To ''Ma Rainey's Black Bottom'' κυκλοφόρησε επιτέλους στο Netflix. Με πρωταγωνίστρια την συγκλονιστική Viola Davis, η ταινία είναι η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Chadwick Boseman αφού ''έφυγε'' από τη ζωή μετά το τέλος των γυρισμάτων. Βασικός χώρος είναι ένα στούντιο ηχογράφησης στο Σικάγο, το 1920, με την Ma Rainey και την μπάντα της να ηχογραφούν το τραγούδι ''Black Bottom''. Να σημειωθει πως η Ma Rainey είναι υπαρκτό πρόσωπο, ήταν από τις πρώτες Αφροαμερικανές τραγουδίστριες των blues και θεωρείται η ''Μητέρα των Blues''. Ο Boseman υποδύεται τον φιλόδοξο σαλπιγκτή της μπάντας (ή αν προτιμάς, τον τρομπετίστα).  

Δες πρώτα το τρέιλερ και μετά ακολουθεί review με κάποια spoilers.

το επίκεντρο είναι η Ma Rainey, φυσικά, αλλά και ο Levee (ο τρομπετίστας). Η Davis και ο Boseman κάνουν συγκλονιστική δουλειά στους ρόλους τους, σε σημείο που δύσκολα μπορείς να θυμηθείς πως υπήρχαν κι άλλα πρόσωπα στις σκηνές τους. Μαζί με τη διαδικασία ηχογράφησης, περνούν διάφορα μηνύματα, κυρίως για το πώς αντιμετωπίζονταν οι μαύροι την τότε εποχή, και όταν το κάνουν σου κόβουν την ανάσα. Παρ' όλα αυτά, στην 1 ώρα και τα 30 λεπτά που διαρκεί η ταινία, δεν μπορείς παρά να νιώθεις πως κάτι λείπει. Το στόρι ξεκινά στο παρόν και εξελίσσεται μέσα σε μία μέρα. Είναι λες και ξεκινάς μια σειρά από τη μέση της πρώτης σεζόν, ή καλύτερα είναι λες και έβαλες τυχαία να δεις τα παρασκήνια μιας τυχαίας μέρας σε ένα στούντιο ηχογράφησης. 

Η πραγματική Ma Rainey ξεκίνησε να τραγουδά από τα εφηβικά της χρόνια, και έγινε γνωστή μετά τον γάμο της, το 1904. Μέχρι την κυκλοφορία του τραγουδιού ''Ma Rainey's Black Bottom'' είχε ηχογραφήσει πάνω από 100 τραγούδια. Η δόξα, η όποια επιτυχία μπορούσε να έχει στα δεδομένα της εποχής και η απήχηση που είχε είναι στοιχεία που δεν φαίνονται στην ταινία. 

Από την άλλη, ο Levee είναι φιλόδοξος, θέλει να πετύχει με την δική του καριέρα. Το δικό του το background το έχουμε, δεκτό, αλλά το τέλος, καταλήγει να σκοτώνει έναν άνθρωπο και η ιστορία μένει εκεί. Δεκτό, αν θεωρήσουμε πως άφησαν τη συνέχεια στη φαντασία των θεατών. Ωστόσο, ναι, η ταινία μού θυμίζει μια ατέλειωτη παραγωγή, που κάνει μια εξαιρετική δουλειά για να σου δείξει λίγο το πώς ζούσαν οι Αφροαμερικανοί τότε, αλλά το αφήνει στη μέση. Η ηχογράφηση του τραγουδιού προκαλεί διάφορες συγκρούσεις αλλά και πάλι δεν αναπτύσσονται ιδιαίτερα. Είναι ένα στόρι που σίγουρα λειτουργεί καλύτερα σαν θεατρική παράσταση (αφού βασίζεται κιόλας στην θεατρική παράσταση με το ίδιο όνομα, του August Wilson). 

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών σώζουν την όλη κατάσταση και είναι σχεδόν σίγουρο πως τα ονόματά τους θα βρίσκονται ανάμεσα στους υποψήφιους για Όσκαρ, γιατί το αξίζουν. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορώ να πω πως η αναμονή άξιζε τον κόπο. 

Αξίζει να την δεις, σίγουρα για τους πρωταγωνιστές, και αν θέλεις μια ματιά στην καθημερινότητα μιας Αφροαμερικανής σταρ κατά τη δεκαετία των '20s. Απ' αυτή την άποψη, ναι είναι μια καλή ταινία.