Tης Αφροδίτης Δερματά

Ήταν από αυτές τις Κυριακές που έλεγα  ότι η αδιάφορη μέρα από το πρωί φαίνεται. Δεν υπήρχε προοπτική να αλλάξει κάτι και ήμουν σχεδόν σίγουρη  ότι θα τρώω ασταμάτητα μέχρι να βραδιάσει «λιώνοντας» σε τακτά χρονικά διαστήματα στον καναπέ. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή ακούγεται,  ως από μηχανής Θεός, ένας φίλος ο οποίος έχει περισσευούμενο το εισιτήριο για ένα σύντομο ταξίδι στον χρόνο. Ακούγεται ενδιαφέρον και κάτι μου  λέει  ότι η βραδιά μου πρόκειται να μετουσιωθεί σε εμπειρία. Απ αυτές που περνάνε χρόνια και ακόμα τις διηγείσαι.
 
Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, στις 8 και 30 έχω ήδη παρκάρει έξω από το κατάμεστο από κόσμο Downtown. Ο κόσμος λικνίζεται με κέφι υπό τους ήχους των Modern talking  ενώ ο  νωχελικός βαρύς dj δεν συνάδει καθόλου με το εκστασιασμένο σκηνικό. Η θετική ενέργεια και το κέφι είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα και η βραδιά προμηνύεται άκρως διασκεδαστική.  Κάποιοι φορούν άφρο περούκες, είναι στολισμένοι με λαμπιόνια και χορεύουν ξέφρενα πάνω στη σκηνή παρέα με τους προβολείς.
 
Ο Κώστας και η Πωλίνα
 
Το disco party τελειώνει και στη σκηνή βγαίνει ο Κώστας Μπίγαλης. Καλωσορίζει το κοινό με απόλυτο κέφι και το προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
«Είχα πάρει προχθές ένα Boeing επτακόσια σαράντα επτά
Όταν πάνω απ’ την Κω λέω στη συνοδό ανοίξτε την είδα, ανοίξτε να βγω»
«Όλοι με ρωτάνε τι είχα πιει όταν έγραφα αυτό το τραγούδι» δηλώνει ο ερμηνευτής καθώς τραγουδάει  και όλο το μαγαζί ξεσπάει σε γέλια.  Λίγα λεπτά  αργότερα οι άντρες της παρέας (και όχι μόνο) βρίσκονται πεσμένοι  στο πάτωμα και κάνουν push ups καθώς η Πωλίνα ερμηνεύει το αντίστοιχο τραγούδι ενώ κάποιοι ζητούν επίμονα να ακούσουν το θρυλικό σουπερ τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι. Νιώθουμε σαν να μπήκαμε στη μηχανή του χρόνου και να βρεθήκαμε  με τρόπο μαγικό στις  δεκαετίες του 80 και του 90. Δεν σταματάμε να γελάμε,  να χορεύουμε και να θυμόμαστε το τότε. Η βραδιά είναι κάτι από παραπάνω από κεφάτη και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνει αξέχαστη.
 
Όταν χτυπάει το τηλέφωνο λοιπόν και στην άλλη γραμμή είναι αυτός ο... από μηχανής Θεός,  έχεις δυο ευκαιρίες, να το αγνοήσεις ή να το σηκώσεις. Να δεχτείς την πρόσκληση ή να την αρνηθείς. Να βγεις να περάσεις μια μοναδική βραδιά και να τη θυμάσαι για πάντα ή να μείνεις στον καναπέ σου και να κάνεις μια από τα ίδια. Η επιλογή είναι δική σου άλλωστε όπως λέει κι ο Καζαντζάκης… «έχεις το πινέλο έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο  και μπες μέσα».

ΥΓ. Έχε το νου σου στο wiz σε αυτό το νησί γίνονται πολλά πράγματα και είναι κρίμα να τα χάνεις