Είναι Κυριακή απόγευμα και μια πολύ κουραστική μέρα φτάνει αργά και βασανιστικά στο τέλος της, κάθομαι στον καναπέ, υπάρχω μετά βίας και σκοτώνω την ώρα μου κάνοντας scroll down στο κινητό μου και τσεκάροντας νωχελικά το timeline μου . Ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα post από την παράσταση Φιλιώ Χαιδεμένου που μου τραβάει την προσοχή. Την φωτογραφία συνοδεύουν διθυραμβικά σχόλια για την παράσταση και με προκαλούν να μπω στο wiz να διαβάσω που και πότε γιατί δε λέει με τίποτα να την χάσω. Οκτώ και τριάντα στο σατυρικό θέατρο γράφει το wiz και είναι η τελευταία παράσταση . Η τελευταία παράσταση;;; Σχεδόν εκτοξεύομαι από τον καναπέ, προλαβαίνω δεν προλαβαίνω, αλλά μ αρέσει να ζω επικίνδυνα.

Έτσι, χωρίς να έχω κλείσει εισιτήριο μαζεύω τα κομμάτια μου, κάνω έναν αυθόρμητο διακτινισμό και βρίσκομαι στο κατάμεστο από κόσμο σατυρικό να περιμένω στην ουρά με αγωνία μήπως ακυρωθεί κάποια από τις κρατήσεις. Η υπομονή και η επιμονή με δικαίωσε και σε λίγα λεπτά ήμουν μέσα στο θέατρο.

Δεν είμαι κριτικός θεάτρου δεν έχω σπουδάσει θεατρολογία παρ’ όλα αυτά αγαπώ το θέατρό, έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις και τις έχω κατηγοριοποιήσει με έναν δικό μου τρόπο σε εξαιρετικές, μέτριες, καλές, υποφερτές «που είναι η έξοδος να φύγω έρπειν», «σκουντήστε με αν ροχαλίσω» και «ας προσποιηθώ ότι έχω καταλάβει». Είμαι απ αυτούς που πιστεύουν ότι το θέατρο είναι πολιτισμός, δίνει μαθήματα ζωής και μια καλή παράσταση μπορεί να αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία σου. Επίσης θαυμάζω απεριόριστα τους ηθοποιούς, θεωρώ ότι έχουν κάτι το υπερφυσικό. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός μπορεί να σε κάνει κλάψεις, να γελάσεις, να γίνεις για λίγα λεπτά ο ήρωας ενός έργου, να βγεις από μια παράσταση και να νιώθεις ότι έχει ταρακουνηθεί το «είναι» σου. Ξέρει τι να κάνει ώστε ο ρόλος του να διαπεράσει το κάθε κύτταρο του και έτσι μαζί του μεταμορφώνεσαι κι εσύ.

Έτσι κάπως διαπέρασε ο ρόλος και την Δέσποινα Μπεμπεδέλη και όλοι εμείς που την παρακολουθήσαμε μεταμορφωθήκαμε για λίγες ώρες σε Φιλιώ Χαίδεμένου. Γίναμε παιδιά που ζούσαν 100 χρόνια πριν, παίξαμε στις γειτονιές της Σμύρνης τις εποχές εκείνες, κολυμπήσαμε στις παραλίες της Μικράς Ασίας, ακούσαμε μικρασιάτικα νανουρίσματα, γευτήκαμε τα φαγητά τους, χάσαμε τους δικούς μας ανθρώπους, νιώσαμε τον φόβο, την φρίκη, τον πόνο τους, ταξιδέψαμε μετανάστες, φτάσαμε στην αφιλόξενη Αθήνα, χτίσαμε τη ζωή μας από την αρχή, παντρευτήκαμε γεννήσαμε γυρίσαμε την Ελλάδα, επιβιώσαμε από κατοχή και τελικά…φτάσαμε 107 χρονών.

Στο τέλος μας άντεξε η σκηνή και φάνηκε στο ενθουσιώδες, δυνατό και συγκινητικό χειροκρότημα που έκρυβε χιλιάδες ευχαριστώ γι αυτό το ταξίδι. Τότε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη βγήκε στη σκηνή και έσκυψε το κεφάλι. Μια υπόκλιση μοναδική και ειλικρινής, που περιέκλειε ευγένεια, απόλυτο σεβασμό στο κοινό και ευγνωμοσύνη από έναν άνθρωπο χρόνια αφιερωμένο στην τέχνη. Ένας παλαίμαχος, ταλαντούχος ηθοποιός έσκυβε με ταπεινότητα το κεφάλι στους ανθρώπους που υποδέχτηκαν την θαυματουργή ενέργεια του. Παρατηρώντας την μου ήρθαν στο μυαλό διάφοροι «διάσημοι για το τίποτα» που κυκλοφορούν σε τούτον εδώ τον μάταιο κόσμο παρέα με την χωρίς λόγο και αιτία έπαρση τους, και θυμήθηκα μια αγαπημένη σέρβικη παροιμία.

«Να είσαι ταπεινός, γιατί πλάστηκες από χώμα,
Να είσαι ευγενής γιατί πλάστηκες από αστέρια»

Όπως είπα και στην αρχή κάθε παράσταση είναι ένα μάθημα, αυτό ήταν λοιπόν το μάθημα από αυτή την παράσταση. Το τοποθετώ ευλαβικά εκεί στην άκρη του μυαλού μου για να υπάρχει σε περίπτωση ανάγκης,  κάνω την υπόκλιση μου και φεύγω μπρος ολοταχώς για την καινούργια μέρα που έρχεται.

https://www.youtube.com/watch?v=pQNuKvYDJMU