ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Οι εντυπώσεις μας από την Ταβέρνα Μαμαλού

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

Περνώντας το κατώφλι της νέας ταβέρνας στο κέντρο της πόλης, στη γωνία των οδών Κλημέντος και Ευγενίας & Αντωνίου Θεοδότου, σου δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα όμορφο μεζεδοπωλείο κάπου στην Ελλάδα.

Η ωραία αισθητική του χώρου έχει κάτι από τα ταβερνάκια της Αθήνας ή και από τα διαμαντάκια που ενίοτε συναντάμε στα νησιά. Γιατί αν είναι ένα πράγμα που αβίαστα θα πιστώναμε στα εστιατόρια στην Ελλάδα αυτό σίγουρα είναι η καλαισθησία τους, τόσο στη διακόσμηση αλλά κυρίως στο φαγητό -δύσκολα βρίσκεις κακό φαγητό, ακόμα και στα τουριστικά.

Αυτό βρήκαμε και στη Μαμαλού. Σε μια περιοχή που ανέκαθεν φημιζόταν για το καλό φαγητό τα μεσημέρια, αρχικά με τα μαγειρεία όπως η Βασιλική και Η στοά του Δημήτρη και πιο πρόσφατα με τη Μπέμπα και το Μαειρκό (το πρώτο και το τελευταίο δεν υπάρχουν πλέον), ένας νέος χώρος ήρθε να εμπλουτίσει τις επιλογές για lunch break στο κέντρο της πόλης.

Σε ένα ωραίο μαγαζί με μεγάλες τζαμαρίες και αυτά τα χαρακτηριστικά μεταλλικά ρολά σε σχήμα ρόμβου που έχουν τα παλιά καταστήματα στο κέντρο -το οποίο προηγουμένως στέγαζε ένα μπακάλικο-, εδώ και μερικές βδομάδες η ίδια ομάδα που βρίσκεται πίσω και από το Vintage Wine bar & Bistro Nicosia στην οδό Ερμού μάς συστήνει τη Μαμαλού.

Ένα ελληνικό μεζεδοπωλείο, στο μενού του οποίου θα βρεις σαλάτες, ορεκτικά, ντιπς, όσπρια και βραστά, μαγειρευτά, σχάρα και συνοδευτικά, αλλά και επιδόρπια. Ένα αρκετά μελετημένο μενού που, απ’ ότι μάθαμε, θα αλλάζει συχνά, αναλόγως των διαθέσιμων πρώτων υλών στην αγορά και αναλόγως των εμπνεύσεων του σεφ.

Το πρώτο πράγμα που θα σου κάνει εντύπωση φτάνοντας εκεί, πέραν από το ίδιο το φαγητό αλλά και την καλλιγραφική επιγραφή με το όνομα της ταβέρνας στην πρόσοψη, είναι σαφέστατα η διακόσμηση. Η ανάδειξη στοιχείων όπως το μάρμαρο και τα μεταλλικά ρολά που λέγαμε πιο πάνω, που προσδίδουν μια ρετρό νότα και συνοδεύονται από μια νοσταλγική διάθεση, αλλά και τα στοιχεία και τα χρώματα που έχουν επιλεχθεί για να «ντύσουν» τον εσωτερικό χώρο: καρό τραπεζομάντηλα, ξύλινες καρέκλες, vintage φωτιστικά, ένα ωραίο wallpaper με μοντέρνα μοτίβα στο βάθος, ενώ ακόμη και τα βάζα με τα προϊόντα, τα αποξηραμένα βότανα που κρέμονται στο μαγαζί, αλλά και οι κατσαρόλες και τα άλλη μαγειρικά σκεύη, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ντεκόρ.

