Η Ειρήνη Γεωργαλλά δοκιμάζει τα εστιατόρια της Κύπρου και καταγράφει τις εμπειρίες της.

Υπάρχει κάτι το γοητευτικό όταν κάθεται κανείς για φαγητό εντός της ψηλοτάβανης δημοτικής αγοράς του Αγίου Αντωνίου. Ίσως είναι τα μικρά μαγαζάκια των πωλητών που σού φέρνουν μνήμες από μπακάλικα μιας άλλης εποχής, οι διάφορες μυρωδιές, ή το πάρε-δώσε που ξετυλίγεται δίπλα σου κι εσύ είσαι απλά θεατής. Αυτές τις σκέψεις έκανα καθισμένη στο μικρό ιταλικό εστιατόριο Isolani, που καταφέρνει να μεταφέρει αυτή την καθημερινότητα της αγοράς και στη διακόσμηση και στο μενού, δένοντας αρμονικά με το περιβάλλον του.

Εδώ η κουζίνα δεν προσπαθεί να μπει στα χωράφια της υψηλής γαστρονομίας με παιχνίδια σε υφές και γεύσεις ή ευφάνταστα στησίματα πιάτων. Αντίθετα, προσφέρει ικανοποίηση καταφεύγοντας στη ζεστασιά και comfort ψυχή της παραδοσιακής ιταλικής κουζίνας. Εξάλλου, το μαγαζί αυτοπροσδιορίζεται ως “pizza bar” και φαίνεται ότι ακολουθεί επιτυχώς αυτό το μονοπάτι. Έτσι το μενού αποκλείει επιμελώς πιάτα με κρέας ή ψάρι που θα τού έδιναν έναν πιο «επίσημο» χαρακτήρα εστιατορίου και επικεντρώνεται σε pasta και πίτσες με κλασικούς συνδυασμούς από ιταλικές γεύσεις και μυρωδιές, με μόνη ίσως εξαίρεση την πίτσα “Isolana” που συνδυάζει σπανάκι, αβγό, προσούτο, λάδι τρούφας και νιφάδες παρμεζάνας. Περιλαμβάνει επίσης δυο σαλάτες και περιορισμένες επιλογές από antipasti και σπιτικά επιδόρπια.

Οι πίτσες ξεκινούν από σωστή βάση, με νόστιμο ζυμάρι και ωραία καπνιστή αίσθηση από τον ξυλόφουρνο. Κι αφού πατούν γερά στα πόδια τους, είναι εύκολο να ευχαριστήσουν και τους πιο απαιτητικούς πελάτες, ακόμη και με τα πιο απλά υλικά, όπως η λιτή κι απέριττη margherita με προσούτο που παραγγείλαμε.

Από τα antipasti δοκιμάσαμε τα ραβιόλι με μαύρη τρούφα, σερβιρισμένα με γενναιόδωρη δόση πλούσιας κρέμας και κομματάκια καρυδιού. Για ορεκτικό ήταν ίσως υπερβολικά πληθωρικό, όμως γευστικά αρκετά ευχάριστο και τα ραβιόλι ψημένα σωστά. Η σαλάτα chèvre με ντομάτες cherry και ψητό κολοκυθάκι είχε φρέσκα υλικά, αλλά τής άξιζε πιο μελετημένη sauce από το απλό λάδι με βαλσάμικο, που θα τής ανέβαζε επίπεδο.

Τα λαζάνια με βοδινό ραγού, σος μπεσαμέλ και παρμεζάνα σερβίρονται σε πήλινο δοχείο και ήταν η επιτομή του comfort food, με μόνη αδυναμία τη μικρή ποσότητα βοδινού. Τα spaghetti alla carbonara σερβίρονται με χοιρινά μάγουλα και μπέικον που τούς δίνουν βαθιά νοστιμιά, αν και η σάλτσα αβγού αποδείχτηκε ελαφρώς πιο πηχτή από ό,τι θα έπρεπε.

Για επιδόρπιο καταφύγαμε στο κλασικό tiramisu, που ήταν αρκετά ευχάριστο και έδινε την αίσθηση του σπιτικού.

Η λίστα των κρασιών έχει ιταλικό προσανατολισμό, με τιμές από €21-€55 το μπουκάλι, ενώ το σέρβις είναι αποτελεσματικό, ευγενικό και φιλικό.

Ο λογαριασμός στοίχισε περίπου €35 το άτομο για φαγητό και κρασί.

Βαθμολογία: 3.5/5

Για τη συγγραφή του κειμένου η επίσκεψη έγινε χωρίς γνωστοποίηση και χωρίς διαφημιστικό σκοπό. Ο λογαριασμός πληρώθηκε από την κα Γεωργαλλά.