Το καλοκαίρι 2024 φτάνει στο τέλος του και κάνοντας τον απολογισμό διαπιστώνω ότι -ευτυχώς- ήταν γεμάτο από στιγμές και γεύσεις. Συνήθως οι όμορφες στιγμές έχουν γεύσεις και οι γεύσεις δίνουν όμορφες στιγμές. Στόχος λοιπόν επετεύχθη.

Οι διακοπές στην Ελλάδα απαρτίστηκαν από συγκεκριμένες γαστρονομικές εμπειρίες. Πρωταγωνιστές ήταν οι αυθεντικοί ψαρομεζέδες (γόπες, καλαμαράκια, χταπόδια), τα ούζα, τα χόρτα, οι τυροκαυτερές, οι φρέσκες τηγανητές πατάτες και χωριάτικες σαλάτες με κατακόκκινες γευστικές ντομάτες και φέτα με φόντο πάντα το γαλάζιο της θάλασσας. Όλα αυτά που ενώ τα βρίσκουμε σε πολλές ταβέρνες και στην Κύπρο εντούτοις, λες και κάθε φορά κάποιο συστατικό λείπει και έτσι στις περισσότερες των περιπτώσεων αδυνατούν να αγγίξουν την ατόφια τελειότητα. Παρά το γεγονός ότι στην Κύπρο στις ψαροταβέρνες η ποσότητα στους ψαρομεζέδες είναι τεράστια, είναι σαν να χάνεται η ποιότητα και η γεύση μέσα στον συνωστισμό των ατελείωτων πιάτων που έρχονται ασταμάτητα στο τραπέζι.

Φέτος λοιπόν κάνοντας στάση σε διάφορες ταβέρνες και εστιατόρια διαπίστωσα ότι αυτό που λείπει από την εποχή μας και το νησί μας, γενικότερα, είναι η απλότητα σε όλες της τις εκφάνσεις. Δοκιμάζοντας, ως κριτής του Wiz 50 Best Restaurant, μενού από αρκετά εστιατόρια και έχοντας πλέον μια αξιοσημείωτη εμπειρία έχω να πω ότι μέσα από την ανάγκη του εντυπωσιασμού και την περιπλοκότητα, τελικά χάνεται η ουσία και η αυθεντικότητα των γεύσεων.
 

Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντική νοσταλγός του παρελθόντος αλλά εκτιμώ ιδιαιτέρως εκείνα τα απάχικα ταβερνάκια ή τα ρετρό εστιατόρια που η διακόσμηση τους είναι απλή και ατμοσφαιρική, που έχουν στοιχεία από το παρελθόν, που μαγειρεύουν ότι βγάλει το περιβόλι ή η θάλασσα που το μενού τους μπορεί να περιλαμβάνει 10 επιλογές αλλά αυτές οι δέκα αξίζουν. Δεν θέλω να αναιρέσω την δημιουργικότητα και την σκληρή δουλειά των σεφ, θέλω όμως να πω ότι πολύ συχνά η ποιότητα και η αυθεντικότητα θυσιάζονται στον βωμό του εντυπωσιασμού και είναι κάτι που τελικά τις περισσότερες φορές γίνεται άδικα. Η ουσία χάνεται και ο κόπος τελικά δεν ανταμείβεται.

Αν λοιπόν με ρωτούσες να σου πω τρεις γαστρονομικές στιγμές που με εντυπωσίασαν και θα μείνουν αξέχαστες, είναι εκείνο το ταβερνάκι με τα τρία τραπέζια και τι ψάθινες καρέκλες δίπλα από την θάλασσα που μια γιαγιά σέρβιρε κολοκυθοκεφτέδες από τον κήπο και ψάρι κατευθείαν από την βάρκα. Είναι εκείνο το ταβερνάκι που έμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου με τις παλιές φωτογραφίες στον τοίχο όπου ο ιδιοκτήτης μας ενημέρωσε ότι έχει λίγες γόπες να μας τηγανίσει με βλήττα και πατάτες από το περιβόλι του και είναι και εκείνο το εστιατόριο με τα παλιά καρό τραπεζομάντηλα και τα υπέροχα μαγειρευτά φαγητά συνταγές  που έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι μέσα στα χρόνια και έφτασαν ανεξίτηλες στο σήμερα.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι αυτό που λείπει από το σήμερα είναι η εξισορρόπηση της δημιουργικότητας με την απλότητα. Είναι εκείνη ακριβώς η λεπτή γραμμή που ενώνει αυτά τα δυο σημαντικά στοιχεία και χάνεται χάριν εντυπωσιασμού.