που θες λίγο ακόμα.

Η μικρή κρυφή παραλία που ανακάλυψα παρέα με τον γιο μου περπατώντας ένα απόγευμα στην Δάρδιζα.

Η κλασσική απογευματινή εκδρομή στις Σπέτσες. Το καραβάκι από την Κόστα, η βόλτα στο λιμάνι, οι φωτογραφίες έξω από το ιστορικό Poseidonion Grand Hotel, η πικάντικη μακαρονάδα στο Clock, και το χαλαρό ποτό στο παλιό λιμάνι.

Το βράδυ στην Επίδαυρο. Φέτος παρακολούθησα την «Ελένη» του Ευριπίδη και κατά τις 12 το βράδυ βρέθηκα για μαγειρευτά στην ιστορική ταβέρνα «Λεωνίδας» στο Λυγουριό. Ένα μαγαζί στο οποίο ξεχειλίζει η αύρα του Αρχαίου θεάτρου. Λειτουργεί από το 1968 και οι τοίχοι του είναι καλυμμένοι με φωτογραφίες από όλους τους μεγάλους θρύλους που πρωταγωνίστησαν στις παραστάσεις της Επιδαύρου τα τελευταία 54 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι το μαγαζί γέμισε σε χρόνο ρεκόρ, οι παραγγελίες δεν άργησαν καθόλου και γύρω στις 12 και 30 κατέφθασαν και οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ δίνοντας μια όμορφη ενέργεια στον χώρο.

Η νύχτα του δεκαπενταύγουστου που μας βρήκε στην ταβέρνα «Αδέρες» στο Ηλιόκαστρο σε ένα όμορφο οικογενειακό πανηγύρι. Παραγγείλαμε κρέας, τυριά, κρασί, παραγωγής των ιδιοκτητών, και αφού φάγαμε μέχρι σκασμού, κατά τις 11.30 το «πάρτι» ξεκίνησε με παραδοσιακή μουσική μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Η έκθεση φωτογραφίας στην Ερμιόνη. Το γραφικό καλντερίμι, οι φωτογραφίες στους τοίχους, τα φανάρια με το φως και τις βουκαμβίλιες στα πλαϊνά του δρόμου και οι μουσικοί στην άλλη άκρη που έντυναν με τραγούδια το όμορφο σκηνικό.

Με αυτές τις νόστιμες στιγμές στην απόχη μου, με κουβέντες και αγκαλιές, βγάζω σιγά σιγά το μαντήλι του αποχαιρετισμού και με βαριά καρδιά και με τη νοσταλγία να με κατακλύζει ήδη, αποχωρώ γεμάτη ευγνωμοσύνη που τις απέκτησα, από την πιο όμορφη γειτονιά του κόσμου!

Μέχρι του χρόνου…