Το σέρβις στο εστιατόριο είναι υποδειγματικό, ο χρόνος στη ροή των πιάτων πολύ σωστός, η κάρτα με τα φαγητά ιδανική σε μέγεθος για ένα εστιατόριο που δουλεύει μόνο μεσημέρι και το wine list αρκετά ικανοποιητικό με ετικέτες κυρίως από Ελλάδα, αλλά και ορισμένες επιλογές από καλά κυπριακά οινοποιεία (Zambartas, Vasilikon, Oenou Gi, Aes Ambelis) -και φυσικά με καθοδήγηση από τον ιδιοκτήτη Πάνο Κυριαζή, ο οποίος είναι sommelier.

Στην κουζίνα το γενικό πρόσταγμα έχουν η έμπειρη σεφ Ίζα Κυριαζή, συν άλλη μία Ελληνίδα σεφ που μας διαφεύγει το όνομά της, προσφέροντας στο κοινό της Μαμαλούς πολύ ενδιαφέροντα σε γεύση πιάτα. Δοκιμάσαμε μαυρομάτικα (σε σαλάτα) σε χυμό ντομάτας (€6), ελιές καλαμών με ξύσμα πορτοκαλιού και σουσάμι (€2), μια υπέροχη με πολύ σωστή πυκνότητα και υφή φάβα (€8), βλίτα βραστά (€6) τα οποία έχεις τη δυνατότητα αν θες να τα παραγγείλεις με Κατίκι Δομοκού, μανιτάρια φρικασέ με ταχίνι και λεμόνι (€13), μαριναρισμένο μπούτι κοτόπουλου χωρίς κόκαλο (€8), αλλά και τη δημοφιλή Μολοχία με καλαμάρι και ρύζι (€17), που προσφέρεται με επιτυχία (σε άλλη παραλλαγή) και στο Vintage.

Να πούμε ότι η μολοχία είναι ένα πιάτο ιδιαίτερο, που αγαπάνε πολύ στις χώρες της Μέσης Ανατολής και ειδικά οι Έλληνες της Αιγύπτου. Ένα πιάτο που αξίζει να δοκιμάσετε, αφού δύσκολα θα το βρείτε σε εστιατόρια στην Κύπρο.

Το φαγητό το απολαύσαμε με ένα αρωματικό λευκό Rarus Κυδωνίτσα 2024 από Κτήμα Μπαϊρακτάρη (€8.50/ποτήρι), ενώ ως επιστέγασμα του ωραίου γεύματος ήρθε μια πανακότα παστέλι με μέλι, σουσάμι και φιστίκια (€6).

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια πιάτα, σε αυτά θα έβαζα σίγουρα την εξαιρετική φάβα, τα μαυρομάτικα και τα μανιτάρια φρικασέ, αφού και στα τρία συναντάς αβίαστα την Ελλάδα. Στα highlights μπαίνει σίγουρα και η έμπνευση για την πανακότα. Κι αν είναι κάποια πιάτα που επίσης θα ήθελα να δοκιμάσω, η πίτα της ημέρας με παραδοσιακό χειροποίητο φύλλο, τα καλτσούνια (κρητικά τυροπιτάκια με μυζήθρα, μέλι και σουσάμι), η ρεβυθάδα Σίφνου, η ικαριώτικη τηγανιά, τα αρνίσια παϊδάκια, αλλά και το εκμέκ, είναι σίγουρα στις επιλογές.

Σε μια περιοχή που φιλοξενεί ορισμένα από τα πιο δυνατά εστιατόρια της Πρωτεύουσας, κάνοντας θραύση μεσημέρι και βράδι με φανατικό πελατολόγιο, το να καταφέρεις να μπεις στην εξίσωση του μεσημεριανού γεύματος είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Η Ταβέρνα Μαμαλού θα λέγαμε πως έχει όλα τα φόντα να πάρει κομμάτι από την πίτα αφού και ωραίες συνταγές έχει, και ωραίο περιβάλλον διαθέτει, και εμπειρία στην εστίαση έχει να επιδείξει, ενώ τοποθετείται και σε ένα νευραλγικό location που χρόνια τώρα συχνάζουν οι Λευκωσιάτες για lunch.

Για δύο άτομα πληρώσαμε €85.90.